27. BÖLÜM

Seviyordum onu her şeyden çok seviyordum, bir masal yaşatıyordu sanki bana o kadar güzel o kadar duygu dolu ve bir o kadar gerçek. Her şeyin ilkini hissediyordum. Allah korusun beni bırakıp gitse bu dünyaya gözlerimi bile kapatırken bana hissettirdiği o duyguları hala kalbimde hissederek kapatırdım. O gün tutup bir daha da bırakmamıştı elimi, geri dönüşte ise bir caminin kadınlar mescidinde okul üniformaları mı giyerek aynı saatte ilk önce Zühali eve bırakmışlardı daha sonra ise Serkan daha sonra ise araba da ikimiz kalmıştık yalnız. Aramızdaki çekim kuzeyle güney kutbunda bile yoktu. O kadar güzel bir gündü ki bitmesine çok üzülmüştüm. Kuzey beni kimse görmeden sokaktan indirirken burnumun ucuna hızlı bir öpücük kondurmuştu.

"Eğlendin mi?" Diye sordu hevesle. Başımı salladım.

"Çok güzeldi teşekkür ederim."

Bu kez alnıma mühürledi öpücüğü ile kendini.

"Bu daha başlangıç, bana teşekkür etme ben teşekkür ederim hayatıma varlığın ile lütuflandırdığın için."

O kadar güzel sözler söylüyordu ki. Bedenimin kontrolünü yitiriyordum. Hiçbir şey yapmadan son kalan mantığım ile.

"Görüşürüz." Diyerek arabadan hızla indim. Bende karşılık vermek istiyordum.yanaklarını öpmeyi istesem de lanet olsun cesaret edemiyordum. O günden sonra hiçbir zorluk, hiçbir kötü düşünce beni yıkmamış gibi hissettim. Annemin günden güne artan hamilelik şikayetleri arttı, artıkça bana bağırdı, en Ufak bir sorunda vurdu umursamadım. Belli etmedim ama teselliyi her zaman O arabanın içinde gönül rahatlığıyla sarıldığım göğsünde aldım. Okulda belli etmemek için çabalamak çok zor geliyordu özellikle Betül hoca sürekli benim kuzeyim ile konuşup onunla sohbet etmeye çalışıyordu ama resmi ve saygılı bir şekilde Kuzey sürekli onu reddediyordu. Karşımda olduğu zaman ise Betül hocanın kahvesini almayarak onu arkasında bırakıp bana bakıyordu birde aferin bekliyordu benden. Yakışıklıydı ve herkes tarafından ağzı açık bakılması hoşuma gitmiyordu ama benim olduğunu bilmek bir nebze de olsa rahatlatıyordu içimi. Zühal ise arkadaşım diyerek neredeyse her hafta Serkan ile görüşüyorlardı ve Emre ile ilgili tüm o kötü hislerden kurtulmuş gibiydi. Ona iyi geliyordu Serkan. Zühale aşıktı ama Zühal her zaman bunu ustalıkla kıvırıp duruyordu.

Her okul çıkışında ayni sokakta aynı yerde arabasında sarılarak özlem gideriyorduk, Kuzey başımı okşayıp saçlarıma öpücükler ile taçlar yaparken ben yavaş yavaş çiçek açıyor gibi neşem artıyordu. Annemle babamda anlıyordu. Ne derlerse desinler bir türlü yüzümdeki gülümsemeyi silemiyordum. Çok korkuyordum ama ne kadar dikkat etsem de annem sürekli

"BİR BOK MU YEDİN! NEDEN BÖYLESİN?" diyordu her seferinde kardeşim olacak, işte kış geldi diye sudan saçma sebepler sunuyordum önlerine ne kadar yerlerse o kadar bahanelerim azalıyordu. Akşamın olmasını iple çekiyordum sırf kimse anlamasın diye yatana kadar elime telefonu asla almıyordum. Kuzey de beni bekliyordu. Gece odama girdiğimde penceremin tülünü hafif aralayıp elinde telefonla sabırsızlıkla beni bekleyişini görmek dünyalara bedelmiş gibi geliyordu. Çok iyi idare ediyorduk. Kendimden beklemediğimiz bir şekilde doğum günüme kadar aramızdaki ilişkiyi çok iyi yürütmüştük.

O sabah 11 Aralık sabahı uyandığımda bugün 18 olduğum gündü. Bugün özeldi bugün camda gördüğüm ve hayranlıkla izlediğim kar taneleri benim yeni yaşımın şahidi ve hediyesi gibi yağıyordu. İçi polarlı taytımın üzerine okul üniformaları mı giyerken yeni yaşım bana mutluk getiriyordu ilk kez bu kadar mutlu giriyordum bilmiyordum. Her mutluluğun sonsuza kadar devam etmeyeceğini. Biz plan yaparken kaderin bize bir tarafları ile alayla güldüğünü bilmiyordum ama öğrenecektim acı olacaktı, kanayacaktı ama devam edecekti öğretmeye.. evden çıkarken kaderin döngüsüne adım attığımı bilmeden attım halbuki o adımdan sonra kaderin çarkları dönmeye başlamıştı....