11. Bölüm

"Dersten sonra kahve içelim mi?" diye sordum Delfin'e. Yeşim işi olduğunu söyleyip yanımızdan ayrılmıştı, ve biz de Delfin ile son dere hazırlanıyorduk. "Ben-" dedi ve aklına birşey gelmiş gibi durdu. Ben tam sırama oturacakken, "Hareket eden kahveyi ısmarlar." dedi ve durdu. "Hay ben senin yaptığın şeylere." diye geveledim. Daha fazla dayanamazdım. Ve ben tam pes edecekken Yeşim'in Delfin'in arkasından geldiğini gördüm. "Kanka şunu bi sallasana ya," dedim Yeşim'e. Yeşim gülümseyip Delfin'in kolunu havaya kaldırdı. Ne yapacağını bir üçümüz biliyorduk. He, bir de Allah. "Gıdıklama, sakın. Yeşim misin Zeynep misin kimsen yapma lütfen." dedi endişeyle. "Çok geç," dedi Yeşim ve gıdıklamaya başladı. Sonunda oturabildim.

"105 lira 80 kuruş." dedi kafedeki kadın Delfin'e. Okulun kafeteryası dolu olduğu için,okula yakın bir açık hava kafeye gelmiştik. Daha sonra ise Delfin bize bakıp, "105 lira 80 kuruşunuz var mı kızlar?" dediğinde gülmeye başladık. Yeşim, Delfin'e gözleriyle kartını işaret ettiğinde Delfin oflayarak hesabı ödedi.

"Ne yaa, alt tarafı kahvemin yanına donut sipariş ettim." dedi ve ekledi. "İsteseniz size de alırdım." "Nah, alırdın." dedi Yeşim Delfin'e hareket çekerken. "Kahvam şekersiz çünkü şekerim garşımda." dedi Delfin konuyu değiştirerek. "Kahva mı? Hemde 'a' ile?" "E, yanii. Kahva." dedi yine gülerken. "Telefonun çalıyor." dedi Yeşim telefonu gösterirken. Kimin aradığına bakmak için telefona bakınca gördüklerime inanamadım. "N-Nil arıyor." dedim zar-zor. "Ne?" dedi ikisi birden. "Açsana," dedi Delfin. "Alo?" dedim telefonu kulağıma götürürken. Ses kesik kesik geliyordu. "İre-, a- blam- katil, On-da-n u-za-k du-r." dedi ve telefonu yüzüme kapattı. Delfin korkuyla telefona bakarken, ben Yeşim'e bakıyordum. "Yeşim, bu dediği-" "Hayır! Bu o değil. Sesini duymadın mı? Bu o değil! Hem kardeşimi neden öldüreyim ben?" diye artarda şeyler sıralarken anlamıştım.

Yeşim katildi.

"Sen bir katilsin."

"Değilim!" dediğinde ayağa kalktı ve masa devrilince ağlamaya başladı.

"Ben katil değilim!" dedi bu sefer ve etraftaki insanlar bize bakmaya başladı.

"Hadi ama, bu kadar yalancı olamazsın. Zeynep birşeyler biliyor, onu arayıp kanıtlayayım hatta." dedim ve telefonumdan Zeynep'i aramaya başladım.

"Yapma, lütfen," dedi yalvarırcasına. Kaşımı kaldırdım. "Alo?" "Zeynep, Yeşim hakkında ne biliyorsan anlat."

"Ne?" "Anlat!" dedim. "Hoparlör açık mı?" "Anlatacak mısın?"

"O bir katil irem. Yeşim beni öldürmeye çalıştı aslında, Kardeşi Nil'e yaptırdı, böylece uğraşmadı. Ben intihar etmeye çalışmadım, Nil'e beni öldürmesini söyledi," derken ben de aynı zamanda polisi aramadı için Delfin'e işaret veriyordum.

"Zaten ya ben ya sen ölecektin. Ben ona planım olduğu için seni öldürmesi gerektiğini söyledim. Ayrıca, Nil'e o işkence yaptı. Bize fotoğrafları atan, O'ydu. Yeşim'di." Sinirden patlamak üzereydim.

"Abimi ara, buraya gelsin ortalık karışacak, konum atıyorum." dedim ve telefonu kapattım. Ardından elimdeki telefona boş boş bakıp kafasını sallayan Yeşim'e baktım. "Ne o, gerçeklerin ortaya mı çıktı?" dedim ve etrafta bize bakan insanlara baktım.

"Bu kız bir katil. Televizyonda görmüşsünüzdür. Buraya yakın bir okulda da bir kız öldürdü. Masum bir kız." dedim ve kendimi tutamayıp Yeşim'e doğru koştum.

"Geri zekalı! Hiç mi vicdanın sızlamadı be?!" dedim yüzüne yumruklar atarken.

"Ablamı öldürecektin yüzsüz!" Yere düşmüştük fakat yumruklarımı durdurmadım.

"Salak! Kızım anan baban kim ulan senin?" dedim bu sefer boğazını sıkarken. Birileri beni almaya çalışmıştı fakat onları umursamadım. Onu öldüresiye dövmek istiyordum.

"Kardeşini kendi ellerinle öldürecektin kızım sen! Akıl hastası, psikopat, sadist!" dedim ve üstünden kalkacakken, ilk bir kırılma sesi duydum, daha sonra arkamda bir acı ve acı nedeniyle dudaklarımdan çıkan çığlık. "İrem!" diye bağırdı Delfin.

"Yeşim? Kızım iyisin değil mi?" Bu ses.. Çok tanıdıktı. Bu oydu. Babamı öldüren şerefsiz. Ağzımın kusuruna bakmayın sinirlenince patlayı veriyor. Yarı açık gözlerimle ayağa kalktım, ve arkamda duran tezgahtan bir bıçak aldım.

"İyi değilim baba, ölebilirdim." dedi ve gülmeye başladı. Yeşim, "Baba!" dediğinde adamın sırtına çoktan bıçağı saplamıştım.