🌚

Bütün herkes Mustafa'nın arkasından bakakalmış durumdaydık. Tabi çocukların bakışı bizim bakışımızdan bayağı bie farklıydı.

"Te Allah'ım sabır ver Yarabbim." Diye söylene söylene önüne döndü Hakan.

"Biz çünkü çay almayı bilmiyoruz ya, şovlara bak ya" diye devam etti Oğulcan.

Noyan olanları gayet olgunlukla izliyordu. Sakince bana dönüp, " siz sevgili mi oldunuz bu çocukla ?" Diye sordu.

"Yok daha olmadık." Dedim kibarca.

"Ne zaman olacaksınız Mine hanım? Daha olmadık derken? Daha ne?" Diye araya girdi Hakan.

Derin bir nefes alıp kızlara baktım.

Şimdi ben nasıl diyeyim azıcık inadına Mustafa'yı süründürüyorum diye?

Ya da başka ne yapacağım? Oturup şuan aşk hayatımın güzel cilvelerini gidip bu öküzlere mi anlatayım? Zaten sinir küpüler, deliye dönecekler iyice...

"Sana soruyoruz kızım cevap versene." Diye ekledi Oğulcan.

"Yani o teklif etti bende düşünme aşamasındayım. O yüzden 'daha' kelimesini kullandım..."

" Neyi düşünüyorsun? Bu kadar düşündüğüne göre demek ki istemiyorsun."

"Ay ne alakası var Hakan ?"

"Kızım uzatms işte çıkar telefonunu, yaz , yok istemiyorum de..."

"Tabi paşam başka emrin var mı?"

Hakan bacağını sallamaya başladı. Hızlı hızlı sallayıp, öfkeli bir şekilde duvara doğru bakıyordu. Allah'ın psikopat manyağı, aklından geçenleri okuyabiliyordum resmen. Elinde olsa Mustafa'yı bir kaşık suda boğacaktı.

Artık kuruntuları ne duruma geldiyse, gözlerini bana çevirip öfkeli öfkeli suratıma baktı.

Sonra bir hamleyle önümde duran çaya uzanıp yarısına kadar dikledi.

Hiç tepki vermiyordum. Çünkü yaptığı o kadar çocukça bir hareket ki, artık anlatmaya çalışmaktan dilimde tüy bitmişti.

Çok şükür ki imdadıma zil yetişti.

Herkes derse gitmek için ayaklandı, bense oturuşumu hiç bozmuyordum.

Kızlar gider ayak arkalarını dönüp bana baktılar.

"Sen gelmiyor musun?"

" Ders yine o kadının dersi nereye geleceğim? Saf dışı edildim zaten, siz gidin."

"Doğru diyorsun." Diyerek Aslı hafifçe kolumu sıvazladı. Sonrada Burcu' ya dönüp, "hadi Burcu gidelim." Diyerek sakince kantinden çıktılar.

Tam herkes bitmeye yakındaken Mustafa elinde bir kitapla kantine girdi.

"Seç, ben mi kitap mı?"

" Ne ?"

" Ben mi seninle durayım kitabı mı sana bırakayım?"

"Hee" dedim idrak etmiş bir şekilde... "Kitabı bırak"

" He ben gideyim yani..."

" Evet sen git güzelce dersine gir bende kitap okuyup dinleneyim."

" Emin misin? seninle kalabilirim..."

" Çok eminim, haydi derse geç kalıyorsun."

Diyerek elinde ki kitabı çekip aldım.

Çok şükür ki dediğimi dinlemiş ve derse gitmek üzere yola koyulmuştu.

Ders saati bitene kadar güzelce kitabı okudum.

Bazı güzel sözlerin altını kalemle çizmişti onları daha dikkat ederek okudum...

Kitapta sayfanın bir kısmınıda katlı bırakmış, muhtemelen açıp o kısıma bakayım diye...

Katlı olan kısmı açtığımda kitapta ki aşkla ilgili güzel kısımların altı çizili olarak ve kitabın baş kısmına da, " Sen her ne kadar kararını vermesende ben seni çok seviyorum..." diye ufak bir not düşmüştü.

Hiç güzel romantik sözler yazasım yoktu. Ama hafiten laf sokmalı anlamlı söz yazasım gayette vardı.

Ayaklanıp kantinciden kalem istedim. O yazısının altına,

'Aramakla bulunmuyor ama arayanlar bulanlardır. Bul beni."

Yazdım.

Yaklaşık bir yarım saat daha kitap okuduktan sonra okul zili tekrar çalmaya başladı. Tam daha kimse çıkmadan , Kitabı masanın üstüne bırakıp lavaboya gittim.

Geri gelmeye hiç niyetim yoktu. Ama Mustafa'nın masaya gidip kitabı bulacağına emindim. Sakince tuvalete gidip aynaya şöyle iyice bir baktım.

Her noktam muhteşem gözüküyordu. Aynada kendime ufak bir sırıttıktan sonra telefonumu kontrol ettim, Mustafa daha mesaj atmamıştı. Demek ki kitabın olduğu yere daha varmamıştı.

Lavabodan yaygan sakin hareketlerle çıkıp bir kaç adım attıktan sonra, arşiv odasının önüne yaklaşmıştım. Şu odaya gerçekten bende girip, içeriyi kurcalasam keşke diye içimden geçirdiğim sırada birden birisi beni kolumdan çekip içeri sokup, kapıyı kilitledi.

(Ay çocuklar çok uykum geldi gözümü açamıyom daha fazla iyi geceler yarın devam etcemmm)