Hiç İyi Değilim - Dolu Kadehi Ters Tut

Sonrasında eve gitmiştik. Uzun kollu, bordo bir crop ile gri bir eşofman giyip, alt kata inmiştim. Berkan’ın yanına koşarak gittiğimde, belimi kavrayıp yaklaşmıştı bana. Büyülenmiş gözlerle bakıyordu hala. Burnumu öptüğünde, huylanmıştım. Dışarı çıkacağımızdan heyecanlı olduğumu hatırlamıştı sanırım. Elini, belimden çekerek elimi tuttu ve kendi etrafımda döndürdü beni.

Sonunda dışarı çıkmıştık. Önden gitmiş ve her zaman yanında bulundurduğu kaskımı bana uzattı. Bir leydi gibi teşekkür ettikten sonra kaskı aldım. Motora binerken besmele çekmiştim. Berkan, profesyonel sürücü olduğu için hızlı gitmekten asla çekinmiyordu. Ben ise alışmıştım artık…

Hiç ışığa takılmadan geleceğimiz yere gelmiştik. Buranın her karışını ezbere bilirdim. Nefes darlığım oluştuğunda buraya gelirdim. Ya da panik atağım tuttuğunda… Zaten sık sık panik atak geçirdiğim söylenemezdi. Ama uzun zamandır buraya gelmemiştim, bunu fark ettim. Genellikle annem bana bağırdığında, dövdüğünde, evden atınca ya da abim evde olmadığı zamanlar buraya gelirdim.

“Güzelim?” Berkan konuştuğu an anlamıştım, ağladığımı. Benden birkaç adım ötedeydi. Hızlı adımlarla yanıma geldi ve eliyle başımı omzuna bastırdı. Zorlukla konuştum.

“Berkan, hiç iyi değilim ben.” Daha çok ağlamaya başladığımda, beni kucağına almıştı. Yürüyordu ama nereye gideceğimizi bilmiyor, sadece ağlıyordum. Başım ağrımaya başlamış, nefes alamıyordum. Bedenim titremeye başladığında Berkan, beni kendine daha çok bastırdı. Sonra ise gözlerim kapanmış, hiç bir şey duyamamıştım…