10. Bölüm Naz'ın Gözünden

Naz’ın Gözünden

Nehir bugün benden önce çıkmıştı. Sabah her zamanki gibi ondan sonra uyanmıştım. Kahvaltı yaptıktan sonra masayı toparlarken Nehir’den gelen mesajı gördüm. Metehan’la konuşmak için sahilde bir kafeye gideceğini yazmıştı. Akşam geç dönerdi muhtemelen. Mesajının sonundaki kararlı ama endişeli ton beni tedirgin etmişti. "Nehir nolur kendin için iyisini yap," diye içimden geçirdim. Nehir'in Mete’ye olan sevgisi ve onun için gösterdiği çaba her zaman gözler önündeydi. Ancak Metehan'ın yaşadığı sorunlar onları oldukça yıpratmıştı. Mesajı okuyup telefonumu masaya bıraktım ve içimden, “Her şey yoluna girer, girmeli,” diye mırıldandım. Hazırlanıp bende evden ayrıldım.

_______________________________________________________________________

Gün boyu işlere daldım. Bir yandan programlara hazırlanıyor, bir yandan da Nehir’den haber bekliyordum. Akşamüstü, sonunda ondan bir ses kaydı geldi. Telefonu elime alıp oynatma tuşuna bastım. “Naz, Metehan’la buluştum. Çok karışıktı her şey ama bu gece onun yanında kalmam gerektiğine karar verdim. Lütfen yanlış anlama. Sadece kötü bir durumda ve ona destek olmam lazım. Sabah her şeyi anlatırım.” Ses tonunda bir kararlılık vardı, ama aynı zamanda o tanıdık kırılganlığı da hissediyordum. Derin bir nefes aldım. Onu anlamamak mümkün değildi. Metehan her ne kadar zor biri olsa da, Nehir onun yanında olmaktan asla vazgeçmiyordu. Kendi kendime, “Keşke Nehir kendini biraz daha düşünse,” dedim. Son zamanlarda onun ne kadar yorulduğunu gözlemliyordum. Ama bu da onun bir parçasıydı: Sevdiği birini asla yarı yolda bırakmazdı. Telefonu bir kenara koyup mutfağa yöneldim. Kendime sakinleşmek için bir kahve yaparken düşündüklerim kafamın içinde dolanıp duruyordu. İçerde çalan telefon ile hızla yeniden salona döndüm. 'Mertcan Ayhan' yazısını görünce yutkundum.

Telefonu açıp mutfağa yürürken kaygıyla konuştum " Alo?" Telefonu kulağıma götürürken içimde bir sıkıntı vardı. Mertcan’ın sesini duymak beni biraz sakinleştirebilir diye düşündüm ama ses tonunda bir gariplik hissettim. “Alo, Naz? Nasılsın?” diye sordu. “İyiyim, Mertcan. Sen nasılsın?” dedim ama sesim pek de öyle güçlü çıkmamıştı. “Sesin yorgun geliyor. Her şey yolunda mı?” dedi endişeyle. Duraksadım. Metehan zaten anlatmıştır diye mırıldandım “Bilmiyorum, Mertcan… Nehir’le Metehan’ın ilişkisi çok inişli çıkışlı. Bugün yine onun yanına gitti. Ona destek olmak istiyor ama bazen kendini fazla yıprattığını düşünüyorum,” dedim. Sesim istemeden hüzünlü çıkmıştı. Mertcan bir süre sessiz kaldı, sonra sakin bir şekilde, “Naz, sen de çok düşüncelisin. Nehir’i bu kadar dert etmek seni de yoruyor olabilir. Onun güçlü biri olduğunu biliyorsun. Metehan’la kendi sorunlarını çözerler. Sen kendi enerjine dikkat etmelisin,” dedi. Haklıydı ama bunu duymak beni bir an için kızdırdı. “Biliyorum, Mertcan. Ama Nehir benim en yakın arkadaşım. Onun üzülmesine dayanmak kolay değil,” diye cevap verdim. Sesim, beklediğimden daha sert çıkmıştı. “Anlıyorum, Naz. Sadece… belki de bazen biraz geri çekilmek, onların birbirlerini bulmalarına fırsat vermek iyi olabilir,” dedi Mertcan, yine aynı sakinlikle. Bir süre sessiz kaldık. Onun haklı olduğunu biliyordum ama bunu kabul etmek zordu. Konuyu değiştirmeye karar verdim. “Sen ne yapıyorsun? Bugün nasıl geçti?” diye sordum. Mertcan hemen havayı yumuşattı. “Yoğun bir gün oldu ama sonunda bitti. Şimdi bir kahve yaptım, seni düşünüyordum. "

Mertcan’ın sözleriyle içimdeki gerginlik biraz dağılmıştı, ama hala kafamda dönüp duran bir sürü düşünce vardı. “Seni düşünüyordum,” dediğinde, içimden hafif bir gülümseme belirdi. Bu basit cümle, sanki bir nebze huzur getirmişti. “Teşekkür ederim, Mertcan,” dedim, sesim biraz yumuşamıştı. “Bazen sadece dinlenmeye ihtiyacım oluyor.” Ona biraz daha odaklanmaya karar verdim. "Bana hiç dinlenebiliyormuş gibi gelmiyorsun," dedi, gülerek. “Yorulduğumu kabul etmek zor olsa da, bazen geriye çekilmek gerekiyor, değil mi?”

Evet, kesinlikle haklıydı. Ama Nehir’in yanında olmak da bir o kadar önemliydi. O zamanlar onun hayatındaki zorluklar, hiç olmadığı kadar yoğun ve karmaşıktı. Mertcan’ın söyledikleri doğruydu; belki de biraz geri çekilmek gerekirdi. Ama onu yalnız bırakmanın acısını da hissedebiliyordum. “Kesinlikle,” diye cevap verdim. “Zaman zaman insan kendini öncelik olarak düşünmeli.”Mertcan, sessizce dinledikten sonra yine konuştu. “Ama bazen, Nehir’in de seni düşünmesi gerektiğini unutma, Naz. O da senin yanında olduğunu biliyor ve sana değer veriyor.”

Bu sözler, içimde biraz daha rahatlık yaratmıştı. Nehir’in o kadar düşünceli ve fedakar biri olması, bazen kendisini unutturabiliyordu. Ben de bazen ona aynı şekilde değer verdiğimi göstermek için çaba sarf etmeliydim. “Evet, belki de bazen Nehir’in de daha fazla kendini düşünmesine yardımcı olabilirim,” dedim. “Belki biraz geri çekilmek, ona alan tanımak iyi olabilir.”

Mertcan’ın sesi daha rahat bir tonla geldi. “Her zaman onun yanında olabilmek harika bir şey ama, bazen bir adım geri atmak da onlara daha fazla güven ve alan tanır. Ayrıca kendi ihtiyacını da göz ardı etmemelisin. Bunu unutma.”

"Seninle gerçekten konuşmak çok rahatlatıcı," dedim, içimdeki gerginliği biraz daha atarken. “Bazen tek başıma bu kadarını düşünmek zor oluyor.”

Mertcan kısa bir sessizlikten sonra gülümsediğini hissederek cevap verdi. “Benim için her zaman buradayım, Naz. Sana yardımcı olabildiysem ne mutlu bana.”

Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. Duygusal olarak yıpranmıştım, ama Mertcan’ın söyledikleri, bana biraz olsun huzur verdi. “Teşekkür ederim, gerçekten.”

Bir süre daha konuşmaya devam ettik. Günün sonuna yaklaşırken, içimdeki karışıklık biraz daha sakinleşmişti. Mertcan’la yapılan bu basit ama anlamlı sohbet, uzun zamandır ihtiyacım olan türde bir rahatlama sağlamıştı. Ama yine de, Nehir ve Metehan’ın arasında neler olup bittiğini merak ediyordum. Kendimi biraz daha dinlendirebilseydim, belki Nehir’e daha doğru bir şekilde yardımcı olabilirdim.