90. Lidena "En Yakın Düşman"

Her şeyin hazırlandığı ve diğerlerinin duaları ile uğurlandığı Lidena, toprağının rengi bile farklı olan, ormana girmişti. Peşi sıra kalan Asır gerginlikten Lark'ı ensesinden tutup yerden yere vuracak gibiydi.

Ama Verma Duvran'ın hali diğerlerinden bir hayli farklıydı. Herkes bir umut ile ormana bakarken o farklı bir duyguyla bakıyordu. Geri dönsün istemedi. Onu destekliyordu ama geri dönsün istemedi. Çünkü halktan gizli tutulan çok büyük bir şey vardı. Bunu bir Tesla's ailesi bir de kadimler biliyordu.

Lidena ormana girdiğine göre...artık o da bunu öğrenmiş olacaktı. Ve geri dönmeyi başarırsa vay onu oraya gönderenlerin haline.

. 

. 

. 

Genç kız üzerindeki paltoyu düzelttikten sonra siyahtan bozma toprak üzerinde yürümeye devam etti. Belki de birkaç saat. Ufak molalar ile ilerledi. Karşısına ağaç ve otlardan başka hiçbir şey çıkmamıştı. Bu durum ihtiyarın kendisini korkutmak için yalan söylediğini düşünmesine sebep oldu. O şeyi görene kadar.

O, gökten indiğinde onunla birlikte kış da gelmişti sanki. Bir anda kar yağmış, aynı anda tutmuş ve her yeri beyaza boyamıştı. Kurt dese kurt değildi. Lorganı kadar büyüktü. Kalın kürkü ve kendisinin aksine parlak mavi gözleri olan vahşi bir yaratıktı.

"Hoş geldin." diye hırladı hayvan.

"Hoş buldum." diyerek tam karşısında durdu.

"Seni buraya Verma Duvran mı getirdi?" dediğinde Lidena gözlerini kısmıştı. Dilini konuşan bir yırtıcı. Gözüne garip geldi tabii. Sonuçta bir hayvanla iletişim kuruyordu. Demek yaşlı adam mistik yaratıklar konusunda haklıydı.

"Evet. Tanışıyor musunuz?" dediğinde hayvan hırıltılı bir şekilde güldü.

"Buraya giren bir daha geri dönemedi. Bizden de hiç kimse burdan çıkmaya yeltenmedi." dedikten sonra eğildi ve tepeden genç kızı kokladı. "Biz yeryüzünü biliriz. Sizleri ve sizin nesillerinizi."

"O zaman ben kimim?"

Hayvan geri çekildi.

"Lidena Terlas" dedi hayvan ve kibirle doğruldu. "Ölmeye gelmişsin."

Genç elini kılıcının kabzasına attı ve asil bir tavırla çekip çıkardı.

"Kendime biçtiğim bir yeminim var. İntikamımı almadan ölmeyeceğim." dediğinde hayvan iyice doğruldu. Mavi gözleri bir anda kırmızıya döndüğünde Lidena elleri arasındaki kılıcını sıkıca kavradı.

"Tanrı seni yeryüzüne bunun için göndermedi." dediğinde Lidena hırsla bağırdı.

"Neden yaratıldım!?"

Genç kızın bağırışı ile hayvan yavaşça eğilmiş, kızıl gözlerini Lidena'nın mavi gözlerine dikti.

"Öğreteceğim, öğreteceğiz... "

Bir anda geldiği gibi giden hayvanın peşi sıra bir çığlık duydu. Arkasını döndüğünde gündüz geceye çaldı. Ansızın bastıran karanlık yüzünden kaşları çatıldı. Ne olduğunu bile anlamadan bir şey omzuna çarpmış ve yere düşmesine sebep olmuştu. Metrelerce yuvarlanıp da bir ağaç gövdesine çarpıp durduğunda kesik bir nefes aldı. Kılıcını toprağa sapladı ve hızla doğruldu. Omzu kanıyordu. Hem de fena bir şekilde. Elini kaldırdı. Toprağa hükmetmek istedi ama duyduğu tek şey garip yaratıkların alaylı sesiydi.

"Burası Tanrının kutsadığı tek yer. Burada Tanrı'dan başkası hüküm veremez küçük kız."

Bunun üzerine genç kız dişlerini sıkarak kılıcını aldı. Kılıcı gözleri gibi mavi bir şekilde parıldadığında hayvanların heyecanlı gülüşlerini duydu. Kılıcını eli içerisinde döndürdü ve birkaç adım atıp öne çıktı. Üzerindeki postu da yere atmıştı.

Bir nebze kılıcının ışığından görebiliyordu artık. Kendisine bakan şeyler ağaçlardaydı. Çirkin suratlarında çirkin gülüşleri vardı. Her ağaçta birkaç tane olduklarından ses çıkarıp dikkatini dağıtıyorlardı.

Soluklandı. Derin derin soluklandı ve saldırmalarını bekledi. Dakikalar sonra hepsi aynı anda üzerine atlamıştı. Kılıcını hangisine saplasa küle dönüyordu. Asla geride leşleri kalmıyordu. Kan sadece kendisinden akıyordu. Maymuna benzer şeyler her yerini yırtmıştı. Elleri pençe izleriyle doluydu.

"Yazık!"

"Tek başına ölecek!"

"Tıpkı diğer Terlas'lar gibi! "

"Tıpkı diğerler gibi!"

Lidena kılıcını bir kez daha döndürdü ve dişlerini sıktı.

Ölmeyeceğim.

O kadar şık nefes aldığından yutkunamıyordu. Kenara tükürdü ve dağılmış saçlarını geriye savurdu.

"Ölmeyeceğim!" diye bağırdı ve bu sefer kendisi saldırdı. Hepsini tek tek kesiyor, her birinin yanarken çıkardığı kulak tırmalayıcı sesi dinliyordu. En sonunda son bir tane kalmıştı.

Karşı karşıya geldiklerinde mistik yaratığın yüzünde çirkin ve devasa bir gülümseme oluştu.

"Hablin de beni öldürmüştü." dedi yaklaşarak. "Senin için bu çok da zor olmasa gerek, Lidena... "

Lidena kılıcını ters tuttu ve hızla ekseninde dönüp iğrenç yaratığa fırlattı. Tam alnına saplanan kılıç ile çığlıklar eşliğinde kül olunca nefes nefese kalmıştı. Zar zor attığı adımlarla kılıcını gitmişti. Saplandığı topraktan çekip çıkardığı sıra toprak ikiye ayrılmış ve kendisini içine çekmişti. Düşmemek için kılıcını hızla toprağa sapladı. Kendisini tüm gücüyle yukarı çekti. Omzundaki yara bir hayli açılmış ve daha hızlı bir şekilde kanamaya başlamıştı.

"Sen de bilirsin." dedi uzaklardan biri. "Boğularak ölmek sadece suya özel değildir. Toprak da boğar. Acımasızca."

Lidena dişlerini sıktı kılıcının kazbası yetmeyince demir kısımdan da tuttu ve hızla kendisini yukarıya çekti. Sağlam bir zemine ayak basar basmaz kılıcını söküp almıştı. Mahvolmuş kıyafetlerine bakmadan kafasını kaldırdı ve gökyüzüne baktı. Anlaşılan o ki burada güzel bir gökyüzü de yoktu.

"Ses çıkar!" diye bağırdı birden bire gök.

Öyle ki gürültü yüzünden zemin bile titremişti.

"Ağla!"

Bir anda bastıran yağmur yüzünden birkaç adım geri gitmiş ve bir ağacın altına girmişti.

"Bağır!"

Ağaca düşen yıldırım ile hızla bir başka ağaca koştu ama bu sefer de önüne düşmüştü. Dehşet verici sesi ve göz kamaştırıcı ışığı ile bir anlık genç kızı boşluğa düşürmüştü.

"Yalvar!"

Sanırım az önce konuştuğu mistik yaratıktı bu bağıran. Hırsıyla göğü yırtacak gibiydi.

Lidena onun taleplerine karşı öylece durup gökyüzüne baktı. Bir hayalet gibi, tüm göğü kaplıyordu resmen. Sanki kendisine bakmasını bekliyormuş gibi gökten genç kıza eğildi ve fısıldadı.

"Sonuçta sen de bir insansın. "

Lidena, onun nefes alışıyla gökten yüzüne vuran hava yüzünden durduğu yerde sarsılmıştı. Bu zamana kadar hiç böylesine bir savaş vermemişti. Kendi canını en çok kendisi yakabilirdi. Ama şimdi perişan bir halde gökyüzündeki mistik yaratığı izliyordu. Dediği gibi burası gerçekten de Tanrının kutsadığı bir yer olması lazımdı. Yoksa hiçbir şey ona bu denli zarar veremezdi.

"Ben de sana bunu sordum." dedi sakin bir tavırla. Yüzü gözü kan ve çamur içindeydi. Öldürdüğü yaratıkların külleri yapışmıştı terine. "Ben neden yaratıldım?" dediğinde hayvan iyice geriye çekildi ve tüm göğü kapladı gözünde.

"Tanrı insanlara bir hediye vermedi. İnsanlar taşları bir hediye olarak gördü ama hayır." dedi kırmızı gözleri maviye dönerken. "Taşlar birer sınavdı. İnsan gücü bulduğunda inançlarına sırtını döndü. Ölümü unuttu!" diye bağırdı. Öyle ki her öfkelendiğinde ağaçlar savruluyordu nefesiyle. "Yaratıcının kudretini ve ona sunduğu nimetleri hor gördü!"

Lidena bu sözler üzerine kılıcını usulca kınına soktu ve tüm dikkati ile mistik yaratığa baktı.

"Benim buradaki varlığımın bu konuyla ilgisi nedir?" dediğinde hayvanın yüzünde ürkütücü bir gülümseme oluştu. Öyle ki bu gülüş Lidena'nın bile irkilmesine sebep olmuştu.

"Yeryüzüne Tanrıyı hatırlatacak onlardan biri gerekti." diye fısıldadı ve tekrardan Lidena'ya doğru eğildi.

"Ölümü..."

ᕦʕ •ᴥ•ʔᕤ

Merhaba!

Yorumlarınızı merak etmek bennnn, hayalet okur olmamak siz lütfen

Tüm teorileri şuraya almak istiyorum --->

O zaman...

Nasipse bir sonraki bölümde görüşmek dileğiyle!

LadyReBeL

ᕦʕ •ᴥ•ʔᕤ