93. Lidena "Tanrı'nın Hediyesi 'Ölüm'"

Kir ve çamur içerisindeki saçları ile ağır ağır yürümeye devam etti. Kim bilebilirdi, o asma köprünün sonunun bir çöle çıkacağını?

Susuzluktan çatlamış dudaklarını hafifçe yaladıktan sonra ayakları kuma bata çıka yürümeye başladı. Kanı omzunda kurumuştu. Leş gibi kokuyordu ama can havlinden farkında bile değildi.

"Buralara kadar gelebilen tek insan!" diye bağırdı biri.

Lidena kılıcını sağ eline aldı ve koyu mavi gözlerini sesin geldiği yönde gezdirdi.

"Taşı elde etmek çok da zor değil, değil mi?"

Kaşlarını çattı, gözlerini kıstı. Sarımsı ışık o kadar şiddetliydi ki kumların gerisindekini görmekte zorlanıyordu.

"Henüz elime almadım." dediğinde garip bir kuş gördü. Bembeyaz tüyleri olan, uzun bir kuş. Kıpkırmızı gözü vardı ancak. Değerli bir mücevher gibi parlıyordu. Üstelik dikkatli baktığında diğerinin sarı olduğu fark etmişti. İki gözü birbirinden farklı renkte olan bir hayvan.

"Alamayacaksın."

Lidena kılıcını dizine sürttü ve öylesine temizledi.

"Sen kime inanıyorsun?" diye sorduğunda kuş kendisine yaklaşmıştı.

"Ben sadece beni yaratana inanırım. Yaratılmışlara değil."

Genç kız bu söz üzerine elinin tersiyle burnundan akan kanı sildi.

"Biliyor musun?" dedi gözlerini kuşa dikerek. "Hayatımda ilk kez bir yere aitmiş gibi hissediyorum." dediğinde kuş gülmüştü.

"Bu cehennemde insan yok."

Lidena da kafasını salladı.

"Belki de bu yüzden yakın gelmiştir."

İkisi uzun süre bakıştılar. En sonunda mistik hayvan kafasını iki yana salladı.

"Bir insanın canavarlara yakınlık duyması mümkün değil." demişti.

"İnsan değilimdir."

Kuş daha ne olduğunu anlamadan elini cebine attı ve dört parmağının arasına üç küçük bıçak yerleştirdi. Hızla elini savurduğunda üç küçük bıçak kuşun alnınaı yargeçmiimişti. Mistik hayvan bir anda kora dönüşüp yok olduğunda gözleri birer mücevher olarak kumlara düşmüştü. Lidena saçlarını geriye taradı ve ağır ağır yürüdü.

"Daha güçlü bir rakip olduğunu düşünmüştüm." diyerek yere düşmüş iki parça taşı eline aldı. Bunlar olabilir miydi? Bahsedilen taşlar.

Uzunca inceledikten sonra cebine atmıştı ki deprem oldu sanki. Çölün sallanması garibine gitti. Gözlerini hızla etrafta gezdirdi. Sessizce bekledi. Uzunca süre bir ses gelmedi. Bunun üzerine derince nefes aldı ve bir iki adım attı. İşte tam o an, kumdan, bir girdap oluştu. Kum kendi ekseninde dönerek içeri doğru akmaya başladığında hızla yukarı tırmanmaya başladı. Ama ne eli ne ayağı sert ve tutunulması mümkün bir yere denk geldi. En sonunda nefesini tutmuş ve kumlar ile birlikte girdabın içine girmişti. Her şey gözlerini kapattığı anda değişmişti. Kum suya dönüşmüştü sanki. Sırt buz gibi bir suya çarptığında dayak yemiş gibi acıdı canı. Hızla kendine geldi ve ayağa kalktı. O kadar da derin değildi zaten. Ayağa kalktığında su dizlerine geliyordu.

"Demek sıra bana geldi."

Islanmış saçları suratına yapışmıştı. Elleriyle geriye itip karşısındaki şeye baktı. Devasa bir yılan. Yemyeşil gözlerini gözlerine dikmişti.

"Gözlerinde görüyorum küçük insan büyük insanlara bela olmaya gelmişsin." dediğinde Lidena sıkı sıkıya tuttuğu kılıcı ile sudan çıktı.

"Bunu anlamak için kadim olmaya gerek yok." dedi. Kıyafetleri sırılsıklamdı. Su gören omuzundaki yarası ise yeniden kanamaya başlamıştı. Giderek boktan bir hale geliyordu ama bu onu motive ediyormuş gibiydi. Sanki ölümüne savaşmak hoşuna gitmiş gibiydi. "Herkes beni gördüğünde bir bela olduğumu bilir. "

Yeşil gözlerinde iki siyah çizgiden irisi vardı. Dik dik kendisine bakıyordu. Konuşmak için ağzını açtığında gözleri dişlerine takıldı. Biri mor biri yeşil parlayan iki sivri diş. Zehirli gözükmesine sebebiyet veriyordu.

"Burada yaşayan herkes beladır." diyen devasa yılan gövdesini yükseltti ve tepeden bir bakış attı Lidena'ya. "Sen Tanrının hediyesi olamazsın. " dediğinde genç kız kafasını salladı.

"Doğru, Tanrı'nın emelleri için yaşayamam."

"Bu ne cüret!? " diye kükreyince Lidena emin oldu. Eğer bunu da öldürürse dişleri kesinlikle düşecekti. Tıpkı biraz önceki kuşun gözleri gibi.

"Almam gereken canlar var."

Lidena'nın sözleri üzerine mistik hayvan tısladı ve yavaş yavaş yüzünü genç kızın yüzüne yaklaştırdı.

"Tanrı'nın bahşettiği canlar. Sen ancak yıkım olabilirsin." dedi dişlerinin arasından. "Burnu havada, kendini beğenmiş, bencil bir insan! Hadi yarat! Bana hiç yaratılmamış bir şey."

"Ben Tanrı olduğumu söylemedim."

"Ama Tanrı'na sırt çevirdin!"

"Çevirmedim! " diye bağırdı Lidena.

"O zaman söyle bana küçük kadın. Tanrı'nın emelleri için yaşamayacaksan Tanrı'ya sırt çevirmiş sayılmaz mısın?"

Lidena bu sözler üzerine durdu.

"Öldürmem gerek." dedi en sonunda. Bahanesi yoktu. Öldürmek için yanıp tutuşuyordu.

"Neden?"

"O aptal adam babamı ve annemi öldürdü!" diye bağırdı hırsla. "Halk için, taht için! Yemin ederim ki ona şans tanıdım. Babamın teslim ettiği halkı yönetsin, korusun diye şans tanıdım!" diyerek ellerini açtı. "Ama sürgün edildiğim o delikten çıktıktan sonra hiç gülen yüz görmedim! Herkes perişan! Herkes aç! Yağmacılar kol geziyor. Eşkiyalar insanları öldürüp vahşi hayvanlara yem ediyor! Şimdi söyle bana nasıl onu sağ bırakabilirim?"

Hırsından kıpkırmızı olmuş bir suratla devasa hayvana bakıyordu. O kadar hızlı ve bağırarak konuşmuştu ki nefes nefese kalmıştı.

"Anneni öldüren Zeord değildi küçük kadın. Babanı da henüz öldürmüş sayılmaz." diyerek kıvrılmış ve Lidena'nın bedeni etrafında dönmüştü.

"Ne?"

"Demek şiirden haberin yok. Bu yüzden sürgün edilmiş olmalısın." dediğinde Lidena hızla döndü. Hayvan etrafında dönüp durduğundan o da kendi ekseninde dönüyordu. "Eğer şiirde bahsedilen 'ölüm' sensen Lidena bil ki işini hakkıyla yaptın." deyip güldü. "Şiir derki;
insana sıcacık kucak açacak,
öyle güzel öyle samimi
İnsan hevesle koşacak
Oysa kolları cehennem gibi.

Sen insanlara yardım ederek onları öldürecek olan zıtlıksın. Tıpkı Fanra gibi. "

Hızla kılıcını kaldırdı.

"Onun adını ağzına alma!" diye haykırdı Lidena.

"Neden?" dedi yılan dönmeye devam ederken. "Ölümün vicdanı yoktur."

Lidena bu söz üzerine duraksadı. Fanra'yı öldürdüğü için üzülmüş müydü? Yoksa sözünü tutamadığı için sinirlenmiş miydi? Ya da hiçbir gücü olmayan bir adamın istediğini zorla yaptığı için delirmiş miydi?

Yılan koca bir kahkaha attı.

"Öldürdüğün hiç kimsenin ardından gözyaşı dökemezsin sen." dedikten sonra kafasını hafifçe eğdi. "Tabii gerçekten ölüm isen."

Lidena sözlerin üzerine ne cevap vereceğini bilemedi ama anladı. Kendisini lafa tutarak etrafını sarmıştı. Halat gibi bedeni tüm çevresindeydi. Muhtemelen birazdan kendisini sıkacak ve boğarak öldürecekti. Eline hançerini aldı ve kılıcının altına sakladı. Eğer ki bedenini sararsa kılıcı hareket ettirmek mümkün olmayacaktı ama ondan küçük olan hançeri bedenine saplayabilirdi.

"Ama görüyorum ki... " diyen yılan bir anda üzerine atladı. "...sen çoktan öldün! "

Devasa yılan bir anda kendisini sarıp sarmalamıştı. Sıkarak kemiklerini kıracak gibiydi.

"Kim demiş? "

Lidena'nın sözü üzerine bir an şaşıran yılan tenini yırtıp geçen metal ile sarsıldı. Lidena hançeri acımasızca saplamıştı bedenine. Acıyla geri çekildiğinde oluşan boşluktan yararlandı ve hançeri boylu boyunca sürttü. Keskin metal hayvanı sanki iki yarmıştı. Ateşe değmiş gibi hızla geriye kaçtığında genç kız hançeri çekti ve tam boynuna zıplarken boğazına sapladı. Artık onu öldürmek için değil, tırmanmak için kullanıyordu. Yılanın kafasına çıktığında mistik yaratık sağa sola sallanıyor, acıyla çıplık atıyordu. Gövdesi zaten koca bir yarıktı!

"Cehennemde görüşürüz. "

Belinden bir başka bıçak çıkardı ve hayvanın tam alnına sapladı. Öldüğü an kül olmuştu zaten. Onun ölüp yok olmasıyla da Lidena tepeden aşağıya düşmüştü. Her ne kadar yuvarlanıp düşüşünü yavaşlatsa da bedeni gözle görülür şekilde yaralanmıştı. Acı içerisinde doğruldu ve sığ suda parlayan iki taşa baktı.

Sanırım geriye sadece bir tanesi kalmıştı.

ᕦʕ •ᴥ•ʔᕤ

Merhaba!

Fanra'yı öldürdüğüm için kitabı bırakanlar olmuş. Kızlar büyük insanlar büyük kayıpların eseridir.

Tüm teorileri şuraya almak istiyorum --->

O zaman...

Nasipse bir sonraki bölümde görüşmek dileğiyle!

LadyReBeL

ᕦʕ •ᴥ•ʔᕤ