Alıntı ve Duyuru

Biliyorum, hepiniz bildirimi görünce yeni bölüm sandınız fakat değil. Kitap hakkında açıklama yapmaya geldim. Sonada minik bir alıntı bırakıyorum. Parlak Geceyi yazma aşamam nereden baksanız 4 yıl kadar bir süreden ibaret. Siz bu sürenin sadece iki yılını biliyorsunuz.

Parlak Geceyi ilk yayınladığım da adı farklı, kurgusu tamamen farklı bir kitaptı. Zamanla kalemimizde değişip gelişti gibi kurguda değişti. Şimdi tekrardan son kez düzenlemeye alıyorum.

Bölümleri kaldırmayacağım. Kurguda herhangi bir değişiklik olmayacak. Sadece eklemek istediğim bir kaç sahne vs diyaloglar var, onları halledeceğim. Biliyorum benden yeni bölüm beklerken eski bölümlerin düzenleneceği haberini almak sizi memnun etmedi. Size şunu söyleyebilirim ki, bölümler düzenledikten sonra kaldığım yerden ve bu sefer daha düzenli devam edeceğim.

Size bu sözü veriyorum.

Amacım haftada iki bölüm düzenleyip atmak. Ağustos sonunda bölüm işini bitirmeyi düşünüyorum. Sonrasında kaldığım yerden yeni bölümlerimizle devam etmek. Bölümleri yazdıkça atacağım. Aklımda bölüm biriktirmek gibi plan yok.

Sadece sizden ricam sınav senem olduğunu, bu yüzden günlerimin olduğundan daha yoğun geçeceğini düşünmeniz. Ve beni bir yıl daha idare etmeniz.

Elimden geldiğince buraya kendimi adıyacağım. Hafta iki bölüm düzenleyip atacağım dediğim gibi. Büyük ihtimalle peş peşe olur. Bölüm düzenlemeyi olabildiğince erken bitirmeye çalışacağım. Ne kadar erken bitirirsem o kadar erken kaldığımız yerden devam ederiz.

Şimdilik diyeceklerim bu kadar. Bana sormak istediğiniz bir şey varsa buyrun çekinmeyin?

Sosyal medya hesaplarım veya buradan bölümler hakkında yeni bir açıklama olursa paylaşacağım. O zamana kadar görüşürüz...

...

Adım seslerini işittim. Ayaklarını gördüm. Hiç bir şey demedi. Yanıma oturdu. Geniş omuzları omuzlarıma değdiğinde canım yandı. Elini bana değdirmeyen abimin omuzu değdi bedenime. Canımı yakacağını bilsemsem de aynısı ona yaptım. Aramız da ki teması kesmek için kenara kaydım.

Yaptığım şeyi fark etti. Diretmedi. Sesli bir nefes verdi. Biz iki kardeş, birbirimize sırtını dönmüştük. Bir düşman olarak görseydik ikimizde dönmezdik. Fakat iki kardeş gibide omuz omuza değildik. Bu günlerde geçecekti. İnanıyordum. Fakat bazende hiç geçmeyeceğine düşünüyordum. İnanıyordum. İki zıt şeye inanmak cehennem ateşinde kavrulup cenneti ummak gibiydi.

Zihnim de ki düşünceleri susturmak için gözlerimi kapadım. Kollarımla dizlerimi sarıp başımı yatırdım. Abimin yüzünü görüyordum. Bana bakmıyordu. Öylece karşıyı izliyordu. Ona şimdi bakarken ne kadar değiştiğini fark ettim.

Dağınık saçları eskisinden daha dağınıktı. Babama benzeyen elalarının iç kısmı hafif kızarıktı. Göz altları çökmüştü. Dudakları kurumuş, çatlamıştı. Soluk tenine bir şey dahi demek istemiyordum.

Bu küslük, bu kavga, bu öfke ikimizi de bitirmişti. Konuşsak, yüzleşsek her şey çözülecekti fakat ikimiz de bundan kaçıyorduk.

Bu halini daha fazla görmeye dayanamadığım için gözlerimi kapadım. İçimde ki ses bir şey desin diye bekledi. Çünkü beni bu hayatta herkesden çok abim iyi tanırdı. Bana bir adım atsa on adım atacağımı bilirdi.

Saniyeler akıp geçti. Abim yanımda öylece durmaya devam etti. Ne o konuştu ne ben. İçimde ilk oturduğunda fark etmediğim umudum çürüdü.

Öylece durduk. Ne ben bir şey dedim ne o. Birbirimize bakmadan öylece durduk. Oysa en çok ona ihtiyacım vardı. "Abi." Diyecektim belki. Günlerdir ona böyle seslenmediğim gibi. "Karan bana bir teklifte bulundu." Diyecektim. "Gideceğim buralardan abi ama gitmek istemiyorum." ondan yardım istyecektim.

Fakat diyemedim. Söyleyemedim. Biz Alp kardeşlerdik. Umut, Eren, Alya. İki kardeş birbirilerini tanısalar dahi hatırlamazken iki kardeş birbirini hiç görmeden diğeri gitmişti. Kalan iki kardeş ise birbirine sırt dönmüştü. Belki abim sadece arkasını dönmüş öylece beklerken ben arkamı dönmüş terk etmiştim.