5.BÖLÜM

EVETTT YENİ BÖLÜMLE GELDİMM

BİRAZ GEÇ GELDİ AMA SINIR GEÇİLİRSE DİĞER BÖLÜMDE HEMEN GELİR

BU SIRALAR YOĞUNUM BU YÜZDEN YAZA BİLDİĞİM KADAR BÖLÜM YAZSIM SINIR GEÇİLDİKÇE BÖLÜM ATARIM.

BÖLÜM ŞARKISI: sezen aksu - son bakış

Oy: 10 yorum:10

--------------- Olamazdı… Bu gerçek olamazdı. O ölmüştü. Ölümüne ben tanıklık etmiştim. Bu gördüğüm sadece bir yanılsamaydı…

“Hayır, bu gerçek değil! Aral böyle bir şey yapamaz… O ölmedi, hayır… Arkadaşlığımıza ihanet etmez!”

> “Neden yaptığını sanıyorsun? Kendini öldürdü. Sözümüzü çiğnedi. Sen o kadar acıya katlanırken, o pes etti.”

“Evet... Bize ihanet etti,” dedim fısıltıyla. Birden beynimde onunla geçen anılar beliriverdi. Yorgunluk içimi sardı, dizlerim çözülmüş gibi çöktüm yere.

Arkamdan biri yaklaşıyordu. Kafamı kaldırdım. Karşımda o vardı.

"…Dolunay."

Kafamı sağa sola salladım, ayaklarım titreyerek doğruldum ve ona doğru yürümeye başladım.

“Bunu... bunu bize nasıl yaptın? Sana güvenmiştim!”

Gülümsedi. Gözlerinde pişmanlık kırıntısı bile yoktu.

> “Ben seni hiç sevmedim. Sen benim için sadece para kazanabileceğim bir görevdin. Para almasaydım yanına bile yaklaşmazdım. Bunu fark edemeyecek kadar safmışsın.”

Yutkundum.

“Hayır... bunu sadece beni acıtmak için söylüyorsun. Güvenimi kazandın, sonra da gözümün önünde intihar ettin. Hiç mi acıma duygun yok? Bende nasıl bir iz bıraktığının farkında mısın? Her seni hatırladığımda gözlerim doluyor, haberin var mı!?”

> “Elbette vardı.” > “Ölü taklidi yaparken senin ağlamana katlanmak zor oldu ama gülmemek için kendimi zor tuttum. Sonra mahvoldun ya… İşte o kısımlara bayıldım. Seni güzelce üzmüşüm.”

Sanki içimdeki son parçaları da paramparça etti.

“Sen çok kötüsün… Sana nasıl kandım ben?” dedim titreyen bir sesle. O ise boş gözlerle bakıyordu sadece.

> “Artık yeter. Zamanımı senin gibi bir değersize harcadığım için kendime acıyorum. Ama neyse... şimdi en eğlenceli kısım geliyor. Sanırım ölmenin vakti geldi.”

Daha ne olduğunu anlayamadan silahını bana doğrulttu.

Depo bir anda sessizleşti.

Ve ardından tek bir kurşun sesi yankılandı.

O kurşun, bir kızın kalbini delip geçti.

Silahı tutan kızsa arkasına bile bakmadan, yüzünde zafer dolu bir gülümsemeyle uzaklaştı.

YAZARDAN

Asel ve Akif, kızlarının onları bir kez daha reddetmesiyle büyük bir hayal kırıklığı yaşadılar. Akif, kızının kendine benzediğinden emindi; o inadı nerede görse tanırdı. Ama kızının bilmediği bir şey vardı: Akif de en az onun kadar inatçıydı. Bu yüzden işler bu kadar kolay kapanmayacaktı.

Deniz ve Poyraz, ablasıyla ilgili karmaşık duygular içindeydi. Onun sadece güzel olmasından değil, aynı zamanda yürüyüşündeki o kendinden emin havadan etkilenmişlerdi. Onu bir kez gören, dönüp tekrar bakıyordu. Ama yüzüne karşı konuşabilecek cesareti pek kimse gösteremiyordu. Zaten Deniz’in moral durumu da karışıktı. Ablası ona sadece limonata söylemişti. Basit bir şeydi belki ama o an, ablasının kendisini düşündüğünü hissetmek gibiydi. Asistanın ona “abla” demesi ise küçük ama içini burkan bir detay olmuştu.

Yine de elindeki o limonata bardağına, sanki bir hazineymiş gibi bakıyordu.

Asil’in aklı karışıktı. Kızın onları neden istemediğini anlayamıyordu. Annesi ve babası da bu duruma çok üzülüyordu. Ama sonuçta... Zorla güzellik olur muydu?

Aile hastaneye gitmek için evin önüne geldiklerinde Asel Hanım’ın telefonu çaldı. Hızla açtı ve ardından yüzü endişeyle gerildi.

> “Tamam... Hemen geliyorum hastaneye.”

Bu ani tepki üzerine Akif neler olduğunu sordu. Asel Hanım, iki kişinin vurulduğunu ve kız olanın kalbinden yaralandığını söyledi. Aile hemen hastaneye doğru yola çıktı.

Çocuklar ne olduğunu tam anlayamamıştı ama ambulans hastane önüne geldiğinde, üstü başı kan içinde olan genç kızı görünce hepsi büyük bir şok yaşadı.

Kalbinden vurulan kız... onların kızıydı.

AYY BİTTİ SONUNDA

NEYSE HEMEN SINIRI GEÇİN BÖLÜM ATMAK İSTİYORUMMMM

HEPİNİZİ ÖPTÜMMM KENDİNİZE İYİ BAKINNNN ✨💖

​​​

​​​​​​

​​​​​

​​