9. Bölüm

Merhabalar uzun bir bölümle aranız geldim size keyfili okumalar banada bay bay... 🌸

Yıldızlar ve yorumları unutmayın ✨ ✨ ✨

Yazardan

Bir cenaze evi vardı, uçurumda yanan bir kadın, iki aileden habersizce yapılan planlar, yaşanıncak kara günler kapıdaydı...

Mervan ağanın iki gündür kafasında bir konu vardı, seyhanlı aşireti kızı zeynebe talipleridi... Kızını isteyen çoçuğu tanıyordu düzgün bir çoçuk tu, yerini yurdunu bilen biriydi... Bir tarafı onaylıyordu ama diğer tarafı kızına güveniyordu ne kadar zeynebe yaklaşmaya çalıştıkça Zeynep ailesini annesini babasını hep geri püskürtüyordu... Özellikle bu son zamanlarda kızını tanıyamıyordu...

Bu konuyu karısıyla ve devranla konuşmaya karar verdi yatak odasından çıkıp salona doğru yürüdü, salonun kapısına vardığında oğlu Devran ve karısını yanyana oturmuş sohbet ederken gördü bir kaç saniye kapıdan izledi onları bakışları devranı buldu...

Devranı...göz bebeği... Onu ilk kucağına aldığında toy bir delikanlıydı.. Baba oğul

büyümüşlerdi... Diğer çoçuklarıın da yeri ayrıydı ama Devran başkaydı...devranı var oldukça sırtı yere gelmezdi Mervan ağanın...

Devran izlediğini hissetmiş gibi bakışları kapıya döndü, babası kapıda durmuş onları izliyordu... Bakışları bir kaç saniye babasının üzerinde gezdi, baba gibi babaydı Mervan ağa... Hemde iyi bir adamdı mazlumu koruyup kolar Allahın adaletinden şaşmadı... Öyle güzel temiz evlatlar büyütmüştü ki şanına şerefine yakışıcak evlatlardı...

mervan ağa evlatlarıyla gurur duyan bir babaydı...mervan ağa derin bir nefes alıp içeri geçti ,ilerleyip karısınn ve oğlunun tam karşısına geçip oturdu.söze girdib

"benim sizinle konuşmak istediğm bir konu var "

"buyur baba"

"buyur bey"

"seyhanlı aşiretini biliyorsunuz,iki gün önce hayırlı bir konu için benimle konuşmak istediler" devranın kaşları çatıldı, hayırlı bir iş?

Mervan ağa kaldığı yerden devam etti "zeynebi civana istiyorlar"

Gülizar hanım Bi an duraksadı civanı tanır bilirdi gerçekten baya sevilen biriydi, zeynebi içinde doğru bir adam olduğunu düşünüyordu...

Devran huzursuzca yerinde kıpırdandı "kim bu civan?"

Mervan ağa derin bir nefes aldı "civan seyhanlı aşiretinin ağası şuan eli yüzü düzgün temiz bir çoçuk adaletinden şaşmayan bir çocuk yakından tanırım civanı"

Devran sesisce babasını dinledi, Gülizar hanımda tanırdı civanı, ailesini de bilirdi kızı için doğru bir aileydi...

Devran uzun zamandır burda olmadığı için bir yorum yapamıyordu civanı kendisi de görüp tanıması gerekiyordu... Bakışları babasına döndü..

"sen ne dedin baba?"

"düşünüp size dönücem dedim ama ilk önce bu konuyu sizinle konuşmak istedim şimdide gülüzar gidip Zeynep le konuşsun bakalım o ne diyor "

Gülizar hanım kafasını salladı, oturduğu yerden kalkıp salondan çıktı, zeynebin odasına adım attı... Bir kaç dakika sonra odanın kapısına vardı, kapıyı çalıp içeri girdi..

Zeynebin kabının çalışmasıyla elindeki telefonu yastığın altına sıkıştırma bir oldu hemen bakışları kap{ya döndü içeri giren annesiydi, oturduğu yerden kalkıp annesine adım attı...

"buyur ana?"

Gülizar hanımın bakışları kızına döndü zeynebi çok güzel bir kızdı, uzun boylu siyah saçlı beyaz tenli ela gözleri çok güzel bir kızdı,, tek kötü tarafı kafasına buyruktu, söz ddinelemz ailesine büyüklerine karşı gelirdi...

Küçük büyük dinelemzdi, en küçüğünden turu en büyüğüne kadar kırıp dökerdi...

Adımları kızımın odasındaki beje gitti oturdu, bakışları yeniden döndü...

Zeynep tedirgin olmuştu herşey yolunda gitmeliydi? Bir şey mi olmuştu? Hemen toparlanıp annesinin karşısına oturdu...

"nasılsın güzel kızım"

Zeynep Bi tuhaf oldu "iyim ana sen nasılsın?"

"iyim annem seninle en son ne zaman oturupta karşı karşıya konuştuk?"

Zeynep başlarını kaçırdı? Annesi ne zaman çağırsa onu geri çevirip odasına geçerdi,konun kapanması için "haklısın ana uzun zaman olmuş"

Gülizar hanımın içi yandı kızı yine kaçıyordu, bir şeyler çeviriyordu farkındaydı engel olmak istiyordu kızının başına Bi iş gelmesini istemiyordu...

"zeynebim, göz bebeğim neden kaçıyorsun benden ailenden?"

"ne kaçması anne nerden çıkardın bunu?"

"Zeynep senin annenim yavrum ben senin içini bilirim neden bizden kopuyorsun abin geldi adam akılı Bi hoşgeldin demedin sarılmadın abine nedin senin bu düşmanlığın, insan ailesine düşman olur mu?"

Zeynep sinirlenmeye başlamıştı konuyu ne kadar kapatmaya çalışıyorsa annesi tam tersi Bi o kadar açıyordu,

" anne başka konuşucak konun yok mu? "

" Zeyn-

"Yeter anne ne için geldin!"

Zeynep annesin gözlerinde o kırıkları hayal kırıklığını gördü, tam geri adım atıcaktı ki vazgeçti...

Gülizar hanım acıyan gözlerle baktı kızına ah Zeynep dedi k~ndi içinden "seyhanlı aşiretini biliyorsun"

"evet"

"civan ağa sana talip"

Zeynebin nefesi kesildi civan mı? Civan onu mu istemişti? Başını sağa sola salladı, eski eskide kalmıştı o defter çoktan kapanmıştı... Zaten şuan hayatında Mehmet vardı...

"siz ne dedeniz?"

"düşünücez dedik"

Zeynep alayla güldü, "düşünmenize gerek yok istemiyorum"

Gülizar hanım ayağa kalkıp kızına doğru yürüdü "yavrum Bi kesip atma Bi düşün"

"hayır ana istemiyorum git babama da söyle ve ısrar etmeyin istemiyorum!"

Gülizar hanım sesiz kaldı başını sallayıp kapıya yönelip çıktı dışarıya kocasının yanına doğru yürüdü...

Zeynep annesin arkasından baktı,daha sonra hemen telesına sarıldı bir arama yaptı ve o an Bi karar verildi geri döülmeyecek bir karar...

Gülizar hanım salona doğru yürüdü kocası ve oğlu sohbet ediyordu Devran hemen annesini fark etti...? "anne"

Gülizar hanım yürüyüp oğlunun yanına oturdu kocasına döndü..

"bey Zeynep le konuştum"

"ne dedi?"

"istemiyor beni hiç dinlemeden kesip attı"

Mervan ağa derin bir nesef aldı bu cevabı alıcağını biliyordu, zeynebi tanıyordu...

"ne diyeyim hanım zeynebi zorlayamam kendisi bilir"

Gülizar hanım sadece başını salladı...

Devran dayanamadı annesine babasına döndü "Zeynebin bu tavrı nedir?"

Mervan ağa oğluna baktı "Bi bilsek evlat yılardır bu kzı böyle ne kadar yanaşmaya çalışırsak çalışalım bu kız hep bizi geri itiyor ne yaptıysak zeynebe fayda etmiyor."

"bir nedeni olmalı baba?"

"bilmiyorum evlat hiç bir şey söylemiyor"

"ben bi konuşayım şununla"devran yerinden kalkıp salondan çıktı... Gülizar hanım tam engel olucaktı ki Mervan ağa izin vermedi...

Devran Zeynebin odasına gidip kapısını çaldı ses gelmesi kapıyı açıp içeri girdi oda boştu Zeynep burda değildi odadan çıkıp avluya doğru yürüdü... Mutfağa girip kardeşime baktı rozelin kitap okuyordu mutfakta...

Roxelin başını kaldırıp gelen abisine baktı "abi?"

Devran rozeline baktı "zeynebi gördün mü?"

"arka bahçeye gitti abi?"

"Tamam güzelim "

Devran mutfaktan çıkıp bahçeye doğru yürüyüp içeri girdi, kardeşini Sedir de oturmuş halde gördü ona seslendi...

"Zeynep? "

Zeynebin bakışları ona seslenen Devran abisine döndü, "efendim abi"

"müsaitsen seninle bir şey konuşmak istiyorum"

"dinliyorum seni"

Devran sedire yürüyüp kardeşinin yanında oturdu, kardeşime döndü

"nasılsın Zeynep?"

Zeynep gözlerini devirdi hayırdır yani bugun de herkesin onun nasıl olduğunu sorası gelmiş galiba?

"iyiyim abi"

Devranın bakışları kardeşinin üstünde gezdi en son bıraktığı Zeynep le şuanli Zeynep aynı değildi!

"benim hal hatırımı sormak yok mu abicim?"

Zeynep artık bu samimiyetsizlikten bıkmıştır "ne istiyorsun abi söylesene"

Devranın kaşları çatıldı kardeşinin, saygısızlığına...

"küçük hanım karşında abin var kendine gel!"

Zeynep irkildim abisi bağırmamıştı ama sert sesiyle kendine gelmişti o an geri adım attı karşındaki adam Devran abisiydi...

"abi be-nn"

"karşımda kem küm etme Zeynep gelip hal hatırını soruyorum sen beni adam yerine koymuyorsun annem babama olan davranışlarını görmüyormuyum sanıyorsun? Ne oluyor sana söylese beraber çözelim!"

Zeynebin gözleri doldu, Devran bu haline dayanamadı zeynebi kendine çekip sıkıca sarıp sarmaladı, Zeynep bunu beklemiyordu afalladı...

Devran kardeşinin saçlarını okşadı saçlarından öptü," güzelim benim doldurma hemen gözlerini kırıl diye demedim ama söyle abicim seni bu kadar bize düşman eden şeyi söyle bilelim bu işi çözelim yavrum"

Zeynep titrek bir nefes aldı "abi?"

"Söyle Abim"

Zeynep bir şey demedi, diyemedi daha çok sığındı abisinin göğsüne uzun zamandır bu şekilde güvenle sarıp sarmalanmamıştı, boğazı düğümlendi ne yapıcaktı?

Genç adam kardeşinin sessizliğine anlayış gösterdi, saçlarını okşadı öptü... Zeynebin gözleri ağır ağır kapandı abisinin göğsünde uyuya kaldı... Devran bunu fark etti hiç hareket etmeden uyumasına izin verdi...

*

*

*

​​Mihri'den ​​

Elimdeki çayla gözlerim dalmıştım dünü düşündüm onca şey yaşamıştım hiç ir şey olmamış gibi o uçurumdan geri dönüp konağa kimseye görünmeden girmiştim ama hatice teyze görmüştü beni herşeyi anlatmak zorunda kalmıştım....

Donup kalmıştı o şerefsize o kadar beddua etmişti ki, bir yol bulmaya çalışıyordu farkındaydım ama ne onun nede benim elimden hiç bir şey gelmiyordu...

Güne hiç bir şey olmamış gibi başladım klasik ev işlerini haletikten sonra gelip mutfakta oturmuştum, sesiz sakin bir şekilde elimdeki çay bardağıyla duvarı izlemeye devam ettim taki o sırada mutfağa giren Mehmet le gözlerimi duvardan çekip Mehmete çevirdim..

Mehmeti bakışları bana değidi hemen geri çevirdi, kaşlarım çatıldı Mehmet tedirgindi?

"bir şey mi istiyorsun Mehmet?"

"hayır mihri sadece su içmeye geldim" sadece başımı salladım,

Suyunu içip hızlıca mutfaktan çıktı bakışlarım ardında kaldı, bir şeyler karıştırıyordu? Neyse bide onuda düşünemezdim yerimden kalkıp bardağı tezgaha bırakıp mutfaktan çıktım bir kaç adım attıktan sonra Mehmet hızlıca önümden geçip gitti... Ne yapıyordu bu manyak?

Onu düşünmeyi bırakıp geri kalan işlerimi yapmak için işe koyuldum...

*

*

*

Yazardan ​​​

Karanlık çökmeye başlamıştı tüm Mardin halkı evine çekilmeye başlamıştı, bazı evlerinin damından esen duamnlaeumanları, bazı evlerde sofralar kuruldu...

İki konakta sofralar kuruldu, son defa yiyecekleri huzurlu sofralar kuruldu... Bu akşam iki konakta ateş yanıcaktı, bazılarını yakıp kül edicekti bazılarında umut olucaktı...

Herkes yemeğini yiyip sohbet etikten sonra odalarına çekildiler, Mehmet arabasıyla beraber Kadırhan konağının alt sokağında bekliyordu, tedirgince ve korkuyla etrafa bakınıyordu, konağın kağıdı açıldı, Zeynep elinde bir çantayla çıktı konaktan gözleri hemen Mehmeti aradı, gördüğü gibi koşar adımlarla arabaya doğru yürüyüp içeri girip kapıyı kapattı...

İkiside göz göze geldi ve Mehmet hiç düşünmeden hızlıca ve o an arabayı çalıştırıp arkasına bile bakmadan arabayı ordan uzaklaştırdı Zeynep son defa baktı büyüdüğü konağa son defa baktı ailesine arkasından bir mektup bırakıp terk etmişti ailesini, kaçmıştı sevdiği adama, bakışları son defa gezide konağın üzerinden o da biliyordu bir daha böyle bir şansı olmıycak tı...

Gözünden bir yaş düştü ihanet etmişti ailesine babasına abisine hepsine pişmanlık sardı yüreğini bastırmaya çalıştı bakışlarını çekip sevdiği adama döndü Mehmet gergindi bakışları hep dikiz aynasındaydı... Umarım değer dedi içinden, umarım beni pişman etmezsin Mehmet...

Bir kaç saat sonra iki konağa ateş düştü, Gülizar hanımını çığlığı yankılandı Kadırhan konağı ikinci defa yanıp kül oldu...

"Zeynep!"

Merhaba arkadaşlar diğer bölümler tamamlandığında gelicektir size keyifli okumalar 🤗