1.BÖLÜM~GİRİŞ

Yine ben yine ben ehhdjsjjsjsjs

Evet yeni kurgumuz bol okurlu ve hayırlı olsun ❤️

EFSUN'DAN

"AZAD KARAASLAN!" diye bağırışım koca meydanda patladı.

Yeşil gözlerim karaya bürünürken elimde ki altın kaplamalı silah bir saniye bile titremiyordu .

Kehribar gözler ile birlikte binlerce kişinin gözleri beni bulduğunda meydanda büyük bir uğultu koptu.

Birçok şaşkınlık nidaları ve ağlama sesleri.

İçimde ki öfkeye sığındım da

Bütün seslere kulaklarımı kapatıp abimin alnına silah dayayan adama baktım.

"O silahı elinden indir!" Dediğimde yan duran vücudunu bana doğru çevirdi ama o silah abimin alnına daha çok yaslandı.

"Yoksa?" Diye soruşu meydanda ki bütün insanları endişelendirmeye yeterdi.

Çenemi herkesin inadına dikleştirip "Yoksa sana yemin olsun ! Bu meydanı kanınla yıkarım!" Diye bağırdım.

"Efsun!" Diyen abime bakmadım, yüzü kan içindeyken ona bakıp gardımı düşürebilirdim.

"Demek kanım ile yıkarsın ha !" Dediğinde fısıltısı bile meydanı inletti.

"Azad ağa, yaparım bilirsin! Bu seni ilk vuruşum olmaz!" Deyişim onun kaşlarını çatarakken kalabalıktan bir kaç kişinin kaçmasına sebep oldu.

Koskoca Mardin!

En iyi o bilirdi yıllar önce nasıl AZAD KARAASLAN'ı gözümü bile kırpmadan vurduğumu.

O gün Mardin yasa bürünürken Diyarbakır'da zılgıtlar eşliğinde bir çok kapıda düğün yapıldı.

Ben EFSUN ŞANLI...

Yıllar önce babamın kanını akıtan adamın kanını bu meydanda dökmüştüm.

Zerre korkmadan, zerre aşkımı aklıma getirmeden.

Bunu tekrar yapacağımı onun gibi Mardin de biliyordu.

"O halde durma, yine elin titremesin!" Dediğinde onunla beraber tetiği indirdim.

Arkamda koskoca Diyarbakır'ın en büyük aşireti olan Şanlı Aşireti vardı.

Benim Aşiretim!

Onun da arkasında Mardin'in en büyük aşireti olan KARAASLAN aşireti vardı.

Liderliğini onun yaptığı Aşiret.

"Abi'mi bırak azad ağa!" Dedim durması için.

"Babam gibi onun da kanını akıtmana izin vermem! Babamın kanı için sadece senin kanını döktüm ama Vallahi, Billahi ve Tillahi abim için ailende ki herkesin kanını dökerim!" Diye devam ettim.

Uğultular arttı da arttı.

Uzun kumral saçlarım birden etrafı saran rüzgar ile gözlerimin önüne uçuştu.

Açık tehditim yüzünden onun Aşireti anında silahlarına davranıp bana doğrulturken, benim Aşiretimin de silahları anında onu buldu.

Yani Ben ölürsem Azad da ölürdü, Azad ölürse ben de ölürdüm.

"Efsun dur!" Diyen Abime baktım.

Gururlu gözleri üzerimde dolaşırken beni yıllar sonra görüşünün sevinci vardı yuzude ama peki gözleri neden doluydu?

Özlemden mi yoksa canımın korkusundan mı?

"Abi'mi bırak!" Dedim son defa.

"Kardeşimi versin, o zaman sana söz Azad Karaaslan ilk defa silahını sıkmadan indirecek" deyişi kaskatı kesilmeme sebep oldu.

"Hazal'ın ne alakası var konu ile?" Diye sordum abime bakıp.

Hayır aklımdan geçen olamazdı.

Abim gözlerini kaçırdığında dişlerimi sıktım.

Onu kaçırdı mı?

Vücudum sinirden titremeye başladığında avucumda ki silahı sıktım da sıktım.

"Kardeşimi bana vermez ise bu meydanda ilk defa Şanlı kanı akar!" diyen Azada baktım.

Gözleri ağzından çıkanları onaylıyordu.

"Abi!" Deyişim uyarıydı.

"Vermem, o artık benim helalim!" Diye bağırdı abim biraz öfke biraz da utançla.

Şaşkınlıkla ona baktığımda meydanda bir tane silah sesi yankılandı.

Çığlıklar havada uçuşurken ben yerimde buz kestim.

DEVAM EDECEK...

OY VERMEYİ VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN LÜTFEN 🤍