"O silahı elinden indir!" Dediğimde yan duran vücudunu bana doğru çevirdi ama o silah abimin alnına daha çok yaslandı. "Yoksa?" Diye soruşu meydanda ki bütün insanları endişelendirmeye yeterdi. Çenemi herkesin inadına dikleştirip "Yoksa sana yemin olsun ! Bu meydanı kanınla yıkarım!" Diye bağırdım. "Efsun!" Diyen abime bakmadım, yüzü kan içindeyken ona bakıp gardımı düşürebilirdim. "Demek kanım ile yıkarsın ha !" Dediğinde fısıltısı bile meydanı inletti. "Azad ağa, yaparım bilirsin! Bu seni ilk vuruşum olmaz!" Deyişim onun kaşlarını çatarakken kalabalıktan bir kaç kişinin kaçmasına sebep oldu. Koskoca Mardin! En iyi o bilirdi yıllar önce nasıl AZAD KARAASLAN`ı gözümü bile kırpmadan vurduğumu. O gün Mardin yasa bürünürken Diyarbakır`da zılgıtlar eşliğinde bir çok kapıda düğün yapıldı. Ben EFSUN ŞANLI... Yıllar önce babamın kanını akıtan adamın kanını bu meydanda dökmüştüm. Zerre korkmadan, zerre aşkımı aklıma getirmeden. Bunu tekrar yapacağımı onun gibi Mardin de biliyordu. "O halde durma, yine elin titremesin!" Dediğinde onunla beraber tetiği indirdim. Arkamda koskoca Diyarbakır`ın en büyük aşireti olan Şanlı Aşireti vardı. Benim Aşiretim! Onun da arkasında Mardin`in en büyük aşireti olan KARAASLAN aşireti vardı. Liderliğini onun yaptığı Aşiret. "Abi`mi bırak azad ağa!" Dedim durması için. "Babam gibi onun da kanını akıtmana izin vermem! Babamın kanı için sadece senin kanını döktüm ama Vallahi, Billahi ve Tillahi abim için ailende ki herkesin kanını dökerim!" Diye devam ettim. Uğultular arttı da arttı.

"Sonunda..." dedi kadın, sesi tüylerimi diken diken eden bir dinginliğe sahipti. "Gözlerin açılmaya başladı, çocuk." Geri bir adım attım. "Burası neresi? Siz kimsiniz?" Kadın yaklaştı ama tehditkâr değildi. O bir bilendi. Yalnızca bana ait olan bir gerçeğin taşıyıcısıydı. "Burası Arkarion. Köklerin buraya uzanıyor, Helen. Sen bu dünyanın çocuğu değilsin." Nefesim kesildi. "Ne diyorsunuz siz?" Kadın avuçlarını açtı. Göz kamaştırıcı, koyu kırmızı bir enerji avuçlarının ortasında döndü. Tıpkı... gözlerimdeki gibi. "İçindeki güç... bir damla değil. Bir okyanus. Bastırman faydasız. O seni çağırıyor. Zamanı geldiğinde bu beden, bu dünya seni tutamayacak. Kendi evrene, gerçek özüne döneceksin." Başımı salladım. "Hayır, bu olamaz. Ben... ben insanım. Bir ailem var." "Hayır, Helen. Ait olduğunu sandığın her şey bir illüzyondu. Annen sana gerçek bir anne gibi görünen o kadın bu dünyaya seni saklamak için getirdi. Baban… asıl savaşçılardan biriydi. Onlar Arkarion`un son koruyucularıydı. Ama düşmanlarınız onları izledi. Şimdi o güç senin içinde yeniden uyanıyor." Dizlerimin bağı çözüldü, yere çöktüm. Başım ellerimin arasına gitti. Kalbim deli gibi atıyordu. Kadın diz çöktü, baş parmağını alnıma dokundurduğunda bir görüntü beynimde şimşek gibi çaktı: Bir savaş… yanan gökyüzü… iki büyük figür kadın ve erkek. Kadının boynunda, benim kolyemin aynısı. Erkeğin elinde ise... benim hançerim vardı. Gözlerimi açtım, nefesim kesilmişti. "Onlar senin öz ailen," dedi kadın. "Ve o kolye onların mirası. Seni korumak için değil. Seni tutmak için verildi. O kolye, gücünü mühürlüyor." "Michael..." dedim fısıltıyla. "Onu öldürmek istiyorum." Kadının gözleri kısıldı. "İntikam ateşiyle hareket edersen, güç seni yutar. Kontrol etmelisin. Yoksa seni senden önce bulanlar olur." “Kim?” Cevap vermedi. Sadece ayağa kalktı ve sisin içine karışmadan önce son bir kez döndü: "Zamanı geldiğinde, seni yine bulacağım. Ama o zamana kadar… gücünle yüzleş."

" Unutmak mı daha zor, yoksa hatırlamak mı?" CANHIRAŞ •DİLDAR• DEVAMI...❤️‍🔥