41.Bölüm

Gitmekle kalmak arasında...

Sadece bana baktı. Bir hayal kırıklığı yada başka bir şey bilmiyorum... Sadece baktı belki boş gözlerle baktı bana öyle son kez... Korkuyordum son kez olmasından bir daha giderse onu bulamayacağımdan korkuyordum belkide ben... Döndü sonra sadece sarıldı bana...

“Bana bir açıklama borçlusun”dedi

“Söz açıklama yapıcam söz...”dedim

“Kalmam için düzgün bir neden ver bana o zaman”dedi

“Seni aldatmadım... Çünkü o an seninle ilişkimiz yoktu ve sana atılan mesajlar büyük ihtimal eksikti “dedim

Telefonu mu çıkarıp mesajları ona attım.

“Engeli aç düşmüyor mesajlar “dedim

Engeli açtı ve bana baktı bende mesajları attım. Okumaya başladığında yüzündeki aydınlanmayı gördüm. Bana baktı. Pişmanlık yada mahcubiyet ile baktı yüzüme...

“Özür dilerim seni dinlemeden yargıladım”dedi

“Önemli değil ben seni kaybetmediğime mutluyum”dedim sıkıca sarılarak

“Ah abi ah gitmeden yaptın yapacağını yine”dedi

Yağmurda ıslanmıştık. İtiraz kabul etmeden beni eve bıraktı. Sonra kendisi eve geçti . Sonunda Yavuz’u durdurabilmiştim... Biliyordum kalbim ondan başkasını kabul edemezdi...

~Yavuz’dan

Şehirden gitmeyi düşünüyordum. Taki Seren gelip beni hatamdan döndürene kadar... Onu dinlemeden yine abime inanmıştım... Kendimden utanıyordum... Bu soğukta kızıda üşütmüştüm... Seren’i hızlıca eve bıraktıktan sonra bende yavaş yavaş eve geçtim. Üstümü değişip saçımı kuruttum. Sonra odamı toparlamaya başladım. O sinirle odayı fazlaca dağıtmıştım...Sonra Hakan’ın uzun uzun yazdığı mesajlara kısaca cevap verdim. Telefonu kenara bırakıp valize yöneldim. İçindeki malzemeleri dolaplara yerleştirdim. Boş valizi dolabın üstüne atıp yatağa uzandım. Bir süre pencereden dışarıyı izledikten sonra uykuya geçtim.

Sabah Hakan’dan bir sürü mesajla uyandım.

Hakan:Alp’e kız istemeye gidiyoruz çabuk uyan

Tavana baktım. Düşündüm acaba sabah sabah kız mı istenir diye.. Sonra saate baktım. Saat akşamın 7 si olmuştu. Ne ara o kadar uyudum diye şaşırarak kalktım. Hızlıca hazırlanıp mahalleye indim. Hakan’da belliki beni aramak üzere telefonunu çıkarmıştı. Bir süre öylece sokakta dikildim. Sonra valide sultanın beni uyandırmaya çalışıp benim uyanmayışımı hatırladım. Erteleye erteleye akşamı bulmuştum. Hakan beni dürttü. Bir an gerçekliğe geri döndüm.

“Kimi isticez Alp’e “dedim

“Babannemi”dedi Hakan

Göz devirdim.

“Kimi isteyebiliriz Allah aşkına bı düzgün düşün artık be”dedi Hakan

“Duru’yu mu istemeye gidiyoruz?”dedim

Onaylarcasına başını salladı . Alp arabayla geldi. Önde Kenan abi ve Alp arkada Hakan ve ben gidiyorduk. Alp’in eline kırmızı güller çok yakışmıştı gerçi... Eline almış çikolata... Uyuyunca fazla bişey yememiştim. Daha yemek yiyemeden aceleyle inmiştim. Kahve yerine yemek verirler miydi acaba?

“Kız isteme yemekli mi?’dedim

“Düğün mü oğlum bu?”dedi Kenan abi

Bir an durdum dışarı baktım. Doğru bu kız istemeydi ve sanırım ben daha ayılamamıştım.

Alp abi sürdükçe sürüyordu yada bana öyle geliyordu.Sonunda durmuştuk. Arabadan inip kapıyı çaldık. Annesi ve abisi bizi güler yüzle karşıladı. İçeri girdik. Bir süre sohbet muhabbet derken Duru elinde kahvelerle geldi. Gerçi eli titreyerek geliyordu.

“Titretme dökecen titretme!”dedi Hakan

“Dökmem sen sus!”dedi Duru

Duru’nun abisi Hakan’a bakıyordu. Hakan her halükarda bizden zengin duruyordu. Duru sonunda dökmeden kahveleri dağıtabilmişti. Alp bir yudum aldı ama normaldi. Hakan bir yudum aldı ve kahveyi püskürttü.

“Tuzlu lan bu!”dedi Hakan

“Ee damat bey içeçeksin adet böyle “dedi Duru’nun abisi

“Damat şu eleman ben değilim “dedi Hakan Alp’in elindeki kahveyi alarak

Duru özür dileyerek yerine oturduktan sonra istemeye geçilmişti. Tabi bir klişe olarak artık fakire değil ben orta gelirliye kız vermem diyerek abisi kızı vermedi. Bir kargaşa çıktı tabiki o an Hakan ayağa kalktı.

“Bu kızla sen evleneceksin!”dedi Duru’nun abisi

“Abi ben evliyim evli bak yüzüğüm var”dedi Hakan

“Boşanırsın kardeşim dert mi?”dedi Duru’nun abisi

Hakan tabi saçmalığa daha fazla dayanamadı ve arabaya geçti . Duru abisini susturmaya çalışıyordu. Kenan abide kavga çıkmasın diye Alp’i tutmaya çalışıyordu. Zor bela Alp’i ordan çıkardık. Hepimiz arabada toplaştık.

“Yine sana talip çıktı havadan!”dedi Alp

“Ben mi çıkardım talibi!”dedi Hakan

Bir süre sessizlik oldu . Kenan abi arabayı sürmeye başladı. Benim kafam daha yeni açılmıştı. Ee sonuçta kahve içtim bir zahmet açılsın. Sonra Seren’e durumu bildirdim. Durduk yere Hakan’a talip çıkmıştı. Allah’tan zorla evlendirilmeye çalışan biz değildik bu sefer... Abim ortadan kaybolmuştu sanırım... Artık beladan kurtulmuştuk.. Kurtulduk derken yeni başlamış olmasa bari diye geçirdim içimden... Hakan durulmuştu. Belki şaşkınlıkla olmuştu olan bilmiyoruz. Alp sessizliği bozdu.

“Şimdi nolacak ben evlenemicek miyim?”dedi Alp isyan edercesine

Başını cama yasladı. Radyodan dertli bir şarkı açıp hafif hafif sağa sola sallanmaya başladı. Bu çocuğuda kaybettik sanırım hayırlı olsun dedim kendi kendime... Eve gelmiştik. Sonunda Alp biraz kendine gelmişti. Tabi bizim eve gelene kadar kendine gelmesi normaldi. Arabadan inip eve girdim. Yeni kendime gelebilmişken mutfağa gidip birşeyler atıştırdım. Bir şeyler atıştırırken etrafı biraz ama sadece birazcık... Kesinlikle birazdan fazla olabilir ama dağıtmıştım. Kafamı buzdolabından kaldırıp valide sultan ile göz göze geldim.

“Allah’ım sen koru yarabbim!”dedim

Ama o terlik ben daha kaçamadan kafama inmişti. Uzun bir azar bir kaç terlik darbesi ve mutfağı toplamanın sonucunda odama gidebilmiştim. Kendime gelmek adına bir duş aldım ve masa başına oturdum. Enerjim sanki bi yerine gelmişti. Tam rahata erdim derken Alp’ten gelen bir mesaj ile huzurum kaçmıştı.

Alp:Yine bir halt oldu acil bak

Arkama yaslandım. Kendimce yeter artık diyerek isyan ettim. Sonra Alp’in mesajına döndüm.

Ben:Yine ne oldu?!1