27...

Tüm geceyi biyolojik ailemin bakışları arasında geçirmiştim. Yorucuydu lakin güzel bir yorgunluktu bu. Hayatım gitgide güzelleşiyordu onlardan ayrıldığımdan bu yana.

Yanımda duran sevgilime hava alacağımı söyleyerek terasa çıktım. Hava sakindi, sıcaktı lakin hafif bir esintiyi de eksik etmiyordu.

Olan biteni düşündüm, hayatımı, son bir yılımı. Çetrefilliydi.

İlk kendi ailem hastalığımdan mütevellit istememişti beni, şuan ailem bildiğim kişilerin yanında büyümüştüm.

Canımdan çok sevdiğim bir sevgilim vardı . Herşeyim.

Biyolojik ailem çıkmıştı sonra, hayatımı bir kaç ayda alt üst eden ailem. Ben bir adım atsam geri yüz adım koşan ailem.

Evet aile konusunda biraz şanssızdım ama diğer herşeyde şansım yeteneğim vardı çok şükür.

Sınavımı kazanmış, büyük adımlar atmıştım. Geleceğimi şimdiden yazmıştım bile. En güzeli de oydu ya.

Düşüncelerime mutlulukla gülümsedim. Sonunda, mutluydum!

Terasın kapısının sertçe açılmasıyla irkildim. Arkamı döndüğümde Nuru görmeyi beklemiyordum.

- Sen. Herşey senin yüzünden!

-N-ne? Neden söz ediyorsun?

-Senin yüzünden, abilerim benden uzak duruyor, senin yüzünden sürekli öne çıkmaya uğraşmak zorundayım. Senin yüzünden artık ailemi tanıyamıyorum ve senin yüzünden heryerde adım çıkıyor. Atalayların üvey kızı, karıştırılan kız, kimsesiz kız!! Arkamdan konuşuyorlar, ve hepsi her biri senin yüzünden lanet olası! Niye çıktın karşımıza! Keşke, keşke seni bulmadan ailenle birlikte ölüp gitseydin!!

Gözlerinden yaş akarken ve çıldırmış haldeyken sessizce dinledim onu.

En son yere çöktüğünde bir adım yaklaştım ona bende çöktüm yere, oturmadım onun gibi.

- Nur, belki farkında değilsin lakin bunların hepsi benim için söyleniyor. Sorun bende veya sende değil, ailende. Sana bana bunları hissettiren ailen. Herkes bana kimsesiz dese bile benim bir ailem var nur, üstelik kızları bile değilim. Bunun suçunu bana yüklemeyi bırak, benim tek hatam o eve gelmekti ki onu da ailen yaptı. Yalvararak getirdiler beni o eve öyle davranmasalar bile. Yanlış olan hatalı olan sen ben değiliz onlar. kendine de banada bu kadar yüklenme. Abilerinle konuş seni dinleyeceklerdir. Hiç bir abi kardeşinden vazgeçemez.

Benden geçselerde senden vazgeçmezler diyemedim.

Her seferinde onu anlamaya çalışmıştım, hala daha olduğu gibi. Onun aksine kaybedecek birşeyim yoktu. Kararlarımı doğru verebiliyordum ve bunu ona yardımcı olmak için kullanmaya da razıydım. Belki şu saatten sonra bir anne baba sevgisi alamazdım ama alana da mani olmayacak destek olacaktım.

- Sen, neden böylesin? Neden nefret etmiyorsun benden, ben sana zarar verdim. Hastanede yattın benim yüzümden. Hala daha bana yardım ediyorsun. Yardımına ihtiyacım yok! Yardım etme bana!!

Yere kapanıp ağlamaya başladığında ayağa kalktım. Suçluluk duyduğunu anlıyordum kendisi anlamasa bile.

Derin bir nefes verdim. Arkamı dönüp giderken son bir kez konuştum onunla,

- kendine iyi bak Nur, bu hayat bu karar senin.

SON