"Kalben"

Ofiste yalnızdım. Kalben’in "Hiçbir şey istemedim, ne yatak, ne oda, ne de ev..." sözlerini mırıldanıyordum. Sanki bu şarkı, içimdeki duyguların bir yansımasıydı. Hayatım boyunca hiçbir şeyi gerçekten istememiş gibiydim. Ama bazı insanlar vardı ki, tek istedikleri şey beni devre dışı bırakmaktı.

Tam o anda, kapı açıldı. Ayak sesleri odanın içinde yankılandı. Bakmamama rağmen kimin geldiğini biliyordum. Sofia.

"Demek yalnızken şarkı söylüyorsun? İlginç... Ama buraya müzik zevkini tartışmaya gelmedim." dedi alaycı bir gülümsemeyle.

Başımı kaldırıp ona baktım. Her zamanki gibi mükemmel görünüyordu. Ne olursa olsun, Sofia her zaman kontrolü elinde tutan bir kadın gibi davranırdı. Ama ben onun maskesinin arkasında neler olduğunu biliyordum.

"Ne istiyorsun, Sofia?" diye sordum.

Gülümsemesi genişledi. Masama doğru yürüyüp eğildi. Sesi tehditkâr bir fısıltıya dönüştü.

"Seni devre dışı bırakmak."

Bunu söylerken gözlerinde o tanıdık parıltıyı gördüm. Sofia'nın oyunlarının sonu gelmezdi ve şimdi yeni bir planı vardı. Ama benim de bir planım olmalıydı.

"Ne yapacağını gerçekten merak ediyorum." dedim sakin bir ifadeyle.

Sofia doğruldu, bana göz kırpıp kapıya yöneldi.

"Çok yakında öğreneceksin, Pera. Ama şunu bil: Bu kez şansın yaver gitmeyecek."

Kapıyı kapattığında odada buz gibi bir hava kaldı. Derin bir nefes aldım. Beni devre dışı bırakmak mı istiyordu? O zaman

savaş yeni başlıyordu.