Eski dost yeni düşman..★

O günün geleceğini biliyordum. Kaderin beni onunla tekrar karşı karşıya getireceğini… Ama bu kadar erken olacağını tahmin etmemiştim.

Koridorda yürürken adımlarımı hızlandırdım. İnci’nin psikolojisini bozmak eğlenceliydi, ama içimde bir huzursuzluk vardı. Bir şeylerin değişeceğini hissediyordum. Ve sonra… onu gördüm.

Merih.

Yıllar sonra ilk kez karşılaşmak… garipti. Eskiden dosttuk. Şimdi ise birbirimize ne olduğumuzu bile bilmiyorduk. Göz göze geldiğimizde bir an zaman durdu. Onun ifadesini okuyamadım ama benim yüzümde bir gülümseme belirdi.

"Merih… ne büyük sürpriz."

O ise hiç şaşırmış gibi görünmüyordu. "Pera." Sadece ismimi söyledi. Ne bir öfke, ne bir özlem… Sadece boş bir ifade.

Ama ben boşluklardan anlamlar çıkarmayı severdim.

"Burada ne yapıyorsun?" diye sordum, kollarımı kavuşturarak.

"Sana sorabilirim aynı soruyu. Eski defterleri açmak için mi geldin?"

Güldüm. "Ben defterleri çoktan kapattım. Ama sen hala bir şeyleri düşünüyorsun, değil mi?"

Merih bir an duraksadı. İşte bu duraksama, beni asıl ilgilendiren şeydi.

"Sana dikkatli olmanı öneririm, Pera." dedi sonunda.

Öne eğildim, gözlerinin içine baktım. "Neden? Beni tehdit mi ediyorsun, eski dostum?"

Merih hiçbir şey söylemeden başını iki yana salladı. Ama gözlerinde bir şey vardı. Bir uyarı. Bir endişe.

Onu yıllardır tanıyordum. Bir şey biliyordu. Ama henüz söylemeye hazır değildi.

Merih’in yanımdan yürüyüp gitmesine izin verdim, ama arkasından gülümseyerek fısıldadım:

"Eski dostlar her zaman düşman olmaz, Merih. Ama bazen, en tehlikeli düşmanlar eskiden dost olanlardır."

---

40. Bölüm – Yüzleşme

Merih’in varlığı kafamı kurcalıyordu. Onun burada olması rastlantı değildi. Ve ne biliyorsa, benim öğrenmem gerekiyordu.

Onu bulmak zor olmadı. Boş bir ofiste, camdan dışarı bakıyordu. Tıpkı eskiden yaptığı gibi… Düşünceli. Sessiz. Ama ben sessizlikten nefret ederdim.

"İkinci kez karşılaşmak için fazla erken değil mi?" diye sordum kapıyı kapatarak.

Merih arkasına bile dönmedi. "Bazı şeylerin zamanı yoktur, Pera. Tıpkı geçmişin peşimizi bırakmaması gibi."

İçimde sabırsızlıkla yükselen bir öfke hissettim. "Daha açık konuş, Merih. Burada ne yapıyorsun? Beni mi izliyorsun?"

Bu kez döndü. Yüzünde ciddi bir ifade vardı. "Biri seni izliyorsa, o ben değilim."

Kaşlarımı çattım. "Ne demek istiyorsun?"

Bir adım yaklaştı. Sesi alçaldı. "Burada bir katil var, Pera. Ve sen farkında olmadan onun oyununun bir parçasısın."

İçimde bir kıpırtı oldu. Merih yalan söylemezdi. Ama ben de kolay kolay korkmazdım.

"Ve sen bunu nereden biliyorsun?" diye sordum, gözlerimi kısmış halde.

Bir an tereddüt etti. Ama sonra, sesi soğuk ve kesin bir şekilde konuştu:

"Çünkü o katil, benim çok yakınımdaydı."

O anda anladım. Bu bir oyun değildi. Bu, geçmişin gölgelerinden

gelen bir savaştı. Ve biz, farkında olmadan içine çekiliyorduk…