İhanet

Drake

Kapıdan çıktım kafam o kadar karışıktıki Lara'yla doğru düzgün konuşamadım bile. Başıma gelen o olaydan sonra gerçekten iyi hissetmiyordum.

(Aşağıda devamı var)

♦

Belkide hayatımın en büyük ikinci hatasını yapmıştım. Havalandırmadan girdim, Borisden sesiz ilerliyordum. Umarım Boris kaçırılmıştır, umarım kardeşimin aklını çelmemişlerdir. Biraz ilerledikten sonra boş bir odaya giden kapağın önünde durdum. Boris bir sandalyede bağlı önünde adamlar duruyordu. Adamların silahları bir masadaydı kolay olucaktı. Dürüst olmak gerekirse sevinmiştim Boris' in ihanetine uğramak beni gerçekten zorlardı. Ama hayatın bana öğrettiği önemli bir şey erken sevinmemekti. Hemen gri havalandırmayı açıp aşağı atladım. Diğer adamlar bana saldırmadan hızlıca onları yere indirdim. Tam kardeşimi açmak için yanına gelmiştim ki, kollarını kendi kaldırdı. Nasıl yani bağlanmamış mıydı? Peki bağlanmadıysa bu aptal neden kaçmamıştı diye düşündüm. Ta ki Boris, sağ kolum, kardeşim, şu ana kadar kalbimdeki tüm duyguları atıp sadece ona kadar kalan duygularımı elimi bıçakladığı gibi bıçaklayana kadar. Boris bana şeytani bir gülüş gösterdi, o an anladım Boris'i ne kaçırmışlardı, ne de aklını çekmişlerdi. Yıllardır eğittiği kardeşim aslında asıl savaşmam gereken canavarın ta kendisiysi kendisiydi onunla savaşmadım sadece savundum. Zor da olsa onu indirebilirdim. Ama ben kendi kardeşime kıyamamıştım. Ben Lara' nın düşündüğü kadar kalpsiz değildim. Elimi yaraladı, kaçmak için onun bacağından bıçakladım ama bu ciddi bir hasar değildi. O bacağıyla oyalanırken bende ordan çıktım. Şu an ruhsal olarak onu sorgulayacak gücüm kalmadı. Elimde tek anahtar kaldı olmayan bir kapının anahtarı. Artık anahtarı bırakacak. Bu işi bitirecektim. Herşey bitmişti yerine kalan sadece saf kin ve öfkeydi.