Prensler

Drake bana korkmuş taklidi yap diyordu ama ben zaten çok korkuyordum ağla diyordu ama ben zaten bağıra çağıra ağlamak istiyordum. Bunları yaparken gerçekçi olup gerçek olmamalıydım. Çünkü gerçek olursam kendimi kaybederdim bu görev zordu ama içinde olduğum durumdan daha zor değildi. Yirmi günde hayat nasılda değişmişti? Prenseslerin yanına gidip Emma'nın yanına diz çöktüm. "Hepimiz ölücez" Hayır ben ölmeyeceğim. "Bizi koruyacak kimse yok" Kimsenin korumasına muhtaç değilim. "Kızlar" Dedim ağlarken gözümü ovuşturarak "Acaba prensleri mi çağırsak onlar bizi korur" Bu dediğimden dolayı kendimden nefret ediyorum erkeklerin bizi korumasına ihtiyaç yoktu ama plana sadık kalmalıydım. Prensesleri etkilemiş olmalıydım ki ağlamaya başladılar sonra beni onayladılar. Bu metro çok garipti biraz yürüdükten sonra tahta beyaz bir kapıya geldik kapıyı çalan yanımdaki siyah saçlı kahküllü benle yaşıt görünen prenses kapıyı çaldı. Kapı gıcırtıyla açıldı kapıyı açan prensi görünce ilk başta çok gerildim çünkü prens tam anlamıyla ruh gibiydi bembeyazdı hatta gözleri bile beyazdı albino olabileceğini düşünüp birşey demedim. "Buyrun Leydilerim sizi buraya getiren nedir? " "Şey, biz çok çok çaresiziz bizi koruyacak kimsemiz yok bir prenses birden öldü" Dedim ve ellerimi yüzüme kapatıp ağlamaya başladım yanımdaki prenses elini omzuma koyup beni teselli etmeye çalışıyordu tam beyaz prens bir şey diycekti ki. "Kız sesi miydi o? " Dedi arkadan bir prens ve öne geldi. " Evet Robert prenseslerin tarafında kötü bir olay yaşanmış ve korunmak için bizi çağırıyorlar" Robert Milla dan (yanımdaki prenses) sonra bana döndü "Off kıza bak, naber güzellik? " Şuan göz devirirdim ama olmaz. "Bizle gelecek mısınız? " Diye sordu Milla. "Tabi neden olmasın? " Diye atıldı Robert ve diğerlerine haber vermek için gittiler.