Onu ilk kez gördüğümde elinde hiçbir şey yoktu… Sadece sessizlik. Ve o sessizliğin içinde yankılanan derin bir boşluk. Duru, her gün okuldan sonra sırf onu görebilmek için aynı parkın yolunu tutar. Miraç, her gün aynı banka oturur; sessiz, içine kapanık, kırılgan. Bir gün, Duru’ya buruşturulmuş bir kâğıt uzatır. Üzerinde tek bir cümle yazar: “Camdan yapılmış kalbim var, fazla sert bakarsan kırılırım.” Bu cümleyle başlar ikisinin hikâyesi. Kırık kalplerin, suskun geçmişlerin, söylenemeyen cümlelerin arasında yavaş yavaş filizlenen bir bağ. Camdan Kalp, aşkın sadece mutluluk değil, aynı zamanda iyileşmek ve anlamak olduğunu hatırlatan bir roman. Kırılgan ruhlara, derin duygulara ve iç seslere kulak veren herkese…

Büyülü bir boyut ile insanların boyutu arasındaki düzeni korumak için kurulmuş bir şirket.. Hiç doğmaması gereken iki varis. İşte bende bu şirketin varislerinden biriydim... Her şey 12 yaşında başladı en azından benim için. O gece karanlıkta etrafı aydınlatan alevlerin arasında ilk defa ölüp ölüp dirilmenin ne demek olduğunu kalbimin en derinlerinde hissediyordum. Bu duyguyu kaç kez hissedeceğimi bilmeden... Lena 12 yaşına daha yeni girmişti her zamanki gibi sıcacık yatağının içinde annesinden bir öpücük alabilmek için bekliyordu. Bu öpücüğün annesinden aldığı son öpücüğü olduğunu bilmeden...