BİRİNCİ BÖLÜM SON

Atilla’nın bu kısa ve net cevabı her iki kardeşinde anlayacağı şekilde cevap olmuştu. İkisi de cevaptan sonra yerlerinden kalkıp mutfağa doğru ilerlediler. Aslı halen bir mesafe kurmaya çalışıyordu Asral ise Atilla’nın bu keskin konuşmasına takılmıştı.

“Abla bu adamın ailesi yok mu ölmüş mü?” Aslı adamın simasını bi yerden hatırlayacak kadar net bir şekilde düşünüyordu Atilla’yı. Asral’ın sorusuyla kafasını dağıttı.

“Bu adamın ailesi ölmüş her halde ya da küçükken bırakmışlar Asral tam olarak bilmiyorum. Kahvaltıyı hazırlayalım.”

Atilla kafasının içerisinde nasıl pusuya düştüğünü düşünüyordu, onun geçeceği yeri nasıl bildiler. “Kim bunlar ve beni nasıl yakaladılar.” Kafasının içerisinde durmadan dönüyordu.

“İsmim yok adresim yok eski bir bedevi gibi geziyorum, beni nerede nasıl buldular?” Kendi kendine çayını içerken durmadan bunu düşünüyordu. Bir taraftan da etrafa bakıyordu, evin çevresine düşman saldırısında saklana bilecek ya da koruya bilecek mi insanları diye düşünüyordu.

Asral’ın sessiyle düşüncesi içerisinden çıktı.

“Timur Bey, Timur Bey kahvaltı hazır.” Atilla önce bir durdu düşündü sonra yerinden kalkıp içeriye Asral’a doğru ilerledi. Mutfağa girdiğinde kahvaltı adına masada her şey vardı her şey hakimdi. Çaylar zeytinler peynirler sucuk ve salamlar. Kahvaltı da bu kadar çok şeyin olmasına şaşırmıştı. Gözlerinin önüne eski bir hatırası gelmişti:

“Hadi gidiyoruz, dün simit satarken çok olmasa da iyi para kazandım. Hepsini seninle yiyelim.”

“Atilla, kazandığın paradan Süleyman’a hakkını veriyor musun?”

“Vermiyorum, vermek istemiyorum,”

“Atilla böyle yapma bak yine dayak yiyeceksin.”

“Sen halen alışmadın mı? burada bizim gibilerini sokak çocuğunu kimse sevmiyor kimse önemsemiyor. Burası ölüm kuyusu burada ne yaparsak yapalım her zaman dayak ve kötü gözükeceğiz.”

İlhan istemese de Atilla’ya hak veriyordu, her gün yedikleri dayaklar edilen küfürler ve sokak çocuğu oldukları için yapılan işkence ve zulümler. Her biri kendi içlerinde hayatta kalmalarına neden olacak şeyler değil. Ölümün içerisinde yaşamaya çalışan çocuklar. Gözlerinde her zaman bir perde vardır ölüm perdesi.

Atilla zorda olsa sürükleyerek İlhan’ı köşede ki dönerciye götürdü. Her zaman olmasa da arada bir tam döner alacak paralarını topluyorlardı. Atilla gitmek için öne adım attığında İlhan onu durdurdu.

“Sen böyle üstünde bir şey çıplak halde gitme dilenci zannederler ama benim üstüm sana nazaran daha düzgün parayı uzatır yemeği alırım.”

Atilla’nın da kafasına yatmıştı İlhan karşıdan karşıya geçtiğinde dönerciye parayı uzattı. Adam ilk başta uzunca bir süre İlhan’ı süzdü.

“Sen nereden çaldın lan bu parayı?”

“Çalmadım hakkımla kazandım, bana bir tam tavuk döner.”

“Tamam biraz geride dur zaten leş gibi kokuyorsun gelen müşterileri kaçırma bari.”

İlhan kendinden utanmış şekilde birkaç adım geride duruyordu. Dönerci hızlı bir şekilde, yarım yamalak ve iğrenmiş şekilde yapıyordu. Döneri İlhan’a doğru uzattı.

“Hadi artık git kaybol.” Dönercinin bu söylemleri İlhan’ı çok kırıyordu ama yapacağı bir şey olmamasına üzülüyordu. Atilla’nın yanına geldiğinde elleriyle gözlerini silmişti. Atilla, İlhan’ın suratına bile bakmadan getirdiği dönere atıldı. İkiye böldü, birisini İlhan’a birisini kendisine aldı. İlhan’a doğru uzatırken, yüzüne baktı. Ağladığı her halinden belliydi ama belli etmemeye çalışıyordu.

“Ne oldu İlhan? Döner seni mutlu eder diye düşünüyordum.”

“Yok bir şey Atilla. Halimize üzülüyorum, herkes para kazanır istediği yemeği yer biz bir döner yiyeceğiz hemen parayı çaldın mı, kötü kokuyorsun uzaklaş burada durma müşteri kaçar… binlerce söz ve laf işitiyoruz.”

“Dünyanın böyle olduğunu ilk geldiğimizde fark etmedik mi? kendini kral zannedenler her zaman herkesi köle olarak görürler. Sen dönerini ye, bırak insanlar kendilerini bir şey sansınlar.”

“Ya biz hep böyle köle mi olacağız Atilla.”

“Biz her zaman bu olacağız diğerleri gibi yükselme umudumuz yok İlhan. Ayakkabı boyayacağız, Simit satacağız, hırsızlık yapacağız ve öleceğiz. Biz sokak çocuklarıyız, ölümden korkan ve öldürmemiz yasak olan kişileriz.”

“Şu ölümü söyleme zaten korkuyorum, biz öldüremeyiz zaten Atilla.”

“Belki…”

Atilla’nın gözünde canlanan bu hatıra, masaya baktığında bu kadar kalabalık içerisinde o eski zamanı hatırlamasına üzülüyordu. İç çekip kahvaltıya başladı. Asral soru sormak için deli gibi dönüyordu masada. Ablası Aslı durması için ne kadar çabalasa da Asral sormak için can atıyordu. Çayından yudum aldı, Atilla’ya doğru döndü sorusunu soracaktı.

“Merak ettiğinizi biliyorum. Ben nerede ve neden yaralandım?” Aslı ve Asral şaşkın şekilde bakıyorlardı Atilla’ya. İkisi de kafalarını salladılar sadece.

“Aslında bir adam tarafından para için kaçırılıyordum. Kaçmak için biraz uğraştıktan sonra adam silahla vurdu beni. Kim olduğunu ve ne olduğunu bilmiyorum sadece paranın yerini söylemem için bana işkence ediyordu. Bir ara yerde bayıldım her halde gözlerimi açtığımda bir anda adamın arkasının dönül olduğunu fark ettim yerden aldığım tahta ile kafasına vurup kaçtım zaten onun arabasıydı kaçtığım.” Atilla’nın hikâye şeklinde olayı böyle anlatması hem kendisi hem de dinleyenler için polis ve hastaneye gitmemesi için nedendi.

Aslı ve Asral daha fazla konuyu deşmek istiyorlardı ama Atilla daha fazla konuşmak istemiyordu.

“Ne kadarlık bir paradan bahsediyorsunuz?”

“Meblağ çok önemli değil aslında ama birkaç milyon.” Atilla bunlarında diğerleri gibi sadece parayı önemseyen birileri olmasını istemiyordu. Öldürmek ölmek gibi kolay bir şey değildi.

“Sizi takip eden kişi buraya kadar gelir mi?” Aslı adamların buraya gelmesini önemsiyordu. Atilla işin sarpa saracağını ve haddinden fazla çok soruya ve soruna maruz kalacağını anladı. Hemen yerinden kalktı, üstünü düzeltti. Ayakkabısını giydi kapıya doğru ilerledi.

“Beni kurtardığınız için teşekkür ederim. Asral hanım en yakın benzin istasyonu nerede?”

Her iki kardeşte şaşırdılar bir anda, burada dinleneyim dedikten sonra sadece bir soru için hemen kalkıp gitmesine bir anlam veremediler. Asral hemen lafa atıldı.

“Ne oldu Timur Bey, sadece bir soru sordu ablam neden hemen bir anda celallendiniz gitmeye karar verdiniz. Yaralarınız daha iyileşmedi. Lütfen oturur musunuz?”

“Size müteşekkirim ama artık gitmem gerektiğini düşünüyorum. Aslı Hanım beni iyi ettiğiniz için çok sağ olun. Asral Hanım en yakın benzin istasyonunu söyler misiniz?”

Aslı tek kelime bile etmiyordu, Asral ne kadar ablasına vursa da ablası tek kelime etmiyordu Atilla için öylece bakıyordu sadece. Atilla’nın lafından dönmeyeceğini anladığı an kafasını sallayarak.

“Tamam Beyefendi, hemen şu aşağıdaki yolu takip edin orada bir benzin istasyonu var.”

“Teşekkür ederim isterseniz sizi de arabanıza kadar bırakayım.”

“Yok teşekkür ederim ben sonra uğrar arabamı alırım.”

Atilla, Asral’a baktı Aslı’ya doğru baktı arabasına bindi. Kontağı cevirdi, vitesi 1’e attı el frenini indireceği sırada arabanın camı tıklatıldı. Atilla kafasını çevirdi, karşısında Aslı’yı gördüğünde şaşırdı. “Bu kadın ne diyecek şimdi bana” diye düşünüyordu camı indirdiğin de Aslı kafasını arabanın içerisinde doğru soktu.

“Senin kim olduğunu biliyorum.”

“Sen nereden biliyorsun benim kim olduğu mu?”

Atilla şaşkın şekilde Aslı’ya doğru bakıyordu. “Madem tanıyor neden bir şey söylemedi.” Diye düşünürken, Aslı kapıyı açıp arabaya bindi.

“Şimdi seni tanıyorum. Nereden tanıdığım biraz karışık, değil aslında ama neyse 7 yıl önce bir poliklinikte çalışırken, sen bıçakla yaralanmış şekilde geldin. O zamanlar seni tanımıyordum ama seni getiren adam baya güçlü kuvvetli bir adamdı bütün hastaneye bu adamı iyileştirin diye emirler veriyordu. Hemen seni ameliyata aldık iyileştirdik 2 hafta hastanede kaldın. Sen gittikten sonra seni sordum herkes bir şey anlatıyordu…”

“Ben seni hatırlamıyorum ama sakın kimseye benden bahsetme, o zamanları hatırla ismimi zikrettiğin gibi burası bir mezbahaya dönüşür. Beni anlıyor musunuz Doktor Aslı Hanım. Kardeşinize sakın ama sakın bahsetmeyin.” Atilla’nın bu sert ve net söylemi Aslı’yı korkutmaya yetmişti. Aslı Atilla’ya karşı bir üstünlük kuracakken kendisi üzerinde bir üstünlük kurulmuştu. Aslı hiçbir şey söyleyemedi Atilla’nın gözlerinde ki öfkeyi ve ölümü görmüş olacak ki hemen araban indi. Asral hemen yanına geldi.

“Abla ne konuştunuz Timur ile sana ne söyledi?”

Aslı sadece arabaya Atilla’ya doğru bakıyordu içinde bir korku olduğu yüzünden okunuyordu. Araba evlerinden çıkıp yolun aşağısında doğru ilerleyene kadar arkasından bakmaya devam etti. Asral’ın soruları bitmiyordu ablasının neden bu kadar sessiz ve korku dolu baktığını merak ediyordu.

“Abla konuşsana, ne oldu arabanın içerisinde?”

“Asral sakın bir daha bu adam hakkında konuşmaya kalma bu adamı ve dün geceyi her şeyi unut böyle bir adam ne bu eve geldi ne biz onu ameliyat ettik nede gördük. Tamam mı dediklerimi sakın ama sakın aklından çıkarma.” Asral ne olduğunu anlayamıyordu ablasının neden böyle davrandığını, Atilla’nın neden bir anda ortadan kaybolurcasına evi terk ettiğini hiçbirini anlamıyordu.

Arabasına binip uzaklaştığında bir anda dikiz aynasından, arkasına baktı. Arkasından sadece tek bir kişi el sallıyordu kendisine Asral. Arabayı yavaşlatıp sadece arkasından el sallayan Asral’a bakmak istiyordu. Bedenin deki acılar kafasının yerine gelmesine vesile oldu. Gaza basıp o mahalle ve yerden uzaklaşmaya çalışıyordu.

“Beni öldürmek isteyenler Aslı ve Asral’a bulaşmaz. Gerçekten beni kim öldürmek istiyor, bana bulaşacak ya da öldürecek kadar kimse bana yakın değil ki. Yeni yetme genç birisi olabilir mi? Gelen adamlar ama sağlam silahlar iyi nişanlar alıyorlar. O zaman bunlar kim…” Kafasının içerisinde bitmek bilmeyen bir senaryo yazıyordu. Yolun her iki tarafından yeşilliklerin olmasına şaşırdı. Nerede olduğunu bilmiyordu, kısa bir mesafeden sonra Asral’ın söylediği benzin istasyonuna ulaşmıştı. Hemen arabadan inip pompacıya doğru hareketlendi.

“Tam doldurun.” Dedikten sonra içeriye yüzünü yıkamak için girdi, yüzüne her su vurduğunda dünü düşünüyordu, kendisine bunu yapan kişileri merak ediyordu. Bedenindeki ağrılar yeninden artmaya başlayınca hemen lavabodan çıktı yanına yolda yemek için birkaç parça yiyecek aldıktan sonra kasaya doğru yöneldi. Arabasını hemen ekrandan gösterip parasını ödedi, kasadaki kadına dönüp:

“Şu an bu kameraların hepsi çalışıyor mu?” diye sordu, kasadaki kadın şaşkın bir şekilde kafasını sallayarak ve gülümseyerek konuştu.

“Evet Beyefendi, bütün kameralarımız an be an her dakika ve her saniye kayıt altına alınıyor.”

“Güzel, güzel… Tabii ki her zaman önce güvenlik sonra iş. İyi günler dilerim.”

“İyi günler.”

Atilla, hızlıca arabasına doğru ilerledi, pompacıya da biraz para verdikten sonra arabasın binip uzaklaştı. Yol boyunca bu arabanın sahibinim kim olduğunu düşünüyordu. İlerlemeye devam ederken bir taraftan da eliyle arabanın ön tarafında duran kartı almaya çalışıyordu çok fazla rahat hareket edemiyordu dikişleri ve yaraları haddinden fazla ağrıyordu hareket ederken.

“Bu yaralarda arabanın içerisinde mi ağrımaya başlıyor.” Zorlanarak ve acı içerisinde de olsa arabanın ön camında duran kâğıdı alabilmişti. Üstüne baktığından resmi polis aracı yazısını gördüğünde kendisini soymaya çalışan adamın polis olduğunu anladı. Hafif bir tebessüm etti sadece, endişe namına hiçbir şey yoktu yüzünde. İleride çevirme olacağını da sanki biliyormuş gibi resmi polis aracı yazısını da yerine geri koydu.

“Şansa bak, sen kocaman bir polisin yolda kalan gencin parasına çökmeye çalış.” Arabanın içerisini fazla kurcalamak istemiyordu ama sessiz şekilde arabayı sürmeye başladığında uykusunun gelmeye başladığını fark etti. Hemen arabanın radyosunu açıp dinlemeye başladı. Çalan şarkı bile kendisini dağlıyordu.

Birkaç kilometre gittikten sonra polis konvoyunu yol kenarında rutin kontroller yapıyorlardı. “İşte yine ben ve yine düşüncem doğru çıkması.” Dedi polislere doğru sürmeye devam etti. Polisin birisi arabayı durdurmaya kalktığı an, arabanın önündeki cama doğru baktılar sadece resmi görev aracı yazdığı an hepsi yolu açmaya başladılar. Zar zor bir şekilde Asral ile giderken de aynı şekilde polisler yolu açmıştı. Aklına o zaman geldiğinde Asral’ın neden bu kadar çok şaşırdığını şimdi daha iyi anladı.

BÖLÜMLER OKUMANIZI VE YORUM YAPMANIZI RİCA EDİYORUM.

KELİMLERDE HATA BULURSANIZ LÜTFEN SÖYLEYİN BAZEN YÜKLERKEN BAZI KELİMELERDE KAYMA VE HARF SİLMELER OLABİLİR.

İYİ OKUMALAR DİLERİM.