1. Bölüm

ESKİ GÖLGEM

Şiraz’dan kalkan bir çift güvercin

Onsekiz çağımı getirsin benim

Varsa dünyada lokmanı hekim

Bu ilkel ağrımı dindirsin benim

Burda düz ikindi oralarda öğlen mi

Ufukta kayboldu gitti o gemi

Yıllardır sobada yaktığım hüzün

Istırabım kederim sana şölen mi

Ardı zemheridir bilirim güzün

Benimle yürüyen eski gölgem mi

EVLAT

Geçti öğlen, vakit dümdüz ikindi,

Dağlar gölgelendi, yollara akşam indi.

Şu fani dünyada, acep kaldı kaç günüm,

Yâ Râb!.. günahlarım için üzgünüm.

Ardımdan ağlanacak anı var mı geride?

Günahın nârı kaldı, gamı da kederi de,

Bahçemde hazan, gezinir acı rüzgar.

Kiraz mevsimi geçti, sonbahara sürgünüm.

Aynalardaki aksim, sanki bir hayal.

Taş kadar hissizim, kalbimde meyal.

Mazinin sokakları, sessiz ve tenha,

Yalnız gidişli yola, dönülmüyor bir daha.

Mührünü kırmış kalbe, sakın sır verme evlat!

Yaşamadan öğretmez, hiçbir şeyi bu hayat.

Dörtnala doludizgin, kaybolacak ufukta,

Zaman denen mefhum, say ki doru bir at.

KASABADA GÜZ

Rüzgar; tatlı bir ürpertiyle sarıyor akşamları.

Sahilde âşıkların veda izleri,

Yurdagül Abla'nın boynu bükük,

Yüreğinde yeni yaz umutları...

Çözüyor ekmek teknesi çadırını,

Anarak acı tatlı hatıralarını,

Gözlerinde derin bir hüzün,

Yüzünde ağdalı kederin tortuları.

Mümin Abi ıslık çalmıyor artık,

Asparagas şarkısı dolanmıyor diline,

İskorpit satmıyor çınar ağacı altında,

İskeleye yürümüyor salına salına.

Kediler acı acı miyavlıyor,

Kemerli Kilise nasılda yorgun,

Bir ses; "Aman bey sus sus"

"Bu ev perili!.. biliyorsun...".

MUHACİR KUŞLARI

bugün bayram

günün ilk ışıkları sızıyor odama

yıllar var şehrin sağır duvarlarıyla arkadaşım

kalbim kuytu bir göl yalnızlığı

bir orman ıssızlığı içimdeki gökyüzü

ağır ağır uyanıyor şehir

ceplerimde kül

ne vakit daralsam böyle

bir gökavuntusu yetişir imdadıma

açıl ömrümün tozduman haritası

kanasın gönlümün kırçıl yarası

kaçıncı mevsimidir bağımın târumar

kaçıncı geçişin ey nevbahâr

şehrin muhacir kuşları da yok artık

çıkrıklı kuyuları

yeleleri rüzgâr rüzgâr

toynakları kızıl kıvılcım beyaz atları

figân düşmemişti bülbülün diline henüz

kuyuların suyu çekilmemiş

komşumuzun kızı Meyra ölmemişti

sonra değişti dünya

hasret kaldık

cırcır böceklerinin dızdızlarıyla dalınan uykuya

artık kalabalıklar dolusu bir yalnızlıktır şehir

nâdan uğultular dolduruyor bulvarları

ne şadırvanları kaldı

ne çıkrıklı kuyuları

göçüp gittiler bir sabah

o muhacir kuşları

UZATMA ELLERİNİ

Uzatma ellerini sabahlara gelemem

Gelemem ölesiye bakma gözlerime

Belli ki sensiz

Yine seninle bitecek bu özlem

Belli ki bundan böyle

Sancılarla uyanacak içimde her bahar

Durup durup seslenme düşlerime

Kapılara kilit vurdular

Işıklarıda söndü ıssız kalbimin

Güçsüzüm

Ağlamaklı

Tutsak ve cılızdır haykırışlarım şimdi

Oysa yıkardım sana ulasan yolların bendini

Aşardım ateş çemberlerini

Bir avuç toz niyetine serperdim kendimi uğruna

Ama yine de gelemem

Gelemem artık

Uzatma ellerini sabahlara işte