30.Bölüm
Fisun
Gözlerim yavaşça aralandığında burnuma hastanenin alışık okunan kokusu doldu. Kaç saattir yatar vaziyetteydim, bilmiyorum. Etraf netleştiğinde görüş açıma Alp’in siması girmişti.
Yanıma koşan hemşireyi sakinleştirmek için elimi ileri uzattım. “Tamam tamam sorun yok. İyiyim ben.”
”Çok şükür uyanabildin, öldün sandım. Anneni arayıp helva tarifi isteyecektim.”
”Alp gerçekten sus, başım ağrıyor.”
Hemşire arkama yastık koyduktan sonra odadan çıkmıştı. Başımın ağrısı ile kalbimin ağrısı yarışıyordu. Gördüğüm fotoğrafları unutmak mümkün değildi. Aras… Sarışın bir modelleydi. Gülüp eğlenerek bir restoranda oturuyorlardı. Benim yanımda ayrılır ayrılmaz oraya mı gitmişti? Benim için tüm projeleri reddetmekten bahseden çocuk.
“Biliyorum bana kızacaksın ama onu buraya çağırdım.” dedi uzun bir sessizliğin ardından Alp.
“Görkem’i çağırdım. Bir açıklaması vardır diye düşündüm.”
“Alp bunun bir şaka olduğunu söyle.”
”Gerizekalı! Ne açıklaması?” Detayları ile anlatacak mıydı birde? Modeller ile ihanet sohbetleri.
“Her şey içim çok geç ama sende hemen vazgeçme. Bir fotoğraf yüzünden yargılamaya çalışma.”
“Emre ve Yelda’yı da telefondan gördüm.”
”Şimdi farklı. Görkem bir restoranda yemek yiyordu. Tamam pek iyi bir görsel değil ama gerçekten bir açıklaması olabilir.” Dudaklarımı birbirine bastırıp Alp’e baktım. Aras neden bir modelle yemeğe gitsinki? Hem de beni bırakıp. Açıklama bulamıyordum.
“Bence dinlenmeyi hak ediyor. Sen bilirsin tabii.”
Her şey geçici bir heves miydi? Bütün o güzel sözler, iki yıl boyunca uzaktan izlemeler, hepsi bu kadar mıydı? Beraber olduğumuzda bitmiş miydi her şey?
“Dinlemek istemiyorum.” Kesin kararımdı. “Eğer buraya gelirse onu içeri alma.”
Aras
Arabayı nasıl kullandığımı bilmiyordum. Alp tek bir mesajla beni darmadağın etmişti. Fisun’a ne olmuş olabilirdi? Hastaneye doğru koştum. Önüme çıkan ilk görevliyi soru yağmurana tuttum. “Fisun Sayar nerede acaba?”
Beynim yerinden çıkmış gibiydi. İnsanlara bakamadan koşuyordum. Eğer etrafta gazeteci varsa manşetler şimdiden belliydi.
1514 numaralı odayı tam açacakken biri içeriden açmıştı. Alp.
İçeriye bakamadan kapıyı kapatmıştı ve biz koridorda karşı karşıya kalmıştık.
”Alp, ne oldu Fisun’a? İçeri girmem lazım.” Tam ileri atılacakken beni koluyla durdurdu.
”İstemiyor. Mantıklı bir açıklaman varsa gel.” Nefes nefese kalmıştım. “Ne açıklaması?”
”Sen onu daha iyi bilirsin. Fisun’un yanından direkt sarışın bir modelin yanına gitmeler, beraber yemek yemeler, gülüşmeler falan.”
“Biri fotoğraflarınızı çekmiş, Fisun’a attı. Ne diye buradayız sanıyorsun? Senin yüzünden. Mantıklı bir açıklaman yoksa ki yok gibi gözüküyor. Gelmeseydin keşke.”
”Alp saçmala. Ben o restorana model yüzünden falan gitmedim. Fisun ile konuşmam lazım. O iyi mi?”
“İyi. Az önce uyandı ama seninle konuşmak istemedi. Üzgünüm ama karşımdaki kişi kim olursa olsun kuzenimi karşıma alamam. O bir ihanetle yeni sarsılmışken sen ona ikinci ihaneti yaptın. Ona karşı çıkamam.”
”Alp ortada ihanet falan yok. Ne saçmalıyorsun sen? Ben Fisun’a nasıl ihanet edebilirim? Bu ihtimale nasıl inanabiliyorsun? Ben ona deliler gibi aşığım.”
Alp kapıdan çekildiğinde beklemeden içeriye atıldım. Beni beklemeyen Fisun kendini anında geri çekmişti.
”Fisun hiçbir şey göründüğü gibi değil. Açıklamama izin ver.”
”Gerçekten komik. Emre’de aynısını söylemişti. Deja vu oldum resmen.”
”Beni o şerefsizle bir mi tutuyorsun Fisun? Gerçekten mi?”
“Farkınız var doğru. O en yakın arkadaşımla aldatmıştı sen modelle. Baya fark var.” Bozguna uğramış gibiydim. Benim ona ihanet edeceğime nasıl bu kadar kolay inanabiliyordu? Ben onun için babamı bile karşıma almışken.
“Git buradan.” dedi bakışlarını yere indirerek. “Yüzünü görmek istemiyorum.”
Kalbim Fisun tarafından binlerce parçaya bölünmüştü. Ne diyeceğimi bilmiyordum. Alt tarafı bir fotoğraf. Restoranda yaşanılanları anlatsam beni anlar diye düşünmüştüm. Anlatmama bile izin vermiyordu.
Geriye doğru adım atarak odadan çıktım.
| Okur Yorumları | Yorum Ekle |
