3.geçmiş bölümü

●●●

Ahter her zamanki gibi süslenip püslenmiş Ares'in yanına doğru sekiyordu. Normalde daha erken giderdi ancak Boran amcası kendi aşkı için ondan yardım istemiş, onu rahat bırakmamıştı bir türlü. Ahter kıskançlık içindeydi. Boran amcasını, Beril ablası ile paylaşmak istemiyordu bi kere!

Bir kez defa oflayıp daha da hızlı sekmeye başladı. Amcasının kendisine haksızlık ettiği düşünüyordu. Ahter ufacık çocuktu sonuçta, ne anlayacaktı ara yapmaktan(!)

Ahter, Ares'in anlaştıkları gibi her seferinde buluştukları ağaça doğru yaklaştığında yüzüne kocaman bir gülümseme peydah etti.

Ancak bu gülümsemesi Ares'in başka bir kız çocuğuna erik verdiğini gördüğü ana dek sürdü. Adımları duraksarken yüzünde şaşkın bir ifade vardı. Onun Ares'i neden bir başkasına erik veriyordu?

Ellerini yanaklarına yaslayıp 'amanın' diye fısıldadı. Tam bu sıra da Ares'in gözleri ileri, Ahter'e doğru kayıverdi. Ona gülümseyip el salladığında Ahter'de onlara doğru yürüdü.

Tanımadığı çocuk Ares'e teşekkür edip yanlarından ayrılınca Ahter kolları bağlı bir vaziyette yere bakmaya başladı.

Ares, küçüğünün önünde diz üstü çöküp elini onun yanağına yaslayacakken işaret parmağını Ahter'e kaptırdı. Yüzünü buruşturup "Ahter parmağımı bırak," diye sakince uyardı.

Ahter ise ona bakmadan dişlerini daha da sıkarak Ares'in canının yanmasını neden oldu.

Ares inlememek için dudaklarını birbirine bastırdı. "Ahter acımaya başladı. Bırakır ve bunu yapmanın nedenini söyler misin?"

Ahter, Ares'in canını yandığını duyunca kıyamayıp dişlerini araladı. Ares anında parmağını çekip küçük kıza kaşlarını çattı.

"Şimdi insan gibi konuşabiliriz," deyip Ahter'i bekledi. Ahter ise kollarını göğsünde daha sıkı bağlayıp bir ayağını hiddetle yere vurdu.

Başını çevirmeden Ares'e yandan bakıp "neden o kıza erik verdin?" Dedi nazlı tonuyla. Ares, küçük kızın tavrının sebebini anlayınca yüzü yumuşadı, masum bir gülümseye ev sahipliği yaptı. "Senin gelmeni beklerken biraz toplayayım, dedim. Ancak sen gelene dek başka çocukların dikkatini çekti ve ben de onları kırmak istemedim."

Ahter kollarını çözüp "ama beni kırdın," diye söylendi. Ares anlamsızca ufacık boyuyla şikayette bulunan kıza baktı. "Başka bir çocuğa erik vermem seni neden kırıyor ki?"

Ahter diyebilecek cevap bulamayınca omuzlarını kaldırıp indirdi ve "kırıyor işte," deyip dudak büzdü.

Ares sol elini başının arkasına yaslayıp yandan baktı küçük kıza. En sonunda uzatmak istemeyip "peki, senden başka kimseye erik vermeyeceğim," diyerek kabullendi.

Ahter gözlerindeki parıldamalar ile küçük kollarını Ares'in beline doladı. "Söz ver!"

Ares, küçük kızın saçlarını okşayıp gülümsedi

"Söz."

"Erik sözü mü?"

Ares ufak bir kıkırdama eşliğinde başını usulca aşağı yukarı salladı. "Senin dışında kimseye erik vermeyeceğim söz, erik sözü."

Ahter mutlulukla yerinde zıplayıp sevinç nidaları saçtı etrafa. Ares'i sadece onun için erik toplayacaktı. Yorulduğunu hissettiğinde ellerini kalbinde birleştirip hülyalı, ancak Ares'e pek masum gelen bakışları ile "seni seviyorum Ares'ciğim," dedi.

.

.

.

"Ama ben de toplamak istiyorum!" Diye sızlandı Ahter. Boyu yetmediği için ağaça çıkmak zorunda kalıyor, kollarını ağaç dallarından sebep çiziyordu.

"Olmaz Ahter sonra kollarım acıdı deyip, ağlıyorsun" Ares küçük kıza bir türlü laf dinlettiremiyordu. Bu kız inattı işte, burnunun dikine gidiyor Ares'i deli ediyordu.

Ahter ayağını bir kez yere vurup "öyleyse beni kucağına al," diyerek Ares'i şoke etti. Bu kız neler diyordu Allah aşkına? Ares kimse onları görmesin, yanlış anlaşılmasınlar diye çabalıyorken bu kız zıvanadan çıkmıştı iyice!

"Olmaz Ahter seni kucağıma alamam, bu çok yanlış."

Ahter aldığı yanıt karşısında gözlerini doldurup dudaklarını büktü. "Ama hep aynı şeyleri diyorsun. Olmaz Ahter, olmaz Ahter, bir kere de olsun Ahter diyemez misin?"

Ares sıkıntıyla nefesini verdi. Bu küçük kıza hiç kıyamıyordu ki. "Peki Ahter, olsun bakalım."

Henüz Ahter ne olduğunu anlayamadan onu kollarına alıp ağaca bıraktı ve hemen ardından bıraktı. Ahter anın şaşkınlığıyla kahkaha atıp "bu çok güzel!" Diye bağırdı.

"Ares, Ares beni yine kollarına al. Çok sevdim!"

Ares, Ahter'in düşme ihtimaline karşı onun kollarını tutup "Hayır Ahter," diyerek Ahter'in somurtmasına neden oldu. Daha da ısrar edecekken gözüne çarpan eriklerle 'off ya' diye mırıldanıp erik toplamaya başladı.

.

.

.

Tüm gün Beril ablası ile Boran amcası için randevu ayarlamaya çalışan Ahter yorgunlukla başını Ares'in koluna yasladı.

Beril ablası da epey yamanmış yahu!

Ares başını dosyalardan kaldırıp "yorgun musun?" Diye sordu. Ahter başını usulca sallayıp "hıhı, Boran amcam ve Beril ablam beni çok yoruyorlar. Bence Beril abla da seviyor ama... ama bilmiyorum işte."

"Ben de aşk işlerinden hiç anlamıyorum. Seni anlayabiliyorum, ben de çok yoruluyorum..."

Ares'in sesinden bile belli oluyordu yorgunluğu. Aslında o yaşıtlarına göre her zaman daha olgun, yorgun ve bıkkındı.

Ahter yorgunluğuna rağmen başını Ares'in kolundan çekmeden yukarı doğru çevirdi.

Ares kolay kolay böyle konulardan bahsetmezdi, oysaki Ahter sürekli ailesini anlatırdı.

Ares bu aralar yorgunluğuyla beraber çokça doluydu da, çocuklara dert yanmak ona göre değildi ama bu sefer...

"Annemi koruyamıyorum..."

Ahter sevgi dolu bir ailenin içindeydi, anlayamadı. Bu yüzünden de "neyden?" Diye bir soru yöneltti. Annesini yatağın altındaki canavarlardan mı koruyamıyordu?

Ares bu soruyu es geçip kendi kendine konuşmaya başladı. "Hadi ben Allah'ın cezayım, zayıfım. O kadın neden susuyor? Bu kadın kendi kızının yalvarışlarına nasıl sessiz kalabilir? Bir anne, kızını nasıl okutmaz?"

Ahter tekrar araya girip "annenin mi okutmadı? Ama senin kız kardeşin yok."

Dedi ve Ares'in dikkatini tekrar kendisine çevirdi. Buruk bir tebessümle Ahter'e bakıp kısaca bir yanıt verdi. "annem değil, annesi."

Ahter merakla sorularını sıralarken Ares konuştuğuna pişman oldu. Ufacık çocuğa neler anlatmıştı böyle? Dudaklarını birbirine bastırıp başını eğdi. Ares bir kez daha zayıflığına lanet etti.