AİLEM İÇİN

Bugün kuzenlerim ile dışarı çıkacaktım,istemememe rağmen zorlanmıştım çıkmaya. Onlara da hak veriyorum aslında, benim için uğraşıyorlar, mutlu olurum diye dışarı çıkartıyorlardı.

Yatakta düşünmeyi bırakıp ,kahvaltı yapmam lazımdı. Annemle yengem kahvaltıyı hazırlamış , bizi bekliyorlardı.

"Ohaaa! Hanımlar siz ne yaptınız yaa, bütün Bursa'ya yetecek kadar kahvaltı hazırlamışsınız " dedim kıkırdayarak.

Annem "dalgayı geç, hadi git Yaren ile Sevgi'yi uyandır da kahvaltınızı yapıp dışarı çıkın biraz. "

Yengem"sen otur kızım, ben uyandırırım"diyerek gitti.

"Dayımla abim yok mu " diye sordum anneme.

Annem "yok kızım işleri varmış erken çıktılar. "

Yaren "kahvaltıya bakk, Özge hanım bunlar sizin için hazırlanmış, sen yokken böyle güzel bir kahvaltı göremiyorduk" dedi gülerek.

Yengem "birileri kıskandı sanki, hadi elinizi yüzünüzü yıkayıp gelin çabuk " dedi dalga geçerek.

Kahvaltımızı yapıp, hızlıca hazırlanıp dışarı çıktık.

Sinemaya gidip sonra yemek yiyip en son da alışveriş yaparak dönecektik.

Sinemadan pek hoşlanmam ama kızları kırmak istemediğim için güzel olacağını söyledim. Onlar mısırlarını alıp içeri geçtiler. Bende salona doğru yürümeye başladım.

Kapıda salondan hızla çıkan bi adamla çarpıştık. Adam iri biri olduğu için çarptığım gibi yere düştüm, koluma girip, yerden kaldırdıktan sonra hiçbir şey demeden hızlıca gitti.Adamın üstüne sıktığı koku bana çok tanıdık geldi bir an için. İçimden şuna bak ya hem çarpıyor hem de özür dilemiyor, ne kadar da kaba biri diyerek geçirdim.

Sinemadan sonra anlaştığımız gibi güzel bir yemek yiyip, alışveriş yaptık.

Alışveriş yapıp merdivenlerden inerken, sinema salonunun önünde bana çarpan adamı gördüm. Bu adamda beni korkutan bir şey vardı. Adamın yüzünü incelerken dalgınlıkla poşedimi düşürdüm. Adam poşedi alıp uzattı .

"Teşekkür ederim" dememe rağmen gene arkasını dönüp gitti.

Poşetleri taksiye aldığımda çantamı kabinde unuttuğumu hatırladım.

"Yaren 5 dakika bekleyin çantamı unuttum, alıp geliyorum" diyerek hızlı adımlarla merdivenleri çıktım.

Kabine girip"oh bee kimse almamış"diyerek aldım. Arkamı dönmeme fırsat kalmadan bir el sıkıca ağzımı kapatarak beni kendine çekti.

"Sakınn bağırmaya , kurtulmaya kalkışma, bırakacağım zaten seni. Sana bir zarar vermeyeceğim istesemde veremem artık, ama eğer bu olanı tek kimseye bile söylersen, ailene , özellikle abine aklının alamayacağı şeyler yaparım. Yaptım da bunu en iyi sen bilirsin. Sana artık zarar veremem ama tek bir hatanda çevrene büyük zararlar veririm"derken diğer elini de yüzümde saçlarımda gezindiriyordu.

"Şimdi ağzını açacağım, sakın bağırayım deme, yoksa neler olacağını biliyorsun dimi" diye sordu bana.

Kafamı evet anlamında sallayabildim.

Beni bırakıp hızlı adımlarla arkasına bakmadan gitti.

Bu sinemada, merdivenlerde gördüğüm adamdı, bu o katildi. Beni takip etmiş sürekli. Bütün gün yakınımdaymış, bunu düşünürken bile ürperiyorum. Kimseye bişey dememeliydim, belli etmemeliydim.Arkadaşlarımı kaybettim, ailemi de kaybedemezdim. Düşüncelerimden sıyrılıp, hızlı adımlarla dışarı çıktım.

Sevgi "nerede kaldın be kuzen 5 dakika diye gittin,iyimisin" dedi.

Yaren "bembeyaz olmuş suratın, iyi olduğuna eminmisin".

" Gerçekten iyiyim, çantamı bulamayacam diye endişelendim biraz, hadi gidelim "diyerek konuyu kapatmaya çalıştım.

Eve varınca yorgunum diyerek yatağıma uzandım, saatlerce o anı düşündüm. Bulmuştu beni ama neden öldürmedi, neden artık zarar veremem dedi. Kimseye bir şey söyleyemezdim, aileme zarar verirdi. Dediğini yapardı. Ailem için susmalıydım, onlarıda kaybedemezdim.