7. Bölüm yakalanma korkusu

Aşk, ayakta durmak mıydı, yoksa gerçek aşkı için pes edip korkak gibi kaçmak mıydı? Gerçek aşk, kalbinde kaybolmaya cesaret etmek miydi, yoksa seni sevmeyen birine duyduğun bu sevdayla yalnız mı kalmak mıydı? İşte o an, Fatma teyze bana gülümseyerek yaklaştığında, ben korkunun pençesindeydim. İçimdeki korku büyüdü, ama Ece hemen müdahale etti ve bana dönerek “Fatma teyze'cim, çok depresyon ederim,” dedi. Fatma teyze de ona gülerek, “Teşekkür ederim kızım, inşallah Allah sana da gösterir,” derken gözleri bana çevrilmişti. İçimden, tam şu anda kaçma fırsatım vardı, ama kaçtığım her an, daha da batıyordum.

Bir yanda Katana Ali'nin sert bakışları bana saplanmışken, diğer yanda Fatma teyze, halaydan çıkıp benimle konuşmak için sabırsızlanıyordu. Ne yapacağımı bilemedim, bir yandan eğleniyormuş gibi yaparak halaya girmeme rağmen, aslında korkudan kaçmak için eğlencenin içine sığındım. Ayaklarımın acısı bir tarafa, kalbimdeki yük dayanılmaz hale gelmişti. Ve tam o sırada, ablam geldi ve “Masal, çık artık,” dedi. O kadar yorulmuştum ki, hemen masamıza doğru yöneldim.

Masaya oturduğumda, ayaklarımı rahatlatmaya çalışırken “Oy, Allah’ım ayaklarım patlıyor,” diye mırıldandım. Annem gülerek hiçbir şey demedi, ama Fatma teyze hemen bizim masamıza geldi ve anneme oturdu. “Ee, Fatma, bir kızımı verdim, şimdi sıra diğer kızlarda mı?” dedi annem, biraz şaka yaparak. Fatma teyze ise gülerek, “Hayır Melek, hayır. Sıra hep oğlumdaydı, ama onu ikna edemedim. Şimdi, hayır demeyeceğim, birini buldum,” dedi. O an içimden bir şey kopmuş gibiydi. Kimdi o? Delirecektim. Fatma teyze her şeyi anlamış mıydı? Ama neden anneme bunu böyle anlatıyordu? Ne demeye çalışıyordu? Beni ifşa edecekti sanırken, oğluna kız bulduğunu söylüyordu. İçimde bir bıçak saplandı, hiçbir şey anlamadan masadan kalkıp tuvalete gitmeye karar verdim.

Kapıyı çarptığımda gözlerimden yaşlar dökülmeye başladı. “Ah… Salak Masal, salak. Ne sandın, bir gün Karan Ali seni görüp, meyveli çiçek gibi sevecek mi? Ah…” Kendime ağlarken, “Bu sefer kesin evlenecek…” diye mırıldandım. O kadar zaman tuvalette kalıp, sessizce ağladım ki… Düğün salonuna döndüğümde garsonlar yemek servisi yapmaya başlamıştı. Herkes oturmuş yemeklerini yiyordu. Şarkı durmuştu, ama Fatma teyze hala annemle sohbet ediyordu. Ben, onlara yaklaşmaktan kaçınarak masaya geçtim.

“Ah, geldin mi güzel kızım? Gel, otur, bir şeyler ye,” dedi Fatma teyze gülerek. Ben de gülümseyerek karşılık verdim, ama aklımda tek bir şey vardı: Karan Ali. Gözlerim, onu izlemekten kendimi alamıyordum. O masada yemek yiyen Karan Ali, ara sıra göz ucuyla bana bakıyordu. Benim içim, ona duyduğum bu tek taraflı aşkla doluyordu. Sanki her bakışında zaman duruyordu. Onun bir gülüşü için dünyayı yakabilirdim, ama ben kendi içimde yakıyordum.

Fatma teyze, beni gözlemleyerek gülerek “Masal, yesene canım,” dedi. Ben ise şaşkın bir şekilde ona döndüm ve “He… Tamam teyze,” dedim. Yavaşça önümdeki tabaktan bir lokma aldım, ama gözlerim hâlâ Karan Ali’deydi. Bir an, o da bana baktı, ama suratında bir anlam veremediğim bir ifade vardı. Ne olduğunu anlayamadan gözlerim doldu.

Ece yanıma gelip oturdu. Gülerken, benim mutsuz olduğumu fark etti ve kulağıma eğildi. “N’oldu sana?” dedi. Ben ise “Sonra anlatırım, hele de şu düğün bitsin,” dedim. Bir hafta boyunca Karan Ali’yi görmek için zor dayanmıştım, ama artık bitmesini diliyordum.

Yemek yedikten sonra herkes eğlenmeye başlamıştı. Fotoğraf çektirmeye gidiyorlardı, yavaşça dağılmaya başlıyorlardı. Biz de gelin ve damadın yanına gidip ailecek fotoğraf çektirecektik. O sırada Fatma teyze “Durun, bir de şöyle çekinelim! Kızlar, hadi geçin ablanızın yanına!” dedi. Ben de, Karan Ali’ye bakarak gülümsedim, ama hemen gerildim. Fotoğraf çekiminde, her şey bir hayal gibi geliyordu. Karan Ali’yi görmek… Onun gülüşünü görmek… Bir hayal gibi… Fatma teyze, Karan Ali’nin ensesinden omuzuna vurarak güldü ve “Bak şimdi görüyor musun, Melek? Bir fotoğraf için bizi kıro yapıyorlar!” dedi. Annem de gülerken “Hadi oğlum, geçin, hadi kızlar!” dedi. Karan Ali, abileriyle geçerken ben geride kaldım. Sonra, gözlerimle onu izlemeye devam ettim. Ama bir an, o bana bakıp gülerek geçerken kalbimde bir şeyler koptu.

Fotoğraf çekimi bittiğinde, herkes yavaşça ayrılmaya başlamıştı. Ben hala Karan Ali’nin bakışlarını hatırlıyordum. Ama bir şey vardı, gözleri beni görmüyordu, ve o an beni boş verip gitmesi içimi parçaladı.

Eve dönerken, içimdeki bu duygusal karmaşa devam etti. Odama gidip üstümü değiştirecektim, ama annem de peşimdendi. Kapıyı kapattım, yatağa oturdum. Annem yanıma gelip titreyerek, “Gel bir şey konuşalım,” dedi. O an içimdeki fırtına şiddetini artırarak büyüdü.

“Artık büyüdün, geç bir kız oldun. Abla evlenmeden evlenmek istemediğini söyledin, ama ne yapalım, ablanın kızmeti geldi,” dedi annem. Ben hiçbir şey anlamadım, “Anne, ne diyorsun?” diye sordum. Annem ellerimi tutarak, “Fatma teyze düğünde benimle konuştu ve seni oğluna istiyor, Karan Ali’ye…” dedi. Şok oldum. “Ne?” diyebildim sadece.

Merabalar tatlışlar Kara gece adlı ilk kitabımım için çok uğuraşıyorum lütfen bu bölümden sonra diyer kitabımada göz atın sevgili yazarınızdan masal sevgiler ve saygılar 🥰❤️‍🔥🔐