6. Bölüm

Benim gizli evimin yolunu tuttum. Ev zaten uzaktı ve fazla dolandık. Ev ile mesafemiz 30 dakika iken 1 saat 30 dakikaya çıkardım. Kaylee de yanımdaydı.

"Armina, korkuyorum." diye mırıldandı.

"Saçmalama ne korkması. Onlar benden korksun." dedim ve gözlerimle o adamı aradım. Bulmayınca arabayı gizledim ve hızlı bir şekilde evime girdik.

"Sakın ama sakın bu konuştuğun çocuğa numaramı verme." diyerek uyardım onu.

"Neden vereyim ki zaten." dedi ve koltuğa oturdu. Hemen ışıkların hepsini yaktım ve evde gezinmeye başladım. Bu evde 2 yatak vardı, yani Kaylee istediği yerde yatabilirdi.

"Nerede uyumak istiyorsan oraya geçebilirsin." diyerek mumlarımı dolaptan çıkardım.

"O mumlarla ne yapacaksın?" dedi peşimden gelirken.

"İstersen seninle yapabiliriz." dedim gülerek.

"Ben korkarım." dedi. "Ama merak da ediyorum."

"Karar ver güzelim." dedim.

"Hadi yapalım." dedi birkaç saniye sonra.

"Ama korkmak yok" dediğimde başını olumlu anlamda salladı. "Işığı kapatır mısın?" diye mırıldandım kağıt ararken. Kağıdı bulduktan sonra ışığı kapattı ve cebimden bir kalem bir de çakmak çıkardım. Çakmakla mumları yaktım.

"Mumları nasıl buldun? Ben kendimi bile görmedim." dediğinde güldüm.

"Alışkanlık diyelim." diye mırıldandım. Mumları güzelce dizdim. Arapça şeyler mırıldanarak dediklerimi kağıda yazdım. Gözümde evin önünde kalkan olduğunu canlandırdım. Korktuğunu buram buram hissediyordum ama başlamıştım bile. Arapça konuşmaya başladığımdan beri etraftan sesler geliyordu. Adım seslerini tek ben duyabilirdim. Bittiğinde hiçbir şey demediğimde Kaylee tam konuşacakken kendini durdurdu.

Kağıdı mumun üstüne tuttum ve yaktım. "Tabak getirir misin?" diye fısıldadım. Ayağa kalkıp mutfağa gitti ve dolapları karıştırdı. Tabakla gelince elimde ki kağıdı tabağa koydum. Yanmasını izledim ve külü camdan bahçeme serptim.

"Bitti, artık konuşabilirsin." dedim. Derin nefes verdiğinde dudaklarını konuşmadan önce yaladı.

"O adım sesleri kime aitti?" Sorduğu soru beni yere mıhladı. Korkuyla yüzüne baktım. Kalbimin atışları hızlandı.