Bölüm 49. 'Seni Almaya Geldim..'

Keyifli okumalar...

Evet yetiştirirsem bir bölüm daha gelecek yarın kitabımızın yazımı tam bir yıl oluyor...

Çok, çok, çok heyecanlı!

♥︎•♡•♥︎

Mutluydum bu cümle ile başlamak benim için o kadar yabancı bir durumdu ki, ben artık mutluydum. İnsan mutluluğu bir insanda bulabilir miydi? Evet! Hemde iliklerinize kadar hissedebilirdiniz! Kolları arasında olduğum adam tek mutluluğumdu.

Çok acı çektim, çok yanlızlıklar, yaşadım. Her şey bir birine üst üste geldi ama eninde sonunda buldum! Yaşadığım en güzel mutluluk beni kaderine ekledi, kabullendi. Tebessüm ettim parmak uçlarımla kaşlarının tam ortasındaki kırışıklığa dokundum.

"Beni mi izliyorsun?" Meraklı mahmur sesiyle dudaklarımı öne doğru büzerek başımı salladım. "İzliyorum izlemesine ama, şu kaşlarını çok çatma çabuk yaşlanırsın!" Alaylı sesimle kara gözlerini araladığın da kolları hafifçe gevşemişti. "Yaşlı ben mi?" Hayret dolu sesi beni gülümsememem için zorlamıştı. "Genç ve çıtır olarak, seninde öyle olman gerekiyor!" Kendimden emin çıkan sesimle anlamaz bakışlarına nazaran tek kaşı havalandı.

"Halla halla, olmazsam ne olacak?!" Kızgın çıkan sesiyle yüzüm kızarırken boğazımı temizledim. "Yaşlı biri olursa sıkıntı, gencim sonuç olarak.." Dedim gülmemek için kendimi tutarken bu sefer kaşları çatılırken birden bedeni üzerime çıktı. "Hemen şu dakika yaşlı olmadığımı kanıtlıyabilirim!" Üzerime ağırlık vermeden dediğiyle kahkaha attım. Onunla eylenen halimle başını iki yana salladı, "iflah olmazsın sen!" Yumuşamış sesiyle yanağıma bir öpücük kondurdu.

"Ve bu halim senin de hoşuna gidiyor!" Ne arsız olmuş, açık sözlü olmuştum.. "Yalan değil hoşuma gidiyor, daha neler neler gider de!" Boynuma minik bir öpücük kondurduğunda titreyen bedenimle gülümseyen dudakları bir kez daha boynuma değdirdi. "Benden etkileniyorsun.." Kulağıma fısıldadığında tüylerim diken diken olurken bu halimle eğlence sırası ona geçmiş gibiydi.

'Demek ki kanında varmış..' Alaylı iç sesimle başımı iki yana sallayarak odak noktamı Berzan'a verdim. Şuan başka bir şeyle uğraşamazdım hele ki iç sesimle!

"Kalkalım yoksa kahvaltı niyetine seni yiyeceğim!" Gözlerim kocaman olurken olduğum yerde tepinmeye başlamıştım. "Sakin ol, bu telaş niye o gün geldiğin de ne yapacaksın?" Sorusunu umursamadan yataktan kalktığım da onun kahkaha sesi ortamı dolduruyordu. 'Bi adamın ses tınısı bile güzel olur mu..' İç sesimin hülyalı sesiyle yutkunarak yatakta uzanmaya devam eden kocama döndüm.

"O günü de o gün düşünürüz!" Dedim ve hızla odada olan banyoya ilerledim. Kapıyı ardımdan kapattığım da sırtımı kapıya yasladım, niye bu kadar heyecan yapmıştım? Heyecanımın sebebi bu adam mıydı... Kalbimin pır pır atışı Allah'ım! Kalbim duracak resmen! 'Durmaz durmaz korkma, daha acelesi yok!' Alaylı iç sesimle dudaklarımı büzerek bir süre daha kalbimin sakinliği için bekledim.

Anlıma bir tane geçirdim, kıyafet getirmemiştim! Gecelikle mi inecektim? Of! Efnan of! Kendime ne kadar kızsam da eninde sonunda içeriye girecektim, artık alışmam gerekiyordu.. Elimi yüzümü, dişlerimi fırçalayarak odamın kapısına ilerledim. Düşünürsem, açamam açamazsam, geç kalırım, geç kalırsam ev ahalisine ayıp olur.

'Kocamız canım! Ne utanıyorsun, utanabiliceğin şeyler yapmadın. Yapınca bol bol utanırsın!' İsyan dolu iç sesimle haklı haliyle başımı salladım. Ve pat diye kapıyı açtım, açmasına ama kafam Berzan'ın göğüsüne çarpmıştı. "Ah!" Tam elimi atacağım sıra o benden önce davranmıştı. "İyi misin, özür dilerim. Çıkmayınca karıma birşey oldu sandım." Karım cümlesini bastırdığında başımı kaldırarak kara harelerine baktım.

Biri benim için endişe duyuyordu, hemde küçücük azıcık canım yansa da endişe doluydu bakışları... Bu ne kadar da garip hoş bir histi böyle.. "Efnan?" Yüksek sesle ismimi söylediğin de yerimden sıçramıştım. "Ne bağırıyorsun! Kulağımı deldin." Birden yükseldiğim de şaşkınca kaşları kalkmıştı.

"İyi misin?" Yutkunarak başımı salladım. "Bi anda olunca tepki oldu, afedersin.." Dedim çekingen bir şekilde başını aşağı yukarıya salladı.

"Sorun değil, izin verirsen bende bir banyoya gireyim." Kızmış mıydı? Çekilmemi beklerken parmak ucumda yükselerek ellerimi boynuna yerleştirdim oda bunu anlamış gibi bedenini bana doğru eymişti. Yanağına bir öpücük kondurarak yavaşça kenardan çıkarak kapının önünden çekildim. "Her daim darılırsam öpücük mü kazanacağım?" Dediği şeyle güldüm arkamı dönmeden onun duyacağı yükseklikte. "Yok canım illa dağıldığın zaman değil!" Ne dediğimin bile farkında değildim!

Bu adam bana ne duygular yaşatıyordu! Anlayabilene aşk olsun.

Hiç bir şey söylemeden içeriye girdiğin de bende hızla ilerleyerek dolabı açıp kendime uygun bir elbise giydim, kahve rengi üzerinde beyaz yapraklar serpiştirilmiş bir elbiseydi. Arkadan fermuarı çekerek aynanın karşısında kendimi süzdüm. Bukle bukle saçlarım omuzlarımın üzerine düşmüş ince belimi sarmış elbise vücut hatlarımı biraz da olsa belli ettirmişti. Bir parmak dizimin altındaydı.

"Güzelliğinin farkında olan tek güzel..." Fısıltılı sesi kulaklarımı doldurduğunda ne zaman çıktığını dahi görmemiştim. Bakışlarımı aynadan ona çevirdiğim de açık kapının pervazına omzunu dayamış kara harelerinin ardından bana bakıyordu. "Evet güzelim!" Dedim gülümseyerek. Parmak uçlarımı buklelerimin arasında gezdirdim ben şuan kocamla resmen flörtleşiyordum.

Bu halime gülerek omzunu dayağını pervazdan çekip bana doğru ilerledi. "Sadece benim güzelimsin!" Haykırır gibi çıkan sesiyle yanımda durdu. Uzun boyundan dolayı başımı kaldırarak yüzüne baktım gözlerimiz bir süre bir birinde dolandığın da elini belime attığın da bedeni bedenime çarpmıştı.

Başını biraz daha eyerek yanağıma minik bir öpücük kondurdu. "Cevap alamadım!?" Sesinde hissettiğim garip sahipleniş kalbimi hızını fazlalaştırdı. "Cevabını bildiğin soruları soruyorsun!" Kendimden emin çıkan sesimin ben bile farkına varamamıştım, iç sesimden daha mı arsız olmuştum.

'Bu kanımızda var..' Devreye giren iç sesimle başımı iki yana salladım. Boynumda hissetiğim dudaklarıyla gözlerimi kapattım, hayatımda hayalini kuramayacağım kadar güzel bir histi... Küçük bir acı hissettiğim de dudaklarımın arasından firar eden inlemeye engel olamamıştım. "Berzan!" Dedim bu his bambaşka bir duyguya yelkenleri açmıştı. "Söyle güzelim! Acı mı, zevk mi?" Sorusu ile afallasam da başta canım yansa da vücuduma verilen uyarı garip bir şekilde hoşuma gitmişti.

"İkisi bi arada.." Arsız cümlelerim ona ulaştığın da gerilen bedenini hissedebiliyordum. "Güzel.." Fısıldaması kulaklarımı delip geçerken tüylerim diken diken olmuştu... Isırık bıraktığı yeri üflediğinde titreyen bedenime engel olamamştım, bir yandan üşürken bir yandan cayır cayır yanıyor gibiydi..

Bu nasıl bir histi ki, beni kendimden geçirmişti. Kadınların her defasında diline aldığı acı dolu evlilikler geliyordu, bir gün kendim de onu yaşayacağım diye çok korkuyordum! Ama şuan yaşadığım her cümleden öteydi. Ya anlatılanlar yalandı, yada anlatılanları yaşatan insanlar zalimdi..

Kollarımı boynuna dolayarak bedenini bedenime yakınlaştırdım. "Bana verilen en güzel kader misin..." Soru mayetinde çıksa da daha çok şükür sebebimdi... "Eğer öyleyse son nefesime kadar razıyım.!" Cümlelerim sonucu kasılan bedenini hissedebiliyordum. Onun bana verdiği kadar değer veriyordum, kalbime yer edinmiş bir kader bizi bir birimize hiç kopmayacak bir düğüm gibi bağlamıştı...

"Nefesini keyifle inlemelerinin arasında keseceğim!" Arsız cümleleri ile hızla atan kalbimle yutkunarak kirpiklerimi kırpıştırarak kara harelerinin içine baktım. 'Parçala beni Berzan!' İç sesim ile yutkundum. Buda aynı Şilan gibi oldu, olur olmadık yerlerde araya giriyor ya! Nedir bu çektiğim benim. "Yemek!" Dedim alakası hiç olmayacak şekilde.

'Evet yemek önemliydi!' İç sesimin alaylı cümleleri ile derin bir nefes aldım. "Yemek?" Başını yana yatırıp kaşlarını anlamaz bir şekilde çattı. Hızla başımı salladım, onun zıttını yaparak kaşlarımı kaldırdım. "Evet önemli bir öğün, yemek!" Ne dediğimi keşke bende bir bilsem ah bi bilsem...

"Evet önemli bir öğün, bizim yapacağımız da bizi doyurur!?" Meraklı sorusuyla dişlerimi bir birine bastırarak dudaklarım hafifçe kıvrıldı. Adam bizi utandırmak için her yoldan geçiyordu, belki biri tutardı... Başımı salladım, "O sonraki iş!" Anam ben kaçmaktan başka ne yapabilirdim.

Şu kitaplardaki gibi cesaretli olup adamın kollarına bıraksam ya kendimi! Ama yok, olur mu öyle şey!? No, no, no! "Ha okeysin yani?" Dudağının hafif kıvrılmasıyla yapma be adam! Gözler önüne serme şu güzelim gamzeni.. 'Çukurunda ölesim var..' İlk defa İç sesime hak verirken. "Kocamsın ama velakin iyi olasın yiğidim!" Oba hanımı gibi konuştuğum da bu halimle kıvrılmış dudakları daha da derinleşti..

"Yiğidim, hım.. Sevdim bunu!" Bu sefer bende gülümsedim. "Bende seni sevdim!" Efnan vurdu ve gölll! Sahalara geri döndük. Düşüncelerime engel olamazken yavaşça kolları arasından sıyrıldım. "Geç oldu inelim mi?" Eli elimi sardığın da engel olamadığım bir tebessüm yer edindi dudaklarımın arasında...

"Peki küçük hanım." Başımı iki yana salladım, tabiri caizse onu kendimle sürükleyerek beraber aşağıya indik karşımıza çıkan ilk kişi Zühre anne olmuştu. Bu yüzden çekinerek parmaklarımın arasında hissini sevsem de bırakmak istedim. Ama o bırakmama izin vermemişti. "Günaydın çocuklarım, biraz geç oldu ama siz baya uyudunuz." Hayret içinde sorduğun da hava kararmış ve geri aydınlanmıştı.

"Günaydın ana kusura bakmayasın.." Utançla başımı hafifçe eymiştim. Çeneme yerleşen parmaklarıyla bakışlarım Zühre anneye dönmüştü. "Başını ben dahil hiç kimseye eğme! Sen ŞahinKara gelinisin, ilerleyen zamanlarda hanımağası olacaksın!" Kızar gibi değilde daha çok kendimden emin olmam içindi bu sözleri başımı sallayarak kafamı kaldırdım.

"Hadi sofrada hazır bir şeyler atıştırın bende geliyorum." Berzan ile içeriye girdiğimiz de Rojbin, Şilan'ı beklemiyordum. Hızla ikisi de ayağıya kalktığında Berzan'ın eli elimden ayrılmıştı, ikisinin kolları da bedenime dolanmıştı. Ne çok özlemiştim, bu iki cadıyı..

"Abla nasılsın?" Rojbin'in sorusuyla gülümsedim, ailemde tek merak edendi. "İyiyim güzelim, iyiyiz çok şükür! Sen nasılsın?" Merak dolu soruma nazaran gözlerim çoktan dolmuştu. "İyiyim abla ben! Biraz da kendini düşünsen.." Kulağıma fısıldadığında gülümsedim, düşüneceğim insanlardan birisi de oydu.

"O gün için çok özür dilerim, gerçekten bilmiyordum öyle birşey olacağını... Bilseydim götürür müydüm seni hiç?" Şilan'ın üzgün çıkan sesiyle zoraki olsa da gülümsedim. "Önemli değil kuzum, demekki olacağı varmış..." Dedim yavaşça ikisinden uzaklaşarak kısa bir sohbete daldığımızda arada bakışlarım kocam beye kayıyordu.

Telefonla ilgilendiği için geri kızlara dönüyordum. "Baya koca delisi olmuşsun kız, dakika başı eniştede gözün!" Dedi alayla Şilan gözlerimi kısarak omzumu silktim. "Evet kocam bey!" Kendimden emin çıkan sesimle ikisinin de küçük bir kıkırtısı firar etmişti. "Bakıyorum da çabuk alışılmış.." Gülümseyerek bakan Şilan'a başımı salladım. "Ne çubuğu bir yıl oldu!" Tabi canım zaman o kadar hızlı geçti, ve biz tamamen bir birimize bağlandık..

Garipti ama çok güzel bir histi, ben birini seviyordum! Biri de beni seviyordu... Hemde koşulsuz şartsız değer vererek bu dünyada en güzel duygulardan bir tanesiydi...

Sevilmek ne çok yakışıyor...

Sevmek ne çok yakışıyor...

Biz ne çok yakışıyoruz...

"Efnan acıkmadın mı? Kahvaltını yap öyle sohpet edersiniz!" Berzan'ın cümleleri ile iki kızda güldüğün de bende gülümseyerek oturduğum yerden kalktım. Çalan kapıyla yönüm çevirerek. "Ben açarım!" Dedim ve hızla dış kapıya ilerledim.

Mutluydum, bu hayatta tatmayı beklediğim en güzel duygulardan birine esir olmuştum, ne güzel bir esirlikti bu böyle...

Gülümseyerek kapıyı açtığım da dudaklarımda asılı kalmıştı. Karşımdaki kişi tam da unuttum derken her defasında yoluma çıkıyor, tam mutlu oldum derken yine beni gafil avlıyordu.

"Görüşmeyeli uzun zaman oldu?" Pis sırıtışı dudaklarında yer edindindiğin de yutkunarak birkaç adım geriledim. "Senin ne işin var!?" Titreyen cümlelerim zar zor çıkmıştı dudaklarımın arasında. Beklemediğim biriydi! Bu hayatta en nefret ettiğim insanlardan biriydi.

"Evine gelen misafire böyle mi karşılık verirsin?" Tek kaşı alayla kalktığın da sinirle solurken sıkıca tuttuğum kapıyı hiç düşünmeden yüzüne kapattım. Ama engel olan birşey vardı, buna o engel olmuştu. "Çı, çı, çı çok ayıp! Böyle mi ev sahibi oldun sen." Başını yan yatırdığın da tam kapatamadığım için yüzü sadece yarıdan gözükmüştü.

Sertçe ittiğin de birkaç adım gerilemiş, düşmeden dengemi sağlamıştım. "O kadar anımız var şimdi şuan yaptığın doğru mu Efnan!?" Alaylı cümleleri ile bir adım atmıştı içeriye. Kalbim korkuyla atarken dik durmak istesem de onun her adımıyla benim adımlarım gerilemişti. "Ne istiyorsun Sezer! Derdin ne!?" Sinirle bağırdığımda yavaş adımları durdu bakışları benim üzerimde gezinirken dudakları daha da kıvrıldı.

"Seni almaya geldim!"

♥︎•♡•♥︎

Ve tam istediğim yerde bitti!

Berzan?

Efnan?

Fikirleriniz?

Yeni bölümde bekledikleriniz?

Tam bir yıl! Yarın doluyor...

İkinci kitabım da finale doğru gidiyor...

Hadi bakalım neler olacak!

Allaha emanet. ♥︎♡