Bölüm 54. 'Senin Azılı Katilinim!'

Oy ve yorum lütfen! ♡

Keyifli okumalar..

♥︎•♡•♥︎

Mutlu olmaya ne kadar da yakındım ki hemencecik elimden alınıyordu.. Bu hayatta mutlu olacağım vakit başıma mutlaka bir şey gelmeliydi. Gelsin ki mutluluğum yarım yamalak kalsın! Gelsin ki hayat 'al sana mutluluk' diyip bir kere daha yerle bir etsin beni.

Korkuyordum ecelin beni almasından değil onu benden koparmasından, çok korkuyordum. Affedilmeyecek kadar büyük hatalarım mı olmuştu? Gülümsemeyi hak edemeyeceğim kadar büyük yanlışlar? Ben ne için acı çekmek zorundaydım! Ben neden bu hayatta mutluluğu en son hak eden insan bile değildim.

Neden?

Gözlerimi kapattım ağlamaktan acıyan gözlerim bana bir gerçeği daha hatırlatıyordu. Berzan iyi miydi? Onu öylece yerde bırakmıştım kanlar içinde kalmıştı.. Yutkundum elim kolum bağlı dört duvar ardında kalmıştım. Çığlık atsam beni duyan olur muydu, denedim hemde sesim kısılana kadar nefesim son bunala kadar ama yok! Kimsenin beni duyduğu yoktu.

Bu kadardı işte hayatım anlamsız boştu. Oysa Berzan ile ne kadar da anlam kazanmıştı. Yaşamanın bir adı vardı bana tattırdığı huzurlu, bir sevgisi, vardı içime yer edinmiş koca bir güzelliği, vardı. Ama hepsi bir bir elimden alınmıştı küçük bir çocuğun elinden alınan oyuncağı gibi hissediyordum.

Yarım kalmış bir mutluluk gibi.

Berzan'ın yokluğu onu öylece yerde uzanırken gördüğüm silsilesi gözlerimin önüne geldikçe tüylerim ürperiyordu. "Nolur çıkarın beni burdan!" Benimkisi son bir umuttu çırpınışlarım son bir kez daha yaptım çaresizce etrafı izlerken birinin beni kurtarması için yalvaracak güçte kalmamıştı. Hava kararmıştı ama ben hala aydınlıkta Berzan'ın yattığı ormanlıkta takılı kalmıştım.

"Hala beklediğin mi var!?" Duyduğum sesle derin bir nefes aldım. Korkmuyordum ama nefret ediyordum bu adamdan. "Çıkar beni burdan bırak peşimi! Evli bir kadınım ben, almıyor mu senin o aklın!?" Haykırır gibi savurduğum cümlelerimi almıyor muydu, o aklı hala peşimden gelmesinin sebebi neydi? Nasıl bir takıntılıktı. Tebessüm oluştu iğrendiğim yüzünde ardından bir kıkırtı, ve bir kahkaha sanki alayla güleceği bir cümle kurmuşum da kendini tutamıyor gibi.

Adımları durduğun da kahkahası da durmuştu. Tedirginlikle yutkundum, bu adam manyaktı! Kurtulamıyordum.. Kaçamıyordum benden istediği canımı onun eline vermekti. Ama onun fikirleri ve iğrenç düşüncelerini ben istemiyordum. Ve bu onu durdurmuyordu aksine daha çok takıntı yapmıştı.

Gözleri yuvalarında çıkacakmışcasına irileştirdi. "Ben senin için neler yapmışken sen hala benden gitmek istiyorsun!" Başını hızla iki yana sallarken. "Benden gidemezsin Efnan! Tekrar yaparım elimden ne gelirse! Sana deliler gibi aşığım!" Ağlamak istedim aşk adı altında saplantılı olan bu adamdan kurtulamadıkça yine yollarımı kesmeye devam edecekti. "Sen bana aşık değilsin! Seninki sadece saplantı. Bırak artık peşimi!" Çığlık atar gibi bağırmıştım bıkmıştım her defasında çaresiz bırakıyordu beni.

Birkaç adımda dibimde durduğunda bedenim geriye gitmiştim sırtım duvara çarptığında. Bi anda parmakları çenemi kavrayıp yüzüne doğru yaklaştırdı. "Ben senin için herşeyi yaptım! Ve senin tek söylediğin saplantı öyle mi?" Çenemi sıkarken gözlerinden geçen nefretin tek sebebi bendim. "Senin için her şeyi göze aldım, ya benimsin yada!" Sustu gözlerinin içinden geçen parıldama bedenim korkuyla ürpertirken bedenimi biraz daha geri sürterek ondan uzaklaşmak istedim buna engel olan elleri dahilinde arkamda koca bir duvar vardı. "Gerisi senin için yok!" Kızarmış gözlerinin ardından bana bakıyordu. Çaresiz olan korku dolu hayatıma bakıyordu.

"Ben senin için hayatımdan vazgeçtim lan!" Elleri yavaşça boynuma dolandığın delicesine titreyen bedenime engel olamamıştım. Dik duramıyordum çaresizdim yanaklarımdan süzülen yaşlara engel olamıyordum. "Senin için vazgeçtim, peşinden geldim senin gözün Yusuf'tan başka kimseyi görmedi. Canını aldım yine kördün bana!" Her cümlesinde daha çok sıkmıştı. Elleri boğazımda dahi olsa nefesimi kesen tek şey cümleleriydi. "N-ne?" Cılız çıkmıştı sesim engel olmadığım bir yıkılış yer edinmişti.

Güldü benimle alay eder gibi hemde! "Yusuf'u o gece ben öldürdüm! Nasılda can çekişti." Parmak uçları saçlarımda gezinirken donmuştum sanki tüm dünya gözlerimdeki yaşlar bile takılı kalmıştı. Bir insanın canına kıyıpta bu kadar nasıl kayıtsız kalabiliyordu? Yusuf'u Berzan öldürmemişti, Yusuf'un katili ezeli düşmanımdı...

Asıl gerçekler konusunda mutlu mu olmalıydım? Yıllarını hapiste suçsuz geçiren Berzan? Suçu hiç olmayan Yusuf? Hızla inip kalkan göğüsümle sanki nefes alamıyordum. "Evlendiğin adamı bile affettin! Allah kahretsin ki, herşeyi denedim ve buna rağmen kaybeden her defasında ben oldum! Bu sefer olmaz, duydun mu beni! Bu sefer kaybetmem." Delirmiş gibi çıkan cümleleri bana ulaşıyordu.

Yusuf'u Sezer öldürmüştü!

Yusuf'un katili Berzan değildi!

Berzan masumdu, Yusuf'un katili Sezer'di.

Düşüncelerim beni bırakmazken çırpınan yüreğim acıdı. Gözlerimi sıkıca kapattığım da dinmek bilmeyen acım iki katına çıkarcasına yanaklarıma sıcak yaş olup aktı.. Ben hangisine üzülmeliydim birini mezara koyarken diğerini hapise mahkum etmişti. Bir hıçkırık kaçtı dudaklarımın arasından ardı arkası kesilmeyen yaşlarımın ardından kendi kendine konuşan adama döndüm.

"Katilsin!" Haykırarak bağırdığım da ellerinin arasında olan boğazımı sıkarak sessiz bıraktı beni. "Sebebisin! Ben katilsem sende masum değilsin, beni kabul etseydin! Bütün bunlar olmayacaktı. Yusuf senin yüzünden öldü!" Başını yana yatırarak keyifle yüzümü seyretti. Haklı mıydı, yutkunamadım boğazımda takılı kaldı. Başımı hızla iki yana salladım, mutlu olmaya işte bu kadar uzaktım.

"Hayır!" Öyle bir bağırdım ki sesim geri bize ulaşmıştı. "Değilim! Ben katil değilim! Ben kimseyi öldürmedim ben kimsenin sebebi değilim..." Kendimi telkin eden cümlelerim kulaklarımda yankı yapıyor inanmak istiyordum. Yusuf'un katili olmadığım konusunda kendimi kandırıyordum. "Katilsin, masum birinin sebebisin.." Kulağıma fısıldadığında tüylerim ürperdi. Sanki nefesim yetmiyormuş gibi hızla başımı oynatarak boğazımı kurtarmaya çalıştım.

Anlamsız bir çırpınış gibi yine Elleri arasında kalmıştım. "Hayır değilim!" İnandırmak istedim sanki cümleler böyle çıksa inanacaktım. "Ben katil değilim.." Kurtulmak istememi anlamış gibi daha da bir sıktı boğazımı dudakları kulağıma değerken midem bulanmıştı. "Sebebi sensin!" Yaptığı şey psikolojik baskıdan başka birşey değildi. "Değilim!" Başımı geriye çektim duvara çarptığında onun baskısı daha da artmıştı.

Akıp giden yaşlarım boğazımı sıkan elinin üzerinde birikmişti. Titreyen bedenim nefessizce çırpındım sanki son çırpınışlarım gibiydi. "Katilsin!" Sessi kısıktı ama ben duymuştum sanki içime işliyordu ben iki masuma zarar vermiştim, birinin katili öbürünün hayatını mahvetmiştim ben cani olmuştum...

Dudaklarım aralığın da iki kişinin hayatını mahvetmeme rağmen yaşamak için çırpındım. Kurtarmaya çalıştığım bileklerim acımasına rağmen kurtulmak için çırpındım. "Sen bir katilsin Efnan! Söyle hadi." Başımı iki yana salladım, parmaklarının radarında hapis kalmıştı boynum. "Gebermek istemiyorsan katil olduğunu kabul et!" Daha da bir sıktı boynumu acıyla inlediğimde. "K-katilim!" Bi anda ellerini çektiğin de sanki daha önce hiç nefes almamışım gibi koca soluklar aldım öksürürken başım sertçe yere çarpmıştı.

"Sakın ölme! Bunca şeyi yapmışken benim olmadan ölemezsin." Duyduğum iğrenç düşüncelerini ardından yavaşça uzaklaştığın da öksürmeye devam ediyordum. Kabullenmiştim katildim suçlusu bendim! Eğer ki ben olmasaydım belki de Yusuf hayatını yaşayacaktı. Ailesi mahvolmayacaktı bu kadar ben bu yüzden mutlu olamıyordum çünkü katildim günahsız bir insanın canına mal olmuştum.

Akıp giden yaşlarım soğuk zemine düşerken ağladım, katil olduğuma ağladım, masum bir insanın hapiste yıllarca çürümesine ağladım, yetmezmiş gibi Berzan'ı vurmuştum asıl katil benken masum bir cana kıymıştım. Nasıldı? İyi miydi..

Ölmesin beni bırakmasın bu hayatta bir tek ona inanıp güvendim, çaresiz hayatımın en güzeliydi. Hayatını mahvettiğim adamın yaşaması için yalvarıyorum tüm can acısını bana ver daha fazla canı acımasın. Affetmesin beni ona yaptığım bunca şeyle beni asla affetmesin hak etmiyordum mutluluğu hak etmiyordum..

Ama bir köşede nefes aldığını bileyim benim nefesim zehir olsada o yaşasın mutlu olsun ben ölümü hak ediyordum yaşasın yeter ki. Bu hayatta ne istediysem olmadı en azından azıcıkta olsa mutluluğu gördüm ben senden razıyım Berzan yaşattığı hayattan razıyım senin eşin olduğum için yaşadığım en güzel zamanlarım için sana binlerce teşekkür ederim varsın duymasın beni hissetse yeter..

♥︎•♡•♥︎

"Efnan!" Hızla gözlerimi araladığım da acıyla inledim. Sanki gerçekten onun seslenişiydi. Etrafa göz gezdirdiğimde yıkık dökük olan duvarlar karşılamıştı. Bir bir dün gece olanlar yer edinirken derin nefes alarak kendimi zorlayarak kaldırdım sırtımı tekrar duvara yasladığımda. Boş bakışlarımı etrafta gezdirdim benim için bir çıkış yoktu.

Etrafım dört duvar arasında sıkışıp kalmıştım. Alt dudağımı ısırarak bıraktığım da kapalı kapının kilidi oynamıştı hızla bakışlarım oraya kaydığında meraklı bir çift kahve gözlerde takılı kalmıştı gözleri milim dahi kaybetmeden beni incelerken kapıyı ardına kadar açtım kapının ardına baktığın da sanki biri takip ediyormu diye tedirginlik vardı.

Uzun siyah saçları yüzüne gelirken parmak uçları ile kulağının ardına sıkıştırdı. "Seni çıkartacağım ama lütfen ses çıkarma." Endişeli sesiyle başımı salladım, bu duruma heyecanlanmam gerekmez miydi? Neden donuktum neden bir tepki veremiyordum. Yanıma hızla geldiğinde bir ara ayakları bir birine dolanmış yere düşecek sandım kendini toparlayarak yanıma ulaşmış pantolon cebinden küçük bir bıçak çıkardı.

Yavaşça eğilip bileğimdeki ipleri kopardı. "Koridordan ilerle ilk sağ ardından sol yap az ilerlediğinde merdivenlere denk gelirsin hızla koş bahçe çıkışı daha uygun." Bana çıkışı da söylediğin de onun gelmeyeceğini anlamıştım. "B-bana neden yardım ediyorsun.." Dedim tanımadığım bir kadındı ama bana yardımcı oluyordu. Neden, tanımadığı bir insana yardımcı olursun ki? "Yeterince zarar verdi Efnan, daha fazla sessiz kalmam." Yutkundum Sezer'i çok yakından tanıyordu.

"Teşekkür ederim." Dudaklarımı bir birine sabtırdım. Önce o ardından ben çıkmıştım bana verdiği bıçağı elimde sıkıca tutarak çoktan gözden kaybolmuştu. Kalbim sert bir şekilde göğüsüme vururken yaşadığım gerilim tüm vücuduma nüfus etmişti. Merdivenlere ulaştığımda dediğini yapmış ve hızla koşmuştum bahçeye ulaştığım sıra saçlarımda hissetiğim acı sanki köklerinden çekiyor gibiydi.

"Ne bu acele, nereye gidiyorsun!?" Sezer'in kızgın sesini duyduğumda elimi hızla saçlarımı tutan ellerinin üzerine yerleştirdim. "Bırak beni!" Diye bağırdım, kurtulmak için çırpınmaya başlamıştım. "Benden kaçabiliceğini mi sandın!" Dedi alaylı bir ses tonu ile daha da saçlarıma asılırken. "Aahğ!" Elini hızla atarak bedenini bedenime yasladı. "Senin acelen varsa, bizde acele edelim değil mi?" Bir eli vücudumda gezindiğinde midem bulandı.

"Dokunma!" Dedim bir çırpınışlarımın ardından titreyen bedenime rağmen keyif alır gibi güldü. "Benimsi-" Cümlesini yarıda kestim, elimdeki bıçağı hiç acımadan karına batırdım. Acıyla inlediğinde önce elleri ardından bedeni uzaklaşmıştı. Ellerim titrerken kendini geri çektiğinde bıçak elimde kalmıştı.

Kirpiklerimi hızla çırparken kulaklarımda yankı yapan sesi gelmişti.

'Yusuf'un katili sensin!'

'Ölmesi senin yüzünden!'

Yere düşmek üzere olan bedenine yaklaştım gözlerim dolu dolu gözlerinin içine baktım. "Senin azılı katilinim!" Tuttuğum bıçağı bir kez daha sapladım geri çektiğim de tüm kanı üzerime sıçrarken sertçe bedenimi itmişti adımlarım gerilerken onun da bedeni takılarak sırt üstü yere düştü.

Dudakları arasından sızan kan acıyla inleyen bedenini öylece boş bakışlarla izledim..

'Katil olmuştum..'

♥︎•♡•♥︎

Ve asıl konumuz son buldu!

Kitabın en başından beridir asıl katil Berzan değildi!

O gece iki kurşun sıkıldı, biri yanlışlıkla iken diğeri isteyerekti...

Umarım kurgumla çok sıkmamışımdır sizi!♡

Hadi finale gidelim... 🥺

Allaha emanet! ♡&♡