35. Mehmet Ağa

Ne demek istediğini biliyordum, ama bunun nasıl

olacağını kestiremiyordum. içimde bir kararsızlık vardı;

acaba bu emaneti gerçekten hakkıyla taşıyabilecek

miydim?

Beni bekleyen yol belirsizdi, sorumluluğun ağırliğı

omuzlarıImda her geçen gün daha da hissediliyordu.

Hanım ağa olmak, aşiretin yükünü taşımak ve bir

yandan da büyüyen bebeğimin varlığını hissetmek...

Hepsi birbirine karıŞıyor, içimde bir kasırga

koparıyordu. Emanet edilen bu yaşamı koruyabilecek

miydim? Kendi gücümden şüphe ederken, o gücü bulup

bulamayacağımı sorguluyordum.

Bebeğim karnımda kıpırdadığında, içimde yeni bir

his uyanıyordu. Bu küçük can, bana güçlü olmam

gerektiğini hatırlatıyordu.

Aşiretin geleceği, onun doğumuyla şekillenecekti

ve bu yüzden, ona verebileceğim en büyük miras, güçlü

bir anne olmaktı.

Ama bazen, bu sorumluluğu taşımak, kendimden

daha büyük bir yük gibi geliyordu.

Yalnız kalıp sessizliğe gömüldüğüm anlarda,

kendimle baş başa kaldığımda, içimdeki korkular daha

da büyüyordu.

Aşiretin gözünde güçlü görünmek zorundaydım,

ama içimde fırtınalar kopuyordu.

Her şey kontrolünden çıkıyormuş gibi

hissediyordum. Bir yandan Bervan'a belli etmeden onun

desteğini arıyor, diğer yandan bu yükü tek başıma

sırtlanmaya çalışıyordum.

Bebeğimin her hareketinde, bu dünyaya

getireceğim canın sorumluluğu beni daha da derine

çekiyordu.

O an anladım ki, sadece kendim için değil, ondan

sonrakiler için de ayakta kalmalıydım. Aşiretin geleceği,

bu bebeğin varlığında gizliydi ve benim güçlü olmam

gerekiyordu.

Hastaneden çıkmadan önce annemi ve halamları

konağa göndermiştim, çünkü aşiretin düzeni

bozulmamalıydı.

Herkesin gözleri üzerimdeydi ve en küçük detay

bile yanlış anlaşılabilirdi. Babam ise o sIrada Mervan'ı

aramakla meşguldü.

Telaşlıydı, sesi her zamankinden daha sert

çıkıyordu. Mervan'ın ortadan kaybolması, işleri daha da

karmaşık hale getirmişti.

içimde bir huzursuzluk vardı. Her şey üst üste

geliyordu sanki. Aşiretin sorunları, kendi içsel

korkularım ve bu yeni hayata adım atacak olan

bebeğim..

Yol boyu aklımda dönüp duran düşünceler bitmek

bilmemişti. Her adımda bir yenisi ekleniyor, sorular

kafamda bırakıyordu. Konağa vardığımda içimdeki

karmaşa biraz olsun sakinleşir gibi oldu.

Konağın ağır kapısından içeri adım attığımda,

tanıdık koku ve atmosfer beni sarmaladı. Ama bu

rahatlama kısa sürdü.

içerideki sessizlik

bile gerilim doluydu; sanki

herkes bir şeylerin farkındaydı, ama kimse dile

getiremiyordu.

Ayak seslerim taş zeminde yankılanırken, konağın

duvarları bana her zamankinden daha soğuk ve

mesafeli geldi.

Bu taşların altında neler gizliydi, kim bilir? Ama ben

artik sadece kendim için değil, bu konakta büyüyecek

yeni bir can için de ayakta kalmak zorundaydım.

Benim geldiğimi gören annem ve halanmlar beni

karşıladı. Yüzlerinde bir sevinç ama aynı zamanda bir

tedirginlik vardı.

Onların bana olan bakışlarındaki endişeyi

hissedebiliyordum; benim için içlerinde bir şeyler

kıpırdıyordu.

"Zümram, iyi misin?"

diye sordu annem, sesindeki kaygıyI

gizleyemeyerek.

"iyiyim, merak etmeyin,"

Ama kendi sesimin ne kadar sarsak olduğunu

biliyordum. Halamlarım, etrafımda dolanırken, onları

rahatsız etmemek için derin bir nefes aldım.

Bu an, aşiretimizin kadınlarının dayanışmasının ne

kadar önemli olduğunu bir kez daha hatırlatıyordu.

Araba kapısının yanından geçerken, içimde

büyüyen kaygıları biraz olsun geride bırakmak istedim.

Ancak, annemin ve halamların gözlerinde

gördüğüm korku, aşiretin belirsiz geleceğine dair

hissettiğim kaygıları yeniden alevlendirdi.

Babam sedire oturmuş, gözlerinde derin bir

yorgunluk vardı. Yilların biriktirdiği tecrübeler ve üst

üste gelen sorumluluklar, onun omuzlarını daha da

ağırlaştırmiş gibiydi.

Yüzüne baktiğımda, sessiz bir tükenmişlik

okudum. Her zaman dimdik duran, aşiretin başındaki o

güçlü adamın gözlerinde bu defa farklı bir şey vardı.

"Hoş geldin, Zümra,"

dedi kısık bir sesle, bakışlarını benden kaçırarak.

Sesi her zamanki otoriter tonundan uzaktı, sanki içinde

bir ağırlık taşıyordu ama bunu benimle paylaşmak

istemiyordu.

Yanına yaklaştım, sessizce oturdum. Babamın

yanında otururken içimde derin bir boşluk hissettim.

Her ne kadar onun yanında güçlü durmaya

çalışsam da, aslında hepimiz bu karmaşanın ortasında

bir çıkış yolu arıyorduk.

"Mervan'dan haber var mı?"

ama cevabı tahmin ediyordum. Babam başını

hafifçe salladı, ellerini dizlerinde birleştirip bir süre

öylece kaldı.

"Dayê, xaltiya min bigire û min û bavê min tenê

bihêle, bila kes li hewşê nemîne."

( anne, halalarımı da al babamla, beni yalnız

bırakın avluda kimse kalmasın)

"Bi xatirê te keçikê"

( hayrola kızım)

" Bir daha demem dayê avluyu boşaltın"

Sesimdeki kararlılık, içimdeki belirsizliği bir nebze

olsun bastıriyordu. Söylediğim an, annem ve diğerleri

hemen harekete geçti.

Gözlerinde anlık bir şaşkınlık belirdi

talimatıma itaat etmekten başka çareleri yoktu.

Avlunun sakinliği bozuldu, kadınlar ve çocuklar yavaş

yavaş içeri doğru yöneldi.

Kendimi bir an için lider gibi hissettim; bu an,

aşiretimin geleceği için bir şeyler yapma firsatıydı.

içerideki kaygılarım, dışarıdaki boşlukla birleşince,

bir nebze hafifledi. Dışarıda bir şeyler değişiyordu.

Kadınlar avludan çıkarken, yüzlerinde belirsiz bir

kararlılık ve merak vardı. Neler olduğunu anlamak için

benden gelen talimatları bekliyorlardı.

Şimdi, bu anı kullanıp, topluluğumun gözündeki

korkuyu dağıtmak zorundaydım. Gözlerimi babamdan

ayırmadan, içimde bir şeyler uyanıyordu; belki de

aşiretin geleceğini yeniden şekillendirme zamanı

gelmişti.

Avlu tamamen boşaldığında emin olduktan sonra,

babamın sağ kolu olan adamı Şahin'e seslendim.

" Şahin "

Seslenmemle yanımıza gelmesi on saniye sürdü.

Şahin, hızlı adımlarla yanıma geldiğinde, yüzündeki

ciddiyet benim için bir şeylerin yoluna gireceğine dair

bir işaret gibiydi.

Buyur hanım ağam"

" Silahını ver"

Söylediğim şeyle şaşırsa da, lafımı ikiletmeden

belindeki silahı çıkarıp verdi. Soğuk metal, ellerimdeki

sIcaklığı hissettiriyordu.

" Zümra"

Buyur Mehmet ağa"

" Niyetin ne senin, karşındakinin ağan olduğunu unutma

Eğri oturup doğru konuşalım baba sen mervanı

bulduğunda kılına dahi dokunmasın çünkü o erkek ne

yaptıysa af edeceksiniz buna müsaade etmem olurda

benden önce bulursan ve bir şey yapmasan ahdım

olsun onunla birlikte senide gömerim

" Haddini bil karşında ki baban senin sen kimsin de

beni tehdit ediyorsun"

Babamın sesi avluda yankılandı. Bu sözler, hem

beni hem de bulunduğum durumu zor bir noktaya

getiriyordu.

Babanın söylediklerinin ardından, elimi avludaki

masaya vurdum.

"Bu bir tehdit değil, Mehmet ağa!

Al şu kurşunu olurda benden önce Mervan' i

bulursan cezasını kesmesen, kafana sık beni baba

katili yapma

Bunları söylerken içimde bir anlık korku hissetsem

de, bunu dile getirmek zorundaydım. Artik bu belirsizlik

içinde kalmak istemiyordum.

_*_

Bervan'dan

Zümra'nın uyandığını duyduğum an, içimde tarifsiz

bir sevinç patladı. Hastaneye nasıl gittiğimi, etrafımdaki

insanları nasıl unuttuğumu bile hatırlamıyorum.

Onun için her şeyi göze alabilirdim; canımı bile

vermeye hazırdım. Ancak hastanede, onun odasina

girdiğimde

Zümra'nın yüzündeki bana olan nefret, adeta

kelimeleriyle şekillenmiş gibiydi. Gözlerinin

derinliklerinde bir soğukluk, söylediklerinde ise bir

suçlama hissediyordum.

Her cümlesi, içimde biriken öfkeyi alevlendiriyordu.

Onun bu hali, benim için dayanılmazdı; sanki bana olan

sevgisini tamamen yitirmişti.

Yüreğimdeki öfke, bir volkan gibi patlamak

üzereydi. Kendimi onun karşısında çaresiz ve kırgın

hissediyordum, ama bir yandan da bu öfkeyle

yüzleşmenm gerektiğini biliyordum.

Her şey, Zümra'nın bana karşı hissettiklerini ve ona

olan sorumluluklarımı sorgulamama neden oluyordu.

Her söylediği kelime, yüreğimde bir volkan gibi

patlıyordu. Zümra'nın sesindeki acı ve öfke, içimdeki

hisleri alevlendiriyor, beni daha da derin bir çatışmaya

sürüklüyordu.

Onunla geçmişte paylaştığımız anılar, bu anın

gölgesinde sönmeye yüz tutmuş gibiydi. Bir yanda

onun gözlerindeki nefret, diğer yanda ise ona karşı

duyduğum aşkın kalıntıları arasında sıkışıp kalmıştım.

Her bir kelimesi, geçmişin yükünü hatırlatıyor ve

içimdeki öfkeyi büyütüyordu. Zümra'nın acısı, benim

acıma dönüşmüş ve bu

kıyametin ortasında kendimi

kaybolmuş gibi hissediyorum.

o öfkeyle içimde bir ses yükseldi:

"Zilan'dan çocuk yapacağım!" dedim.

Ancak bu sözler, yüreğimin derinliklerinde

yankılandı. Ne bedenim ne de kalbim, Zümra'ya ihanet

edebilecek kadar bağlıydı.

Onunla kurduğum bağ, her türlü öfkenin

ötesindeydi. Zümra'nın acısI, benim içimdeki tüm

karanlık hislerle birleşerek bir kıyamet yaratıyordu.

Duygularım arasında gidip gelirken, Zilan'ın

varliğına dair her düşünce, Zümra'ya olan bağlıliğımın

ağırlığı altında eriyordu.

Ne yaparsam yapayım, Zümra'nın kalbinde bir

yerim olduğu gerçeği, benim için her şeyden daha

önemliydi.

Atığı tokat, bana karşı duyduğu öfkenin somut bir

ifadesiydi ve bu, onun haklı olduğunu anlamama neden

oluyordu.

Acıtsa da, bu hareketi aslında geçmişteki

hatalarımı yüzüme vuruyordu. İçimdeki öfke bir yana,

onun yaşadığı hayal kırıklığı ve acı, bu tavrında ne

kadar haklı olduğunu gözler önüne seriyordu.

O an, geçmişteki hatalarımın ağırlığı beni boğarken,

duygularıma dair derin bir anlayış kazanmaya

çalışıyordum.

Gözlerindeki öfke, benim içimdeki pişmanlığı

ateşini körüklüyordu.

Üzerine kuma getirmiştim; bu, zaten sevdiğim

kadına karşı işlediğim bir ihanetin en açık

göstergesiydi.

Bu düşünce, içimdeki suçluluk duygusunu daha da

derinleştiriyordu. lişkilerdeki sadakat ve güven, benim

için her zaman önemliydi, ama şimdi her şey

paramparça olmuştu.

O öfkeyle hastaneden ayrıldım ve konağa doğru

yola koyuldum. Içimdeki duygular birbirine karışmış, bir

fırtına gibi savruluyordu. Her adımda, yaşananların

ağırlığı daha da hissediliyordu.

Günlerdir konağa bile gitmemiştim. Inat uğruna

kendime yeni bir eş almıştım, ama onun yüzünü dahi

görmek istemeyecek hale gelmiştim.