45. Kahraman

Dizdar'dan

iki aşiret kapımıza dayanmıştı. Biri, Zümra

yengemin canını almak için, diğeri ise onu korumak için

oradaydı.

Ancak, bu çatışmanın en garip ve en can alıcı anı,

Zümra yengemin, kendisine doğrultulan silahın

namlusuna başını yaslayıp fısıldadığı o kelimelerde

gizliydi:

"Vur."

O an, zaman durmuş gibiydi. Etrafı saran gergin

sessizlik, silahın soğuk çeliği kadar keskin ve ölüm

kadar gerçekti.

Onun gözlerindeki derinlik, hayattan vazgeçişin

ötesinde bir isyanı, bir meydan okumayı yansıtıyordu.

O an, yalnızca ölüm değil, Bervan'ın yükü, acının

sessiz çığlığı ve çaresizliğin karanlığı konuşuyordu.

gözleri, ölüme meydan okuyan bir ateşle

parlıyordu. Sanki korku, onun sözlüğünden silinmişti.

Aşiret reislerinden biri öne çıkıp, bağırdı:

"Çekilin yolumuzdan! Bu kadın bugün ölecek!"

Diğer aşiretin lideri, onun karşısına dikildi. Sesinde

öfke ve kararlılık vardı:

"Bu topraklarda Zümra'yı öldürmek için önce

hepimizi geçmen gerek! Bu kan, sizin kanınızdan daha

değerli "

Bir an için, iki tarafın da birbirine doğrulttuğu

silahlar havada donup kalmış gibiydi. Herkes nefesini

tutmuştu. Zümra'nın sesi bu derin sessizliği delip geçti:

"Benim için mi kavga ediyorsunuz? Bu kadar

değersiz hayatımı korumak ya da almak için mi

birbirinize silah çekiyorsunuz? Eğer çözüm buysa, işte

buradayım. Bir kurşun yeter!"

Sesi, bir meydan okuma gibi yankılandı.

Kalabalığın içinde bir uğultu başladı. Kimse ne

yapacağını bilemiyordu.

Zümra, gözlerini silahı tutan Cihanın yüzüne dikti

ve bir kez daha konuştu:

"Vur! erkeksen öldür beni"

Cihanın bu laf üzerini Zümrayı vuracağını

biliyordum ama Ölmesine müsade edemezdim.

Zümra yengemin gebe olduğunu Arslanoğlu

aşiretinin varisinin taşıdığını söylediğim anda, her şey

aniden değişti. Birden, ortamda tuhaf bir sessizlik

hakim oldu. Silahlar hemen indirildi.

"Gebe kadına silah çekilmez", dediler.

O an, Zümra'nın yaşamı ve taşıdığı çocuk,

Arslanoğlu aşiretinin kaderini belirleyecek kadar değerli

hale gelmişti.

Kalabalık, Zümra'nın durumunun büyüklüğünü

kavrayarak, bir yanda ölüm tehdidiyle diğer yanda

hayatta kalma umuduyla donup kalmıştı.

Aşiretlerin liderleri birbirlerine bakarak, kısa bir

sessizlik içinde bir karar aldılar. Zümra'nın taşıdığı

hayat, sadece bir kadının değil, iki aşiretin geleceği ve

saygınlığını da taşıyordu.

Zümra, sessizce gözlerini kaldırarak etrafındaki adamlara bakarken, bir kez daha ölüme meydan

okumak üzereydi.

Konuşmasını izin vermedim Elife dönüp içeri girin

dedim elif Zümrayı kolundan tutup zorda olsa içeri

soktu.

Onlar içeri girince, ben de Cihan'a dönüp sert bir

şekilde konuştum. Sesim, kararlı ve keskin bir şekilde

yankılandı:

"Ağan ölmeden, karısınsa hüküm kesmek sizin

haddinize mi? Burası benim evim Bozdağlı aşiretinin

kapısına dayanmak nedir?"

Cihan'ın yüzündeki ifade anında değişti. Şaşkınlık

ve öfke karışımı bir bakışla gözlerimdeki kararlılığı fark

etti.

Onun da içinde bulunduğu durum zorlayıcıydı, ama

bu kadar kolay bir şekilde geri adım atmayacağımı

anlamalıydı.

"Bozdağlı aşireti, burada her şeyin hükmünü veren,

aşiretlerden biridir. Ve siz, burada ne yapacağınızı

bilmeden, benim sınırlarımı aştınız."

" Sen o katili evine almadan önce düşünecektin

Zümra'yı ver dizdar ağa bende sınırını geçmiyim "

Bervan dışında kimse onu burdan alamaz Cihan

onun canı değerli değil karnındaki iki can değerli şimdi

çek git kan döktürme bana "

"Hüküm çıktığı an, kendi ellerimle alacağım onun

canını," sesinde bir vahşet kararmıştı.

Ama ben de ona aynı sertlikte karşılık verdim.

Sesim soğuk, keskin ve kesin bir tavırdaydı.

"Önce, hüküm çıksın,Ondan sonra göreceğiz, kim

kimin canını alacak. Ama unutma, Bozdağlı'nın kapısına

adım attığın andan itibaren, ölürsün "

Cihan ve aşireti arabasına binip gidince bende

derin bir nefes aldım aldanoğlu aşireti hala gitmemiş

kapıda bekliyordu.

Abim, Mehmet Ağa'yla konuşuyordu. İkisi de

gergin bir şekilde, aralarındaki sessizliği kelimelerle

kırmaya çalışıyordu.

Mehmet Ağa, yüzünde kararlı ama sakin bir ifade

ile abime bir şeyler anlatıyordu. Her iki aşiretin de

birbirini izleyen adımları, bu konuşmanın sonucuna

göre şekillenecekti.

Abim, zaman zaman başını sallayarak, Mehmet

Ağa'nın söylediklerine dikkatle kulak veriyordu.

Konuşma, önceki tehditlerin ve gerilimin ortasında bir

denge arayışı gibiydi.

Mehmet Ağa, Aldanoğlu aşiretinin harekete

geçmeden önce, soğukkanlılıkla bir çözüm yolu

arıyordu.

Bir süre sonra, abim başını kaldırıp, gözlerini

benden kaçırmadan, Mehmet Ağa'ya son bir soru

sordu. O an, Zümra'nın ve Elif'in güvenliği bir kez daha

masaya yatırılıyordu.

"Elif 'i de Zümra 'yı da almadan gitmem Behzat ağa ne

hakla tutarsınız burda"

"Mehmet ağa Zümra gelinin canı önemli onu burda

kimse alamaz elif kızım da yanında kalıp

yoldaşı olsun

diye yanında "

" Benim kapımda da kimse alamaz onu benim tek

bir evladım kaldı ite köpeğe yem etmem ben onu ver

kızımı, kan dökümesin

" Elif'i çağır dizdar ama Zümra gelin burda kalacak

öz yeğenin ona sıktı senin kapında düşmanından mı

koruyacaksın şimdi "

O anda Zümra yengem dışarı çıktı.

benim komşumama fırsat kalmadan dik duruşu ile

babasının karşına geçti.

" Baba git Elif benimle kalıcak ben döndüğümde o

da dönücek kızın olarak istiyorum bunu senden,

sessizce bekle ölürsem tabutum yaşarsam kendim

gelirim öyle veya böyle bir şekil gelirim, ne asıl sen beni ne ölürdün ne

de güldürdün baba ,bundan sonraki de benim meselem"

Borana dönüp, gözlerini çevirdi ve kafasıyla bir

işaret yaptı. O an, herkesin beklediği şey gerçekleşti.

Aldanoğlu aşireti, hiçbir kelime sarf etmeden

arabalarına yöneldi.

Birbirlerini dikkatle izleyerek, aralarındaki gerilimi

daha da artırmadan uzaklaştılar. Arabalar, toprak yolda

hızla ilerleyerek, kısa süre içinde gözden kayboldular.

Herkes uzaklaştıktan sonra, derin bir nefes alıp

arabama bindim. Gözlerimdeki yorgunluk, geride

bıraktığım her şeyin ağır yükünü taşıyordu.

Ama şimdi, odaklanmam gereken başka bir şey

vardı. Bervan'ın yatağı hastane. Kardeşimin yanında

olmamıştım, ama onu artık yalnız bırakmak

istemiyordum.

Yola koyuldum, hızla hastaneye doğru ilerlerken,

kafamda düşünceler birbirini kovalıyordu.

Hastaneye geldiğimde, içimden bir tuhaflık geçti.

Adımlarım hızlandı, ama kalbimde bir ağırlık vardı.

Bervan'ın olduğu yoğun bakım bölümüne doğru

ilerlerken, hastane koridorları sanki daha dar ve kasvetli

hale gelmişti.

Kapıya yaklaştığımda, hastanenin dört bir yanında

tanıdık ve tanımadık bir sürü koruma vardı. Onların

varlığı, işlerin daha da karmaşık hale geldiğini

gösteriyordu.

Koruma ekiplerinin gözleri, sürekli hareket

halindeydi. Her biri dikkatle çevreyi izliyor, bir tehlike

anı olursa hızlıca müdahale edebilmek için hazır

bekliyordu.

Her adımda, Bervan'in durumuna dair endişelerim

artıyordu. İçeri girebilmek için izin almak, her

zamankinden daha zorlu bir süreç olacaktı.

Kapının önünde, sakin ama dikkatli adımlarla

yürüyen Seyyid'i gördüm. Beni görünce hemen yanıma

geldi, gözlerinde belirgin bir kaygı vardı.

"Bervan nasıl, durumu ne?"

kurşun kalbine gelmemiş çok şükür ama ciğerine

delmiş doktorlar şimdilik iyi olduğunu söyledi."

bu korumalar kimin ?"

İstanbul'dan geldiler kahraman beyin adamları

bervan ağam çağırmıştı."

" kahraman nerde o zaman"

" bilmiyorum ağam"

Bervan niye çağırmıştı? neden bu kadar önlem

almıştı. seyyid in söylediğine göre hastaneyi bile

değiştirtmişti Kahraman' i bulup sormam gereken çok

şey var.

_*_

Bervan'dan

Zümra'nın gidişinin ardından, dizdarın telefonu

beni bir an için irkilti. Mervan'ı bulduklarını ve hüküm

için Aldanoğlu Konağı'na çağırdıklarını söyledi.

Hızla gömleğimi giydim, her şeyin hızla

değişmesiyle karışan düşüncelerimle arabaya bindim.

Gündüzün parlak ışığı, içimdeki boşluğu daha da

derinleştirirken, konağa doğru yol aldım.

Yolda, can yoldaşım olan kahramanı aradım.

Telefonda onun sesini duymak, bir nebze olsun

içimdeki boşluğu hafifletiyordu.

sen beni arar mıydın ağa hayırdır ne lazım"

'kahraman ne işin varsa bırak Diyarbakır'a gel

" Hayırdır bervan sorun nedir ? "

sen dediğimi yap kahraman gelince anlatırım

" peki geliyorum"

Kahramanla konuştuktan sonra konağa geldim.

Kapıdan içeri girdiğimde, Zümra'nın Mervan'ı çoktan

vurmuş olduğunu gördüm.

Karınca ezse ağlayacak kadar naif olan karım,

benim ona yaşatıkalarım yüzümden katil olmuştu.

O an, yaptığına inanmakta zorlanırken, birden silahını bana doğrulttu. Gözlerinde kararsızlık yoktu,

tereddüt etmeden tetiği çekti.

Kurşun beni yere serdi. Ayaklarımın üstünde

durmaya çalışırken, zihnimde bulanıklıklar yükselmeye

başladı; her şey hızla silikleşiyor, dünya daralıyordu.

Bütün sesler kafamda uğultu gibi yankılanıyordu.

Dizdar yanıma geldiğinde, ağzımdan zorla birkaç kelime

çıktı: "Zümrayı kaçır dizdar."

O an, bütün hayatım bir film şeridi gibi gözümün

önünde aktı. Zümra ile geçirdiğimiz anlar,

karşılaştığımız zorluklar, her şey sanki bir anda

geçmişe dönmüştü.

Her şeyin nasıl değiştiğini, bir anda nasıl

bambaşka bir noktaya geldiğimizi düşündüm. Ama

zihnimdeki bulanıklık, her şeyi daha da karmaşık hale

getiriyordu.

Zihnimdeki bulanıklık arttıkça, vücudumun her bir

köşesindeki ağrı daha da yoğunlaşıyordu.

Dizdar'ın yüzü bulanık bir şekilde yaklaşıyor, her

şey hızla kayboluyor gibi hissediyordum. Gözlerim

zorla açık kalırken, Zümra'nın adı zihnimde

yankılanıyordu. Onu koruyamamıştım, her şeyin sebebi

bendim.

Dizdar'ın sesi, uzaklardan gelir gibi duyuluyordu,

ama söylediklerini net bir şekilde algılayamıyordum.

Sadece bir şey hatırlıyordum, Zümra'yı kaçırması

gerektiğini söylemiştim. Bütün yaşamım bir anlık bir

kayıptan ibaret gibi hissediyordum.

Bir zamanlar her şeyin kontrolü altında olduğunu düşündüğüm hayatım, şimdi bir çöküşün eşiğindeydi.

Karanlık, bir yavaşlıkla her tarafı sararken, gözlerim

son bir kez Zümra'nın siluetini aradı, ama bulamadım.

O kadar yakın, ama o kadar uzak....

Zihnimdeki karanlık gittikçe derinleşiyordu, her şey

bulanık ve belirsizdi. Dizdar'ın sesi hâlâ arka planda

yankılanıyordu, ama kelimeleri bulanık bir hal almıştı.

Hızla yaklaşan ölümün soğuk nefesini

hissedebiliyordum. Zümra, bana doğru uzanırken,

aramızdaki mesafeyi her geçen saniye daha da

büyütüyordu. Belki de kaçmaya başlamiştı.

Zihnimde kaybolan anlar, birer hayalet gibi ardımda

sürükleniyordu. Bir zamanlar her şeyin mümkün

olduğunu düşündüğüm o karanlık, şimdi gerçekliğe

dönüşüyordu.

Her şeyin bittiği, her şeyin kaybolduğu, sadece bir

nehir gibi akıp gittiği bir an..

Dizdar'ın elleriyle beni yerden kaldırmaya

çalışırken, ağzımdan tek bir kelime çıkmadi. Her şey,

kelimelerin ötesinde bir acı halini almıştı. O an,

Zümra'nın ne kadar derin bir etki bıraktiğını fark ettim;

ne olursa olsun, o hep bir parça daha kalacaktı içimde.

Ama şu an, onun hakkında düşündüğün her şeyin

ne kadar da geç kaldiğını hissedebiliyordum.

Bir yandan Zümra diğer yandan geçmişin

yankılarıyla boğulmuşken, son bir gayretle gözlerimi

açtım.

Hala bir umudu vardı, bir şeyleri düzeltmek... Ama

o umut, gittikçe silinip kayboluyordu.

Yavaşça yere doğru kayarken, gözlerim

bulanıklaşmaya başladı. Her şeyin anlaminı kaybettiği

bu karanlıkta, sadece bir şey kaldı: Kaçırdiğım firsatlar,

yapamadığım seçimler..

Gerçek bir kayıp, her şeyin ötesindeydi. Bir an,

zihnimde bir işık belirdi, ama o da hemen söndü. Artık

her şey kaybolmuş gibiydi.

Bir nefes almak, tekrar tutunmak için son bir çaba

harcadım ama bedenim buna izin vermiyordu.

Sadece kendi karanlığımda, Zümra'yı düşünerek,

hayatımın nasıl bir hataya dönüştüğünü anlamaya

çalışıyordum.

Zümra'yı koruyamamak, onu kaybetmek... Her şey

bu düşüncelerle siliniyor, kayboluyordu.

Karanlık beni yavaşça sararken, bir tek şeyi

hissettim: Umut, her şeyin sonu olmuştu.

Karanlıkla boğuşurken, bir an için gözlerimi

aralamayı başardım. Parlak işıklar ve bulanık yüzler

görüş alanımı doldurdu.

Başımda bir sürü doktor vardı; biri koluma serum

takıyor diğeri bağırarak talimatlar veriyordu.

Kulağımda uğultu hâlâ devam ederken, aralarından

bir ses netleşti: Kahraman'ın sesi.

Bir şeyler ters gidiyordu. Sesinde bir öfke, bir

kararlılık vardı. Ardından yankılanan bir silah sesiyle her

şey sarsıldı.

Başımda duran doktor aniden geriye düştü. Şokla

gözlerim biraz daha açıldı, ama

hareket edecek gücüm

yoktu. Kahraman'in beni korumak için mi, yoksa başka bir

amaçla mı ateş ettiğini anlayamiyordum.

Odaya bir sessizlik çökerken, yerde yatan doktorun

kani yavaşça yanima doğru yayılmaya başladı.

Kahraman'ı görmeye çalıştım, ama gözlerim

yeniden bulanıklaşmaya başladı. içimdeki her şey

parçalanıyor, hem fiziksel hem de zihinsel olarak dibe

çekiliyordum.

Silahın patlama sesi hâlâ zihnimde yankılanırken,

karanlık yeniden üzerime çöktü.

Karanlık, bir süre daha beni içine çekerken, arada

duyduğum sesler gerçeklikle bağlantımı koparmamaya

çalışıyordu.

Kahraman'ın öfkeli bağırışları odada

yankılanıyordu. "Kimse yaklaşmasın!" dediğini zor da

olsa işittim. Ardından bir uğultu daha... Başka bir silah

sesi.

Olanları anlayamıyordum, ama içeride bir kargaşa

olduğu belliydi. Vücudum hareketsiz yatarken,

gözlerimi tekrar açmaya çalıştım.

Zihnim beni yarı yolda bırakıyor, bulanıklaşan

görüntülerle mücadele ediyordum.

Kısa bir süre sonra Kahraman'ın bana yaklaştığını

hissettim. Sesi bu kez daha sakin, ama bir o kadar da

derin bir kararlılıkla doluydu.

"Seni buradan çıkaracağım," dedi. Ancak vücudum

hareket etmiyordu.

Ardından beni kaldırmaya çalıştığını fark ettim, ama ağırlığımı taşıyacak kadar gücü yoktu.

"Sana söz veriyorum, bunu düzelteceğim. Seni

burada bırakmayacağım," diye mırıildandı.

Ancak silah sesleri dışarıda devam ediyor, kaos

hâlâ sürüyordu.

Bir anda, derin bir nefes daha almakta zorlanırken,

her şey yeniden karardı. Kahraman'ın sesi, kaosun

gürültüsü arasında bir fisıltıya dönüşüyordu.

Bu sefer karanlık, her zamankinden daha derindi ve

geri dönüp dönmeyeceğimden emin değildim.

_*_

Berfin' den

Cihan Abi'nin, "Abin vuruldu!" diye haykırışı evin

ortasına bir bomba gibi düştü. O an sanki zaman durdu.

Annem, şaşkınlıkla Cihan'ın yüzüne baktı. Gözleri

dolmuş, elleri titriyordu.

"Kan lazım!" dediğinde, Zilan'ı kolundan tut

topar dışarı sürükledi. Onların arkasından bakakalırken

annem birden bire yere yığıldı.

"Anne!" diye bağırarak yanına koştum. Yüzü

solgun, gözleri kapalıydı. Kalbim deli gibi çarpıyor, ne

yapacağımı bilemiyordum. Bir an için dünyam karardı.

Ama vakit kaybedemezdik. Kendimi toparlayıp

annemi kollarımın arasına aldım. "Hastaneye

gitmeliyiz!" diye bağırdım.

Karmaşa içinde evden çıktık. Sokak ışıkları, geceye

düşen gölgeler gibi soğuk ve ilgisizdi. Annemin hafif

iniltileriyle, çaresizlik ve korku arasında gidip gelirken arabayı son sürat hastaneye sürdük.

Hastaneye vardığımızda koridorları dolduran kesif

ilaç kokusu ve telaşlı sesler bizi karşıladı. Doktorun,

"Abiniz ameliyatta, durumu kritik," dediğini

duyduğumda içime büyük bir taş oturdu. Nefes almakta

zorlanıyordum.

Zilan ise yanımda titriyordu, yüzü bembeyazdı.

"Kan kaybı çok fazla. Yakınlarından acil kan

alınması gerekiyor,"

dedi doktor. Zilan ve benden kan testi alındı.

Annem şeker hastası olduğu için zaten kan

veremiyordu.

Kan vermeyi beklerken hemşire geri döndü ve

Zilan'a bakarak şaşkın bir ifadeyle konuştu:

"Hamile olduğunuzu biliyor muydunuz?"

Zilan'ın gözleri büyüdü, nefesini tuttu. Şaşkınlıkla

ellerini karnına koyarken yüzünde beliren karışık ifadeyi

okuyabiliyordum.

O an zaman durmuş gibiydi. Ne diyeceğimi

bilemedim. içimde tarifsiz bir karmaşa vardı. Abim

ameliyattaydı, annem zayıf düşmüştü ve şimdi Zilan'ın

hamile olduğu gerçeğiyle yüzleşiyordum.

Doktorun, "Hemen kan verebilirsiniz," dediğini

duydum. Kendimi toparladım, kan vermek için odanın

yolunu tuttum.

Ancak iğne koluma girerken bile zihnim sadece bir

yerde takılı kalmıştı: Zilan hamileydi.

Kan torbası dolarken,

odada hafif bir baş dönmesi

hissetmeye başlamıştım. Gözlerimi kapatıp derin nefes

aldım, anma dışarıdan gelen silah sesleriyle aniden

irkildim.

Kafamı kaldırmaya çalıştım, ama tam o sirada oda

kapısı sertçe açıldı.

İçeri, uzun boylu, geniş omuzlu bir adam girdi.

Mavi gözleri sert ve kararlı bakıyordu. Üzerinde kan

lekeleri olan siyah bir ceket vardı.

Ne yapacağını anlayamadan yanıma geldi,

kolumdan kan alma aparatını tek hamlede çıkardı ve

beni kolumdan tutup ayağa kaldırdı.

"Ne yapıyorsun?!" diye bağırmaya çalıştıim, ama

başım dönüyor, ayakta durmakta zorlanıyordum.

Gözlerim karardı, dizlerim büküldü.

Adam bir an bile tereddüt etmeden beni kucağına

aldı.

"Bırak beni! Ne yapıyorsun sen?" diye karşı

koymaya çalıştım, ama sesim cılız çıkıyordu. Koridorda

ilerlerken her şey bulanık görünüyordu.

Gözlerimi açıp bakmaya çalıştiğımda, o mavi

gözlerin sert bakışlarıyla karşılaştım.

"Hastaneden çıkmamız gerekiyor. Zamanimiz yok"

dedi soğuk bir sesle.

"Ama abim ameliyatta!" diye itiraz ettim. Tam o

sırada fark ettim: abim de sedyede den kaldırılmış, adamın

başka bir arkadaşı tarafından taşınıyordu.

"Ne oluyor? Kimsin sen?!" dedim, sesim hem öfke

hem korkuyla doluydu.

Adam derin bir nefes aldı, sanki cevap vermek

zorunda kalmaktan sıkılmış gibiydi.

"Abinin arkadaşıyım. Korkma. Eğer ben

yetişmeseydim, abin ölmüştü."

Bu sözler mideme bir yumruk gibi indi.

"Ne demek ölmüştü? Ayrica indir beni, kendi

başıma yürüyebilirim!" diye çıkıştım.

Ama adam beni dinlemiyordu. Koridorlardan hızla

geçtik, dışarıda bekleyen siyah bir araca doğru

ilerliyorduk.

O an ne yapacağımı bilemedim. Korku, öfke ve

şaşkınlıik iç içe geçmişti.

Hastanenin dışına çıktiğımızda, Soğuk hava

yüzüme çarparken, hala adamın kucağında olmaktan

duyduğum öfkeyi bastıramıyordum.

"Beni indir dedim sana!" diye bağırdım.

Adam gözlerini bana dikti, bir anlık tereddütle

durdu. Sonra dikkatlice beni yere indirdi. Ancak ayakta

duramayıp sendeleyince kolumdan destek oldu.

"Kendine fazla güveniyorsun," diye mırildandı, ama

alaycı bir tonla değil, sanki bir uyarı gibiydi.

Adam beni siyah minibüsün içine yerleştirip

ardından kapıyı sertçe kapattı.

Şoföre kısa bir bakış attıktan sonra, "Hastaneye

sür," diye emretti. Tonu, tartışmaya yer bırakmayacak

kadar sertti.

Minibüsün içine göz gezdirdiğimde, annem ve

Zilan'ı gördüm. Annem hâlâ baygın gibiydi, ama nefes alıyordu.

Zilan ise korku içinde köşeye çekilmiş, ellerini

karnında birleştirmişti. Göz göze geldiğimizde,

yüzündeki endişe ve şaşkınlık beni daha da huzursuz

etti.

Adam, bizimle konuşmaya başlamadan önce

şoförle kısa bir şeyler fısıldaştı. Sonra bize dönerek

kollarını göğsünde birleştirdi.

Yüzü kararlı, ama gözlerinde bir parça yorgunluk

vardı. bana dönüp konuşmaya başladı.

sen Bervan'ın kardeşi sin şu kendinden geçmiş

moruk da annen peki bu kim? "

" seni ne kadar ilgilendiriyor, bu durum asıl sen

kimsin ne demeye böyle bir şey yaptın?"

" dedim ya abinin arkadaşıyım diye adım kahraman

abini öldürüyorlardı bende kurtardım, şimdilik bilmen

gereken bu sadece"

sen kimsin be kadın korkak tavuk gibi köşede

duruyorsun, Bervan'ın karısI diyicem ama şanın bizim

oralara kadar geldi kendi amca oğlunu vurmuş onun

yanında böyle bir şey yapsam bana da sıkardı kesin

kimsin sen?"

" ikinci karısıyım oldu mu?"

"Hahahaha, dili varmış bunun! Demek metresin ha?

Ne cesaret be!" dedi, gözlerini Zilan'a dikilerek.

Zilan'ın yüzü bir anda kıpkırmızı oldu. Gözlerinde

öfkeyle karışık bir utanç vardı. Kendini toparlamaya

çalışarak.

"Metres değil! imam nikahlı karısıyım! Ayrica

çocuğunun annesi olacağım," diye çıkıştı.

Bu söz minibüsün içindeki havayı tamamen

değiştirdi. Bir anlığına herkes donup kaldı. Ama adam

tekrar güldü, bu kez daha soğuk bir şekilde.

"Hamile mi bir de bu? Bak sen şu işe!" dedi alaycı

bir ifadeyle. Sonra bana dönüp göz kırpar gibi yaparak

ekledi:

"Ben olsam piç derdim. Evli bir adamla düşüp

kalkan kadının çocuğu piç değil de ne olur, değil mi

ama?"

Adamın söylediklerine dayanamayarak bir kahkaha

attım. Neden güldüğümü bile bilmiyordum.

Sinirlerim bozulmuştu belki de, ya da yaşadığım

her şey artık ağır gelmişti. İçimde bir şeyler kırılmış

gibiydi.

Zilan yanımda sessizce oturuyor, annem hâlâ

kendine gelememiş bir şekilde köşede duruyordu.

Minibüs aniden durdu. Adam, arka kapıyı sertçe

açarak dışarı çıktıi. Sesini yükselterek.

Hemen ameliyata alın!" diye bağırdığını duydum.

Emredici tonuyla herkesi harekete geçirdi. lçimde ona

güvenmememi söyleyen bir ses vardı, ama şu an abim

onlara emanetti.

Minibüsten inmek için doğrulduğumda başım

döndü. Bir adım attim ama bacaklarım beni taşımayı

reddetti. Sendeleyerek yere düştüm.

Yere çarpmanın etkisiyle nefesim kesilmişti.

Çevremdeki sesler boğuk ve karmaşıktı. Yavaş yavaş kararan gözlerimle adamın koşarak yanıma geldiğini

gördüm. Yüzü endişeliydi, bu hali beni şaşırttı.

Ardından bir kadın sesi duydum. Yüzümü

inceleyen, başıma eğilen bir kadın... Elinde bir ışık tutup

gözlerimi kontrol ederken.

" Ağzında çıkan köpüğe bakılırsa Zehirlenmiş,"

dediğini duyabildim. Sesinin yankısı zihnimde

döndü. Zehirlenmiş miydim? Bu mümkün müydü?

Sonra bir kez daha güçlü kolların beni yerden

kaldırdığını hissettim. Adamın kollarında taşıdığı an,

içimdeki öfke ve korku birbirine karıştı.

"Beni bırak," demek istedim, ama dudaklarım

hareket etmiyordu.

Hastanenin içine girdiklerinde çevremdeki gürültü

daha da arttı. Adamın sert ve otoriter sesi yankılandı:

"Doktor çağırın, hemen!"

Zihnim bulanıktı, vücudum kontrolümden çıkmıştı.

Sadece karanlıkla mücadele eden bir ışık gibiydim.

Gözlerim kapanmadan önce, her şeyin hızla

uzaklaştığını hissettim.