52. Yarım kalmış hikâye

Bende artık diğer yazarlar gibi sınır koyucam 100 yorum 100 oy vermezseniz yeni bölüm yok

Jdjdjsjsksks

Bu arada yeni yazdığım töre kitapı nın ikinci tanıtımı geldi GÖZYAŞINDAN KÜLLERE okuyup yorum yapar mısınız?

Yeni bölümle sizleri başbaşa bırakıyorum ve sizleri seviyorum ♥️

Keyifli Okumalar canlarım ♥️

Bervan'dan

Zümra'nın gözlerindeki soğukluk, tüm umutlarımı

paramparça etti. Kahraman'ın söyledikleri bir kenara,

Zümra'nın bana olan bakışları sanki her şeyin daha da

kötüye gittiğini fisıldıyordu.

Cihan'ın bana kurduğu oyunun farkına varmam, her

şeyin bir yalan olduğunu öğrenmem yetmemiş gibi,

Zümra'nın bana bakIŞI, içinde barındırdığı öfkeyle beni

daha da derinlere çekiyordu.

"Gerçekleri öğrenmek mi istiyorsun?"

diye sormuştum, ama ne cevap alacağımı bile bile

soruyu tekrarlamıştım.

Zümra, yanıt vermedi. Onun suskunluğu, aslında

her şeyin bittiğini bir kez daha hatırlatıyordu.

Affetme isteği, geçmişin yükü, belki de hiç

olmayacak bir şeyi beklemek gibi bir şeydi.

Benim içimdeki boşluğu ne kadar sevdiğini

düşündüğüm Zümra, şimdi o kadar uzak ve yabancıydı

ki...

Zümra'nin sessizliği, her kelimenin ardından daha

da ağırlaşıyordu. içimdeki umudu bir bir yitirirken, ona

yaklaşmak daha da zorlaştı.

Gözlerindeki soğuk bakış, her sorumdan sonra bir

duvar gibi yükseliyordu. Onun içinde kaybolan güveni,

benim verebileceğim hiçbir sözle geri getiremeyeceğimi

fark ettim.

"Her şey bu kadar kolay mı?" dedim, sesi titreyerek.

"Beni affetmek bu kadar zor mu? Birazcık bile anlayış.."

Zümra, derin bir nefes aldı ama hala bir şey

söylemedi. Sadece ellerini sıkıca kavuşturdu, parmak

uçları beyazlaşıncaya kadar.

O an, Zümra'nın gözlerindeki öfkenin yanı sıra,

kırıklık da vardı. Ne kadar da kırık, ama ne kadar da

suskun bir şekilde benden uzak duruyordu.

"Zümra, her şeyin farkındayım," dedim, bu kez

daha kararlı bir sesle.

Gözleri bana bakarken, hâlâ bir cevap vermedi.

Ama o bakışlar, sanki bir kapinin aralanmak üzere

olduğunu ima ediyordu. Umut, içimde bir kivılcım gibi

yanmaya başladı.

Belki de bu sessizlik, aslında bir şeyleri yeniden

inşa etme yoluydu... ama o yol ne kadar zorlu olursa

olsun, Zümra'yla bir çözüm bulma umudu, içimde bir

tek şey olarak kalıyordu.

Zümra sessizliğini sonunda bozup konuşmaya

başladı.

"Seni affetmek kolay değil el oğlu çok denedim çok

çabaladım ama seni affetmenin hiç bir yolu yok"

"Zümra zilan'a elimi sürmedim karnındaki çocuk

kimin bilmiyorum allah şahidim"

"Bir önemi yok bervan ister senin olsun ister

olmasın hiç bir önemi yok artik benim için"

"Çocuğumuz için afet yaptıklarım için afet ama

gözüm intikam almaktan başka bir şey görmez olmuştu

babanı öldürmek yerine sana eziyet etmek istedim"

"Belki babamın değil ama benim katilim oldun abin yüzünden evimiz ocağımız söndü en büyük kaybı ben

verdim yedi çocuktan geriye ben kaldım ama sen de

beni diri diri toprağa gömdün bervan."

"Öfkem sevdamdan üstün geldi zümrüt gözlüm"

"Benim sevdamda intikamından üstün geldi ağa

ben ilk defa adam öldürmedim veya vurmadım beni

sürgün ettiklerinde bana bakan kadını vurdum sirf

ablam için kafayı yememek için bana verdiğin o saçma

tokaya bağlı kaldım bir tek sana yakışıyordu benim

aşkım anma sen bizi öldürdün yarım kalmış hikayeyiz biz

sonumuz belli olmayan"

"Zümra yapma doğacak bebeğimiz için onu bensiz

benide sensiz birakma"

"Vazgeçtim bervan ağa İkizdiler ve ben ikisinde de

vazgeçtim aldırdım"

Gözlerim kararmaya başlamıştı. Her şey

bulanıklaşırken, başımın ardındaki yoğun acı daha da

büyüyordu.

Her şeyin, bir hayalet gibi önümden kayıp gittiğini

hissettim. Zihnimdeki karanlıkta, Zümra'nın sözleri

yankı yapIyordu, kalbimi paramparça eden củmleler...

"Vazgeçtim bervan ağa, ikizdiler ve ben ikisinde de

vazgeçtim, aldırdım."

O an, dünya yavaşça dönmeye başlamıştı.

Duyduklarimın ağırlığı altında, gözlerim ağırlaştı,

vücudumda bir titreme yükseldi. Göz kapaklarım

kendiliğinden kapandı.

içimdeki tüm hisler, sanki bir an için donmuştu. Her şey kayboldu, bitti gibi.. Zümra ve ben, yarım kalmiş bir

hikayeydik, sonu belli olmayan.

Bir şey yapmalıydım, ama ne yapabilirdim ki?

Yalnızca bir çığlık vardı, ama dilimden çıkamıyordu. O

çığlık, yavaşça boğazımda biriken duyguları daha da

bastırıyordu.

Düşerken, tek düşündüğüm şey Zümra'ydı. Onu

kaybettim, kaybetmemek için elimden gelen her şeyi

yapmıştım ama sonuçta kaybettim.

Gözlerim kapalı, yere yığılırken zihnimdeki her şey

siliniyor gibi hissediyordum. Bir an, hiçbir şeyin

kalmadığını düşündüm. Ama sonra, uyandığımda da ilk

şey Zümrayı sormak olmuştu.

" zümra nerede"

Kahraman'ın sesi, kulaklarımda çınladı: "Zümra

evine döndü."

Bana bir şeyler söyledi, ama ne kadar uğraşsam da

anlamıyordum. Ne yapacağımı bilmiyordum.

Bebeğimiz... O bebek... Zümra'nın seçimleri... Her

şey o kadar hızlıydı ki... lçimde bir boşluk vardı, bir

şeyler eksikti ama ne olduğunu anlayamıyordum.

Ve sonra bir şey patladı, içimde bir kıvılcım.

Yavaşça gözlerimi araladım, gözlerim hâlâ bulanıktı

ama bir karar vermek zorundaydım.

"Zilan... Nerede?"

dedim, kendi sesimi bile tanımadım. Kahraman'in

sesi yine kulağımda yankılandı.

"Depoda, Bervan Ağa hayırdır."

Bir anda her şey netleşti. Yavaşça yerimden

kalktım, her adımda zihnimdeki karmaşa artıyordu.

lçimdeki boşluğu dolduran şey, yalnızca bir öfke, bir

intikam hissiydi.

Silahimı elime aldım, gözlerimdeki karanlıkla

birlikte bir adım daha attım. Depoya doğru inmeye

başladım. Orada ne olacaksa, olsun. Bu kadar kayıptan

sonra başka bir yol yoktu.

Depoya indim, adımlarım ağırdı, karanlık içinde

yalnızdım. Zilan'ı köşede gördüm, korku dolu gözleri

benden kaçtı.

Bir an her şey sessizleşti, içimdeki öfke, nefrete

dönüştü. Gözlerim, Zilan'ı parçaladı. Hiçbir şey kalmadı.

"Çocuğun kimden?"

dedim, sesim derin, sert, titriyordu. Gözlerim

gözlerinden kaybolan son umutları gördü. Zilan,

korkusundan konuşamıyordu ama ben beklemeyecek

kadar karardım.

Bir adım daha attım. Saçlarını yumruklarıma

doladım, kafasını kaldırıp bana bakmasını sağladım.

"Çocuğun kimden?" diye tekrarladım, bu kez sesim,

acimasIzdı.

Zilan'ın dudakları titredi, gözleri yaşla doluydu ama

korku, sözcükleri zorla ağzından çıkardı.

"Cihan... Cihan'ın çocuğu..." dedi, her kelimesi

boğazımda yankı yaptı. Bir an, nefesim kesildi. Cihan...

Her şey onun yüzündendi.

Zilan, kafasını düşürdü,

gözlerinden dökülen yaşlar yerini korkuya bıraktı.

"Evet, Bervan. Cihan'la her şeyi planladım, ama

seni seviyorum, sana ihanet etmek istemedim.."

Bir süre sustum, her şeyin anlamını kaybettiği bir

anda, gözlerim sadece karanlık ve öfke ile doldu.

Çektiğim silahı Zilan'a doğrulttum.

Sonra, birkaç kurŞun siktım. Sesler birbirine karıştı,

duvarlardan yankılandı, Zilan yere yiğıldı. Bir an

durdum, ama gözlerimdeki karanlık Zilan'ın son

nefesini de aldı.

Yavaşça silahımı braktım. Sadece karanlık kaldı.

Zilan'ın sessizliği, benim öfkemi taşıyan bir sondu.

Silah sesini duyduğumda, kalbim bir anda hızlandı.

Kahraman ve Berfin içeri girdi, ardından arkalarinda

Seyid'in soğukkanlı bakışlarını hissettim.

"Anasına gönderin," dedim.

Seyid başını salladıi ve onayladı. Sessizce odaya

çıktım, üzerime bir gömlek giydim, bedenimi saran

duygusal boşluğu bir anliğına unutarak.

Zihnimdeki karanlıkla yüzleşmek için, yapmam

gereken şeyleri sırasıyla düşünmeye başladım. Hızla

telefonumu çıkarıp, aşiret ağalarına haber verdim.

Cihan'ı bulmaları için onları görevlendirdim.

Kahraman'la birkaç strateji planı yaptıktan sonra,

Berfin'i korumalarla birlikte hastaneye bıraktım. Sonra,

oradan ayrıldım.

Zümra hiç konağa gitmemişti. Kahraman,

Zümra'nın telefonundan nerede olduklarını öğrenmişti.

O bilgi, içimdeki her şeyin daha da karmaşıklaşmasına

neden oldu.

Zümra'y bulmalıydım. Ama bir yandan da içimde

başka bir şey vardı; o karanlik, beni bir noktada

tüketmeye başlamişti.

Dizdar'ın sesi telefonda gerildi.

"Kahraman, Elif de mi yanında? Hangi havaalani?"

Kahraman derin bir nefes aldı, soğukkanlı şekilde

cevap verdi:

"Sakin ol, Dizdar. Elif' de yanında En son

biraktiğımda iyiydiniz siz."

Dizdar'ın sesi, gerilimle daha da sertleşti. "Yanlış

anladı," dedi. Kahraman bir an sessiz kaldı, sonra

devam etti. "Yanlış anladiğı ne?"

Dizdar biraz daha sakinleşmeye çalıştı

gerginliği hala belli oluyordu. "Yüzüğü ve resmi."

Kahraman, suratını ekşitti, sesindeki öfke giderek

artti.

"Doğru düzgün anlat," dedi. Dizdar bir nefes aldı ve

devam etti.

"Ben Elife evlenme teklif edecektim. Sonra

telefonundaki resmi görünce, yüzüğü de yanlış anladı."

Kahraman şaşkınlıkla tekrar sordu: "Ne resmi lan?"

Dizdar'ın sesi biraz daha sertleşti, bir an sessiz

kaldı.

"Ölen karımin resmi," dedi, her kelimesi acı içinde

kaybolmuş gibiydi.

Kahraman bir anda öfkesini kontrol etmekte zorlandı, ses tonu değişti.

"Siktir... Ne demeye değişmedin ? lan sizin olmayan beyninizi sikim yavşaklar" diyip bana baktı.

Dizdar hızla yanıt verdi, bir şekilde. "Sanki vaktim

oldu."

Bir an her şey sessizleşti. Herkes, konuşmalarının

ve yaşadıkları gerilimlerin ortasında kaybolmuştu. Ama

bir şey belliydi; bu gece her şey daha da

karmaşıklaşacaktı.

Yirmi dakika sonra havaalanina vardık, bütün

adamlar her yere dağıldı, Zümra ve Elifi bulmak için her

noktayı tarıyorduk. Nehrin kenarındaki taşları gibi, her

bir alanı tek tek kontrol ettik.

Dizdar beni arayıp, onları bulduklarını söyledi.

Sesindeki aciliyet, ruhumu daraltan bir his uyandırdı.

Hızla Dizdar'ın olduğu yöne doğru koştum,

adımlarım hızla atılıyor, nefesim ağzımda sıkışıyordu.

Ve sonra, her şey bir anda dondu. Karşımda

Zümra...

Zümra, soğuk bir şekilde, gözleriyle bana

bakıyordu. Adeta bir duvar gibi dikilmişti, hiçbir şey

yaklaşamaz gibiydi.

Derin bir nefes aldım, kalbim hızla çarpmaya

devam ediyordu. içimdeki her şey, ona yaklaşmak için

bir bahaneye ihtiyaç duyuyordu, ama o an, aramizdaki

mesafe bir başka duvar gibi hissediliyordu.

Zümra, hiç bir şey söylemeden bana bakıyordu.

Ama gözlerinde her şey vardı: öfke,

kırgınlık, hayal

kırıklığı.

Bunu biliyordum. Onu bu hale ben getirdim. Ama

yine de, o karanlık bakışları alacak bir şey

bulamiıyordum. O kadar yakindık, ama aynı zamanda

birbirimizden o kadar uzaktık.

Zümra'nın gözlerindeki soğukluk, bana her adımımı

ağırlaştırıyordu.

Yaklaştım, kalbim çırpinarak sesini duymak, onu

hissetmek istiyordu. Sonunda, duraklayıp, ayaklarının

önünde diz çöktüm.

Beni bırakıp gitmesini düşünmek, içimi öyle bir

sarstı ki, istemsizce, bacaklarımda hissettiğim boşluğu

unutup, ona yaklaştım. Zümra'nın soğuk bakışları

altındaydım, ama buna rağmen, içimdeki o acı, onu

kaybetme korkusu bir şekilde dizlerime kadar indi.

"Zümra," dedim, sesim sarsılarak. "Beni bırakıp

gitmeni düşünmek, beni deli ediyor. Beni affet, lütfern."

Ama Zümra, hiçbir şey söylemeden, kendi de

benim , önüme çöktü. O an, aramızdaki her şey

kayboldu, sadece kalp atışlarım kaldı. Gözlerim, onun

yüzüne odaklandığında, ne kadar karışık duygularla

dolu olduğunu fark ettim.

Hızla kollarımı boynuna doladım ve onu göğsüme

çektim. Bir an, her şeyin durduğu, zamanın hiç

işlemediği bir an gibi hissettim.

"Gitme," dedim, sesimdeki çaresizlikle. "Sana her

şeyi borçluyum, Zümra gitme."

Zümra dudaklarını oynattı, birkaç kelime

çıkaramadı ama yüzündeki ifade her şeyi anlatıyordu.

Hemen geri çekildim ve ona bakarken, kalbimdeki

karmaşa büyüdü. Zümra'nın söyledikleri, her şeyin bana

bir darbeymiş gibi hissettirdi.

"Kendim için gitmem gerek Bervan." dedi,

sesindeki kararlılik sanki her şeyin sonuymuş gibi geldi.

"Yapamam. Seni affedemiyorum.

Hadi diyelim bir şekilde her şeyi bir kenara birakıp

seninle geldim. Ben sana çok çektiririm, bu yaptiklarını

sana misliyle ödetirim. O yüzden bırak, gidim."

Sözleri kulaklarımda yankı yaparken, onu ne kadar

kaybetmek istemediğimi hissedebiliyordum. içimde bir

firtina vardı, ama sustum. Sonra derin bir nefes aldım

ve ona baktım.

"Kabul, Zümra. Bana çektir, hatta al şu silahı, sik

kafama. Ama gitmene izin vermem." dedim, sesimde

bir tehdit vardı ama aynı zamanda bir çaresizlik.

"Eğer gidicem diyorsan, ben kendi kafama

sikarım."

Zümra gözlerimi inceledi, ama hiçbir şey

söylemedi. Bir an sessizlik sardı, ardından Zümra

şaşkınlıkla "Saçmalama." dedi,

Zümra arkasını dönüp.

"Gelmiyorum, seninle"

dediğinde, içimde bir şeyler kırıldı, ama aynı

zamanda kararlıydım.

Derin bir nefes alıp, arkasından yaklaştım ve

kolundan tuttum, kendime doğru çevirdim. Onun

çırpınmasına rağmen, kucağıma aldım ve hiçbir şeyin beni durdurmasına izin vermedim.

Zümra, her hareketiyle direnmeye çalıştı, ama

sonunda, birakmayacağımı anlayınca, direnmeyi biraktı.

Kucağımda, havaalanından hızlıca çıktım,

Zümra'nın bedenini hissederken içimdeki duygular

birbiriyle çarpışıyordu. Onu arabaya bindirdim ve

yanina oturdum.

Seyyid, arabayı çalıştirırken, dışarıda hala karanlık,

zor bir mücadele devam ediyordu.

Zümra, arabada sessizdi. Bana bakmadan,

gözlerini dışarıya dikti.

"Elifi arabaya çağır,"

dedi, sesindeki soğukluk beni bir kez daha

sarsıyordu. lçimde bir şeylerin yerine oturmasıni

beklerken, ondan gelen bu emir, her şeyin bittiği yer

değil, sadece yeni bir başlangıç olduğunu hissettirdi. Ne

olursa olsun, bu günü birlikte geçirecektik.

Zümra'nın söylediklerini yaptktan sonra, Elifi

arabaya çağırdım. Dizdar,

"Yok,"

diye yanıt verdi, ama Zümra'nin kararlıliğı her şeyin

önündeydi. Elif'in arabaya gelmesi için ne gerekiyorsa

yapacaktıim.

Zümra, bu konuda ne kadar sert olursa olsun, her

şeyin sonu benim ve onun arasında olacaktı.

Elif, arabaya geldiğinde bir an göz göze geldik.

Sessizdi, ama kararsızliğı yüzünden okunuyordu.

Zümra'nın gözleri, Elif'i arabaya alırken bir türlü rahatlamıyordu.

Bir anda, Zümra belimdeki silahı çekip Dizdar'a

doğru tutarak, sert bir şekilde konuştu:

"Seni bir daha uyarmam, Bozdağlı. Uzak dur

Eliften. Madem gitmeme izin vermediniz, bunun

cezasını önce sen ödeyeceksin. Dizdar, evlendireceğim

Elifi."

Dizdar sinirden dört dönmeye başladı, suratinda

anlam veremediği bir öfke vardı.

Zümra'nın sözleriyle hem şaşkın, hem de ne

yapacağını bilemez haldeydi. Ama Zümra, her

kelimesinde bir tehdit gibi öne çıkıyordu.

Elif, bizim arabaya gelirken, hiç sesini çıkarmadı.

Koltuğa oturdu, ama gözlerinde bir şeyler kaybolmuş

gibiydi.

Zümra'yla göz göze geldiklerinde, Zümra'nın

yüzündeki donuk ifade, her şeyin kontrolü altında

olduğunu gösteriyordu.

Dizdar istemese de Zümra'ya karşı şansı olmadığı için Elif'in bizimle gelmesine izin vermişti, gerçi onda izin isteyen yoktu eğer Elif'i bizim arabaya binmesine, biraz daha müsade etmese Zümra Dizdar'ın kafasına sıkacak gibi duruyordu Elif arabaya bindikten, sonra araba hareket etti yarım saatlik yol boyunca kimse konuşmadı.

Zümra'nın telefonunun çalmasıyla araba içindeki sessizlik, kesiliverdi. Gözlerim yolda, ellerim direksiyondaydı ama aklım Zümra'daydı. Telefonu açıp birkaç dakika karşısındakini dinledikten sonra, telefonu kapatıp derin bir nefes aldı. Bu nefesin ardından gelen sözler, bana göğsümde bir ağırlık gibi oturdu.

"Benimle konuştu," dedi Zümra, sesi hâlâ sakin ama içinde bir şeyleri yavaşça kırılıyormuş gibi. "Bervan Ağa, Aldanoğlu Konağı'na gidicem."

O an beynimden vurulmuştum. Nedenini bile anlatamadan, kalbimdeki bir yer sanki ağırlaşıverdi. Zümra, terk etmeye karar veren karım, şimdi de benim elimle babasının evine adım atacak mıydı? Sadece gözlerimle ona odaklandım, gözlerinde bir anlam aradım. Ama o an içimdeki tüm düşünceler bir anda silindi. Zümra'nın ne yapacağına dair hiç bir tahminim kalmamıştı.

"Hayır, Zümrüt gözlüm, olmaz," dedim bir anda, sesi kesin bir kararlılıkla. "Ben nereye, sen oraya. Benimle gelmek zorundasın."

Zümra'nın derin bir nefes aldığını duydum. Bir anlık sessizlik içinde, arabamızın sesi, sadece lastiklerin yolda çıkardığı hışırtı duyuluyordu. O an içimdeki tedirginlik bir kat daha arttı, ne yapacağımı bilemiyordum. Zümra'nın gözlerinde başka bir şey vardı.

"Elifi bedel olarak istiyorlar," dedi, sesi bir şekilde soğuk ve tehditkar. "Bervan, ben yaşadığımı, o yaşamayacak. Havaalanına da bana teklif ettiğini şeyi burda yapıp kafana sıkıp giderim, yaparım."

Bunu duyduğumda gözlerimi, yeşilin içindeki boşluklara daldırarak ona baktım. Gözlerinde bir kararlılık vardı. O an, Zümra'nın kimseyi affetmeye niyeti olmadığını, her şeyin kontrolü altına almak istediğini fark ettim. Elimden bir şey gelmeyeceğini biliyordum. Eğer Zümra, gitmek istiyorsa, giderdi. Zümra'ya, bu kadar kolay teslim olacak çok kadar sevmiştim ve ondan bir adım geri atmak, sadece kendi hayatımı değil, onun da hayatını da karartılmıştım .

Sevdiğim kadın acımamıştım, şimdi o ne derse o olacak kendi yaptıklarımı telefi edecektim.

_*_

Zümra' dan

Borandan gelen telefon, zihnimde yankılanan bir balyoz darbesi gibiydi. Her kelimesi mideme inen bir taş gibi ağırdı. Aylar önce Mervan’ın, Kurtuluş Aşireti’nin en güçlü ağası olan Yusuf Ağa’nın büyük oğlunu öldürdüğü gerçeği, gün yüzüne çıkmıştı. Şimdi, ya kan dökülecekti ya da Elif bedel olarak onlara verilecekti.

Bu, bir aşiret için en büyük utançtı. Bir can almak, başka bir canla ödenirdi. Ama Elif bizim kanımızdı. Onu bir bedel gibi sunmak, bizi onursuz kılardı.

Arabanın konağın önünde durmasıyla birlikte kapı açıldı. Arabadan indiğim an, kapıda nöbet tutan korumalar bana şaşkınlıkla baktı. Daha birkaç saat önce bu konaktan gideceğimi biliyorlardı. Ama işte, geri dönmüştüm. Hem de bambaşka bir Zümra olarak.

Avluya adım attığımda, Şahin hızla yanıma geldi. Gözleri endişeyle üzerimde gezindi.

Şahin

"Hanım ağam, hoş geldiniz!"

Gözlerimi doğrudan ona çevirdim, sesim buz gibi soğuktu.

Zümra

"Silahını ver!"

Şahin, tereddütsüz belindeki silahı çıkarıp bana uzattı. Tetiğin soğukluğu avucuma işledi. Arkama bile bakmadan, kararlı adımlarla konağın büyük salonuna girdim. Bervan, gölgem gibi peşimden geldi.

Salona adım attığımda, gözler bana döndü. Tanımadığım yüzler, öfkeli bakışlar, derin homurdanmalar… Ancak bu manzaraya alışkın olanlar, sadece içten içe homurdandı.

Salonun ortasında, en baş köşede oturan saçları ak düşmüş ama hâlâ heybetini koruyan bir adam vardı. Yusuf Kurtuluş…

Bakışları, öfke ve küçümsemeyle üzerimde gezindi. Sonra, boğuk sesiyle konuştu:

Yusuf Kurtuluş

"Kadın kısmının burada ne işi var? Çık dışarı! Yol yordam bilmez misin?"

Önce odada bir sessizlik oldu. Ama sonra, babamın sert sesi salonun duvarlarında yankılandı.

Mehmet Ağa

"Karşında duran, Aldanoğlu Aşireti’nin Hanım Ağasıdır. Onun sözü, benim sözümdür, Yusuf Ağa!"

O anda, Yusuf Ağa’nın yanında oturan genç bir adam yerinden kalktı. Çenesini hafif yukarı kaldırarak Bervan’a döndü. Sesi alaycı, gözleri meydan okuyan bir ifadeyle doluydu.

Genç Adam

"Elif’i istiyorum."

İşte o an, elimdeki silahı doğrulttum! Odanın içi bir anda buz gibi oldu.

Bütün gözler bana çevrildi. Genç adamın yüzündeki alaycı gülümseme, yerini şaşkınlığa bıraktı. Salondaki hava gerildi, nefesler tutuldu. Sonra, sesim buz gibi soğuk ve keskin bir bıçak gibi yankılandı.

Zümra

*"Ben Zümra Arslanoğlu… Aldanoğlu ve Arslanoğlu Aşiretlerinin Hanım Ağası… Mehmet Ağa’nın varisiyim. Üzerime kuma geldiği için Bervan Ağayı vuran amcamın oğlu olmasına rağmen, sırtıma sıktığı kurşunu kafasına sıkarak ödeten Zümra’yım. Ne Elif’i alabilirsiniz, ne de kan akıtabilirsiniz! Eğer Aldanoğlu Aşireti’nden birinin kanı dökülürse, buradaki herkes ve *Allah şahidim olsun, Kurtuluş Aşireti’ni yeryüzünden silerim!"

Ortam bir mezar sessizliği gibi sustu. Herkes birbirine baktı. Yusuf Ağa, gözlerini kısıp derin bir nefes aldı. Ama pes etmeye niyeti yoktu.

Yusuf Kurtuluş

"Sen kimsin de bizi tehdit edersin? Oğluma kıyan o şerefsizin canını almak bize yakışırdı. Ama madem onun canını almadık, o zaman bacısını gelinim olarak alırım. Ya da kan dökerim!"

İşte o an, bütün damarlarımda ateş gibi bir öfke dolaştı.

Bir adım attım, gözlerimi doğrudan Yusuf Ağa’ya diktim. Sözlerim, ölüm gibi keskin bir bıçak gibiydi.

Zümra

"Ben kimim, biliyor musun Yusuf Ağa? Ben Zümra! Canımı yakanın canını alan Zümra! Benden bir kişi bile ölürse, senin bütün soyun kurur! Anasının rahmindeki bebekleri bile yaşatmam! Eğer oğlunu Mervan vurduysa, gidip ona hesap sorun! Ama benden ne kız alabilirsiniz ne de bir can! Eğer illa bir kan ya da bedel istiyorsan… Azrail’in olurum!"

O an, salondaki hava bıçak gibi kesildi. Nefesler tutuldu, bakışlar yere kaydı. Kimse bir şey diyemedi.

Yusuf Ağa’nın yüzü sertleşti. Ama benden yükselen öfkenin karşısında sessiz kaldı.

Bugün kan akmadı. Ama bu, savaşın bittiği anlamına gelmiyordu…

Yusuf Ağa, ayakta dimdik duruyordu. Gözleri öfkeyle parlıyor, içinde fırtınalar kopuyordu. Oğlunu öldüren adamdan intikam almak için nefes alıyordu ama… Mervan artık yoktu.

Yusuf Kurtuluş

"Mervan geber gitmiş de olsa yaptığının bedeli olacak.

Sesi, buz gibiydi. Öfkesini içine çektiğini görebiliyordum ama gözlerindeki karanlık büyüyordu.

O anda Yusuf Ağa'nın yanında dikilen genç adam, masaya sertçe vurdu.

Genç Adam

"Bu iş bu kadar kolay mı bitecek?! O şerefsizin ölmesi yetmez! Eğer bizden bir can aldıysa, biz de onlardan bir can alacağız!"

Sözleri, odada bir yankı gibi çınladı. Aşiret düzeninde, kanın kanla ödenmesi gerektiğini bilenler, başlarını salladı.

Ama ben… Bu düzene boyun eğmeyecektim.

Gözlerimi hafifçe kısıp sert bir bakışla masaya yaklaştım. Ellerimi iki yana açarak, odadaki herkese meydan okur gibi konuştum.

Zümra

"Kimden alacaksın o kanı? Benden mi? Elif’ten mi? Mehmet Ağa’dan mı? Bizim günahımız ne?! Eğer illa bir kan bedeli istiyorsan, al silahı eline, git Mervan’ın mezarını kaz, onu çıkar ve bir kez daha öldür!"

Odada soğuk bir rüzgâr esti. Genç adamın çenesi gerildi, ama tek kelime edemedi.

Yusuf Ağa’nın gözleri, ilk defa bir anlığına düşündüğünü belli eden bir ifade aldı. Ama yine de öfkesi dinmemişti. Derin bir nefes alıp konuştu.

Yusuf Kurtuluş

"Mervan öldü diye bu mesele kapanmaz, Zümra Hanım Ağa. Kan davası başladı mı, bitmez! Birinizin canını almak istemem ama… Ya bir can ya da bir ant verin!"

Odada fısıltılar yükseldi. "Ant" istemek, aşiretler arası bir anlaşma yapmanın tek yoluydu. Ya bir kan dökülecek, ya da Zümra ve aşireti Kurtuluş Aşireti’ne bağlılık yemini edecekti.

Ama ben, asla boyun eğmem.

Sessizlik içinde gözlerimi babama çevirdim. Mehmet Ağa, yüzünü asmıştı. Yılların deneyimiyle bir karar vermek üzereydi. Ama ben ondan önce konuşmaya başladım.

Zümra

"Ant vermem, Yusuf Ağa. Aldanoğlu Aşireti ne kimsenin önünde eğilir ne de kan davasına boyun eğer. Ama eğer hâlâ intikam almak istiyorsan… buyur, al şu silahı.!"

Elimdeki silahı masaya koydum.

Tüm gözler bana döndü. Bu, bir meydan okumaydı. Eğer Yusuf Ağa bu silahı alıp bana doğrultursa, iki aşiret arasındaki savaş kaçınılmaz olacaktı. Ama eğer silahı eline almazsa… Bu, onun da geri adım attığını gösterecekti.

Birkaç saniye boyunca sadece sessizlik vardı.

Yusuf Ağa, elini masaya koydu, silaha baktı, sonra başını kaldırıp doğrudan gözlerime dikti.

Ve bir kahkaha attı.

Ama bu kahkaha ne neşeliydi ne de dostçaydı. Acı ve öfkeyle doluydu.

Sonunda derin bir nefes aldı ve ellerini arkasında bağladı.

Yusuf Kurtuluş

"Sen delisin, Zümra Hanım Ağa. Ama deliliğin, sana bu masadan canlı çıkma şansı verdi."

Döndü, adamlarına bir bakış attı.

Yusuf Kurtuluş

"Bu mesele burada kapanıyor. Ama unutma Zümra… Aşiretler, ölümleri unutmaz. Biz unutmayız."

Son bir bakış attı ve adamlarına konaktan çıkmaları için işaret verdi. Kapılar açıldı, rüzgâr içeri doldu ve Kurtuluş Aşireti adamları birer birer dışarı çıkmaya başladı.

Ama ben gözlerimi Yusuf Ağa’dan hiç ayırmadım.

Bu bir zafer miydi? Belki. Ama bir savaş kazandım diye, savaşın tamamen bittiğini kim söyleyebilirdi?

Yusuf Ağa çıkarken, arkasında kalan genç adam bir anlığına bana baktı. Gözlerinde sadece öfke yoktu. Bir şey daha vardı intikam ateşi....

Bakışları doğrudan üzerimdeydi.

Ama bu bakış… Öyle sıradan bir öfke bakışı değildi. İçinde intikamın ateşi yanıyordu.

Bervan’ın sabrı tam o anda tükendi.

Aniden öne atıldı, genç adamın yakasına yapıştı ve hızla kafasını suratına geçirdi.

Sert bir darbe sesi salonun içinde yankılandı.

Genç adam aldığı darbeyle sendeledi ama yere yıkılmadı. Elini alnına götürdü, gözleri kan çanağına dönmüştü.

Bervan

"Karıma bir daha bakarsan senin canını da ben alırım!"

Sesi odada yankılandı. Bunca zamandır zor tuttuğu öfkesini artık bastıramıyordu.

Genç adam, yüzündeki kanı elinin tersiyle sildi. O da öfkeliydi ama aynı zamanda… gülümsüyordu.

Tehlikeli bir gülümsemeydi.

Genç Adam

"Bu iş burada bitmedi! İlla sizden bir can alacağım!"

Sert adımlarla salondan çıkarken, arkasında bıraktığı tehdit, havada asılı kaldı.

Ben ise gözlerimi Bervan’a çevirdim.

Gözleri öfkeyle parlıyordu ama içinde fark ettiğim başka bir şey daha vardı… Korku.

Beni kaybetme korkusu.

Ama bunu belli etmeyecek kadar inatçıydı.

Birkaç adım ona yaklaştım, sesimi alçaltarak ama aynı sertlikte konuştum.

Zümra

"Sende konağına git, tek kelime etme! İkinci kurşun kafana gelir. Zaman vereceksin ve susup bekleyeceksin."

Bervan dişlerini sıktı ama hiçbir şey söylemedi. Biliyordu.

Bu mesele bitmemişti.

Ama bu savaşı benim kurallarım belirleyecekti.

Son bir bakış attım, ardından salonun kapısını açıp çıkıp gittim.

Bu daha başlangıçtı.

Ve ben, savaşın içinde doğmuştum.