9. Zümrüt gözlüm

Vücudum o kadar yorgun düşmüştü ki gözlerimi

açamıyordum.

Beni yatağa koyduktan sonra kendi de yanıma

uzanmasını beklemiyordum.

"Çavên min ên zimrûdi"

(zümrüt gözlüm)

Böyle bir şey beklemiyordum. Neden şimdi böyle

dedi ki, bu söylediği sözle kalbim neden yerinden

çıkacakmış gibi oldu?

Ne kadar gözlerimi kapalı tutmaya çalışsam da

sanki vücudum bana ihanet ediyormuş gibi gözlerim

açıldı.

Şaşkın bir yüz ifadesi ile yanıma uzanmış, bana

bakıyordu. Sanki kalbim yerinden çıkacakmiş gibi

atmaya başladı.

"Uyumuyor muydun?"

"Uyuyordum aslında ama rüiya gördüm, ondan

uykum kaçtı."

"Ben uyuyacağım, beni rahatsız etme, Aldanoğlu

"Neden bana öyle dedin?"

"Ne dedim, Aldanoğlu?"

"Zümrüt gözlüm dedin."

"Yat uyu ve sakın konuşma."

dağ ayısı ne olacak, aklı sıra benimle oynuyor.

bende bana merhamet etti, vicdanı sızladı sandım. Ayı

ne bekliyorum ki.

Ne kadar canım yansa da açlık hissi daha ağır

basıyordu. Günlerdir doğru

düzgün bir şey yememiştim.

Acıktım desem, ona bile kızacak hali vardı.

Uyanmasını beklemekten başka çarem yoktu

karnımdan gelen sesler sanki odada yankılanıyordu

Ama Bervan'n boğuk sesi karnımdaki sesi bastırdı.

"Aç mısın Aldanoğlu?"

"Hmmm."

"Bekle, geliyorum" deyip odadan çıktı. Yarım

saat sonra elinde tepsiyle geldi. O kadar açıklamıştım ki

"Ben yedireceğim" demesini bile kabul etmiştim.

Bir çocuk gibi beni elleriyle beslemesini

beklemiyordum. o yüzden yaptığı şeye şaşırmıştım.