Sürgün

Okulum bitmiş, yıllarca hasret kaldığım yuvama dönüyordum. Daha dokuz yaşındayken annemden, evimden ayrı kalmıştım şimdi anneme kavuşuyor olmak benim için büyük bir mutluluktu. İçim içime sığmıyor, heyecandan nefes alamıyordum. İki gün süren yolculuğun sonunda doğduğum topraklara gelmiştim. Otobüsten iner inmez Şahin karşıladı beni. Ben onu tanısam da o beni tanıyamadı aradan üç sene geçmişti. Babamın sağ koluydu.

Şahin abi

"Hanımım siz misiniz?"

Benim adım Zümra

"Ağam sizi bekliyor, gidelim hanımım."

"Gidelim."

Yol boyu susup etrafı izlemek bile benim için yetmişti. Ağlayarak annemden koparılırak sürüldüğüm bu topraklara geri dönmüştüm! Oysaki on üç yıldır neler çekmiştim. Altı kardeşimizi töre yüzünden genç yaşta toprağa vermiştik, babamı görmek bile istemiyordum. Çocuk yaşta neler çekmiştim onun yüzünden. Aldan aşiretinin Mehmet ağası altı evladını koruyamamıştı, bir evladını da sürgüne yollamıştı. Bu düşüncelere kapılırken araba durdu, konağa gelmiştik. Annem kapının önünden beni bekliyordu.

"Bi xêr hatî keça min." (Hoş geldin kızım)

"Hoş buldum anne."

Hasret kaldığım o kokusunu içime çekip sımsıkı sarıldım. O kadar özledim ki elleriyle gözyaşımı silmesi, o an ölsem gözüm açık gitmeyecekti.

Kapıdan içeri girdim, sedirde babam oturmuş bana bakıyordu.

“Keyfin bol olsun Mehmet ağa, yıllar önce sürgün ettiğin kızına hoş geldin demeyecek misin?”

“Bi xêr hatî çavên min ên zimrûdî.” (Hoş geldin zümrüt gözlüm) “

Min ew xweş dît.” (Hoş buldum) Yanına gidip elini öptüm. Nefret etsem de babamı bile özlemiştim.

“On üç yıldan sonra neden çağırdın beni?”

“Bunları sonra konuşuruz, yol yorgunusundur, önce dinlen”

“Emredersiniz ağam.”

Annemle o kadar özlemiştim ki ondan bir saniye bile ayrı kalmak istemiyordum. Annemle birlikte odaya çıktık, onca zaman sonra anne-kız sohbet etmeye başladık.