O Sen Olma N’ olursun…

O Sen Olma N’ olursun…

Bilmem kaçıncı kez çığlık attım. Duvarın önüne çömeldim ve kesik kesik nefes aldım. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülüyordu. Elimi saçlarıma geçirdim ve titreyen ellerime rağmen telefonumu tekrar elime alıp bir kez daha yazmaya başladım.

‘’Alp yapmadım de!’’

‘’O ben değilim de Alp.’’

‘’Lütfen.’’

‘’Yalvarırım yapmamış ol.’’

‘’Ben sen olmadan ne yapacağım Alp?’’

‘’Lütfen Alp…’’

‘’Hadi be buz adam… Yalvarırım yapmamış ol.’’

Mesajlar ne okundu ne de bir cevap geldi. Bihter odamın kapısını tırmalıyordu. Ben ise çığlıklar atıyor, oradan oraya savruluyor ve ağlıyordum. Midem delicesine bulanıyordu. Son çare arama tuşuna bastım.

‘’Aradığınız kişiye şu anda ula-‘’

Telefonu kapatıp öfkeyle odanın bir köşesine fırlattım. Ellerimi saçlarıma geçirdim.

‘’Lütfen Allah’ım. Yalvarırım iyi olsun…’’ kendi kendime mırıldandım. Zorla yutkundum. Yumruklarımı sıktım ve gördüğüm habere tekrar tıkladım.

Ölmüş müydü? İntihar mı? Ama neden? Ben yük mü olmuştum? Bitmiş miydi bizim hikâyemiz? Hiç aşk yaşayamadan ölecek miydik yani? Hiç kavuşamadan… Hiç sarılamadan…

Bir kez daha mesaj yazmaya başladım.

‘’Gitme… Lütfen o sen olma…’’

Başımı geri yasladım ve odamın bir köşesinde hıçkırarak ağladım ve en sonunda uyuya kaldım…