12

(telefonum kırıldığı için bölüm atamadım jsbxbssjdn umarım beğenirsiniz."

Toprak bankta, ben toprağın kollarında oturuyordum.

"Şimdi biz sevgili miyiz?"

Derin bir nefes aldım. Beşinci kez soruyordu.

"Hayır toprak, seni dolandırmak için seviyormuş numarası kesiyorum. Paranı alıp yurt dışına kaçıcam."

Başıma bir öpücük koydu.

"Yavrum deme öyle, paramın hepsini al harca. Senin olsun varım yoğum."

Gülmemeye çalışarak sordum.

"Toprak senin varın yoğun mu var? Hayır, daha önemlisi paran mı var?"

Omuz silkti.

"Evlendigimizde olur"

Dondum.

Ne zaman olur, ne zaman olur?

"Ha?"

Ona baktım. Ciddiyetle bana döndü.

"Bundan sonra hatunumsun. Kadınım, karımsın. Yani gülüm benden kurtuluşun yok. Hem çocuklarımızın babaya ihtiyaçları var."

What?

Senin miyim?

Çocuklarımızın babaya mi ihtiyacı var?

ÇOCUKLARIMIZ MI VAR?

Başıma bir öpücük daha kondurdu. Ciddiydi, beni seviyordu, taş gibiydi.

"Sevgilim bizim ne zamandır çocuklarımız var?"

"Karım olmayı kabul ettiğinden beri." Nefes alıp devam etti. "Tekrar sevgilim desene"

Durdum.

Aha şimdi sıçtım ağz-

"Kocacımm"

"Ha?"

Bugünde karşı tarafı sersem etmiştik.

Bunada elhamdülillah.

Bugünde mutluyum, huzurluyum, kocamlayım.

"Bişi mi oldu kocacım? Niye dondun böyle?"

Kendimi Ayşe koşar gibi hissediyorum aw.

Allah'ım sen koru toprağı, benden.

"Senin kalbini öperim ben kadın."

Boynuma bir öpücük kondurdu.

"Hayatımı sana feda ederim ben be." Durdu. "Gerçi hayatım senden ibaret ama olsun."

Beni kendine doğru çekti.

Cidden.... Kalbime zarar...