Aytunç ailesi

Belime bir el dolandığında başımı o kişiye çevirdim. Edip sonunda gelmişti.

“Karımı korkutuyorsun anne.” dediğinde karşıdaki kadına bakıyordu. Bu kadın annesiydi öyle mi? Hiç benzemiyorlardı şahsen. Ayrıca kim kimi korkutuyordu be? Bir kaşık suda boğarım ben bu kadını. Ya da o kaşıkla karnını deşerim.

Edip kendisiyle beraber benide yürütüp bir koltuğa oturtturduğunda mümkün olduğunca Edip’e yakın duruyordum. Bu insanların bakışları beni rahatsız etmişti bile. Siktimin hormonları düzgün davranmıyordu. Her an ağlayabilirdim. Ama şuan ağlamayı düşünmek yerine bu insanların bana mal mal bakmasına karşılık laf sokmam gerekiyordu. Regl olmam korku duygumu yükseltmişti. Kafam şuanlık düzgündü ama yarın aynı çocuk olacağıma emindim. Neden evimde değildim ki?

Şuan kendimi regl günlerime özel olarak yaptırdığım odaya kitlemiş olabilirdim. Peki evde olmadığıma göre o çocuk halimle kaç saniye hayatta kalabilecektim?

“En küçük amcamın karısı Leyla yenge. Hemen yanında oturan, kızı Yeliz. Bir oğlu da var Furkan, fakat şuan şirkette işinin başında olmalı.” Tanıttığı kadını incelerken kadın genç görünüyordu. Dişini kırsan 30 derdim kadına öyle bir genç görünüyordu. Edip diğer aile üyelerimizde tanıttıktan sonra hepsinin ismi kafama kazılmıştı bile. Bir süreden sonra memnun oldum demeyi bırakmıştım. Açtım ben. Herkes sohbete dalmışken Edip’in kuzeni Serpil ile olan sohbetini dürtmemle bölünmüştü. Dikkatini bana çevirdi.

“Yemek. Açım.”

Fısıldayarak söylediğim iki kelimeye güldü. Elini bacağıma koyup sıktı. Kulağıma doğru eğilerek “Az sonra çağırırlar.” dedi. Bacağımdaki elini cimcikledim. Yüzünü buruşturduğunda gülümseyerek başımı omzuna koydum. Koskoca adam az önce bi elini cimcikledim diye yüzünü mü buruşturmuştu?

Acaba tırnaklarını tek tek koparsam ne tepki verirdi?