Gelin mi?

Giyinme odasından çıktığımda kafamdaki şapkayla banyoya gidecekken sanki dışarıdan ses duyar gibi olmuştum. Kulağımı kapıya koyup ses algılamaya çalıştım. Ayak sesleri geliyordu. Kapının yanına geçip gelen kişinin içeri girmesini bekledim. Kapı açıldığında içeri Edip girmişti. Yüz hatları yeterince gergindi. Neden bu kadar kızgındı?

Kapıyı arkasından sertçe vurup kapattığında bu agrasif tavrını pek takmadım. Yatağın baş ucundaki komidine telefonunu bıraktığında hızlıca yatağa çıkıp sırtına atladım. Kollarımı boynuna doladım ve bacaklarımla sarmaladım.

“Ulan sen kim köpek! Beni ziyaret etmeden odana gelmek ne demek oluyor? Böyle mi kazanacaksın beni.” Ağzına bir elimle tokat attım. Yerimde şuan çok rahattım. Edip yaptığım hareketlere gülmüştü. Onun odasında olmama şaşırmamıştı. Ani bi anda beni yatağa bıraktı. Ben daha toplanamadan üstüme çıktı. Yüzlerimiz yakındı. Hayır olmaz bu sefer öpüşemezdim. Bu seferkinin devamı gelmek zorundaydı ve ben kendi cazgır hormonlarımı tutamazdım.

“Karımın odası boştu. Bende kameralardan bakıp sarı civcivim nerelere kaçmış diye araştırdım. Meğerse yuvasına dönmüş.” Konuşurken dudaklarını dudaklarıma değdiriyordu. Yumruk yaptığım elimle alnını iki kez tıklattım.

“Kalk üstümden. Sapık herif!” Altında kıvranırken kolları bedenimi sabitlediği için kaçmama izin vermiyordu. Dizimle bacak arasına vurdum.

“Siktir! Derdin ne senin!” Yatakta yanıma düşüp iki büklüm olmuştu. Hızlıca ayağı kalktım. Gülmemeye çalışarak onun kıvranışını izliyordum. Kahkahalarla gülmeye başladığımda yataktaki yastığı alıp bana fırlattı. “Senin yüzünden çocuğumuz olmazsa kafanı kırarım!” Yere düşen yastığı aldım ve kafasına fırlattım. Yastığı yüzüne ulaşmadan tutmuştu. Bu hayvan herif yeterince azgınlaşmıştı. Ve yanındayken can güvenliğim pekte güvende değildi. O yataktan kalmadan koşarak kapıyı açtım ve koridora çıktım. Ana koridora geldiğimde merdivenleri gözüktüğü yere koştum. Merdivenlerden indiğimde bir odadan sesler geliyordu. Tamam sakince sanki kendi isteğimle gelmiş gibi yaparak kaçabilirdim. Salon olduğunu gördüğüm odanın önünden geçiyordumki birinin kolumu tutmasıyla durmak zorunda kaldım. Korumalardan biri olduğunu gördüğümde kaşlarımı çattım.

“Ne halt ettiğini sanıyorsun sen?”

“Ayten Hanımın isteğiyle sizi yanına götürüyorum.”

“Başlatma Ayten Hanımına. Bırak kolumu!” Diye çemkirerek kolumu kurtarmaya çalışıyordum. Zorla beni salona soktuğunda kızgın gözlerimi koltuklarda oturan kişilere çevirdim. Çok fazla kişi vardı. Çok.

Kolumu bırakınca rahat bir nefes alarak insanların bir anda sessizleşip beni süzmelerinin nedenini merak ediyordum. Acaba Derin neredeydi?

“Ne? İlk defa mı kendi türünüz dışında insan görüyorsunuz?” Ortada tekli koltukta oturan kadın kaşlarını çatmış bana bakıyordu.

“Gerçekten Demirlerin bir kızı varmış.” Erkeklerden biri konuştuğunda bakışlarımı kadından alıp ona çevirdim. Bu erkek fotoğraftaki adamlardan biriydi. Edip nerede kalmıştı?

“Gelin, gel buraya otur.” Yaşlı kadın bu sefer gelinlerinden birini ya da gelinini yanına çağırmıştı. Hiçbir şey olmamış gibi konuşmaya devam etmesi sinir bozucuydu. Keşke odadan hiç çıkmasaydım. “Sana diyorum Gelin.” Şaşkınlıkla kaşlarımı kaldırdım. Ne yani gelin diye bana mı sesleniyordu. Baş ucundaki koltuğu işaret ettiğinde pek oturma taraftarı değildim. Hatta ben direk olarak onların yanında olma taraftarı değildim.

O odadan çıkan beynimi sikeyim!