Ama gözleri... Gözleri, benim gökyüzümdü. Bütün o kaosun içinde, onun gözlerinde anlık bir huzur gördüm. Ve o anda, içimdeki kızgın kurt kükredi, ama bu öfke değildi. Bu, tanınmaydı. Vücudumdaki her bir kas teli, her bir kemik, bana bağırdı: Ruh eşi. Benim ruh eşim. Bir kurt adamın lanetli kalbi için yaratılmış, sıradan bir insan kızı. O gece, bar kapanana kadar dışarıdaki gölgelerde bekledim. Onu izledim. Yürüyüşü yorgundu ama adımları kararlıydı. Karanlık bir ara sokağa saptığında, içgüdülerim beni ele geçirdi. Hızla insan formumda önüne çıktım. Yüzündeki ifade, önce yorgunluk, sonra şaşkınlık ve ardından saf korkuydu. "Korkma," dedim, sesim boğuk, vahşi bir tını taşıyordu. Bu sesi yıllardır ilk kez birine yumuşatmaya çalışıyordum, ama başaramadım. Benim sesim bir hırlama gibiydi. "Sana zarar vermeyeceğim. Ben Kain." Gözleri beni baştan aşağı taradı. Boyum, kaslı yapım ve yüzümdeki sert ifade onu huzursuz ediyordu. Anahtarlığını elinde sıkıyordu. "Benden ne istiyorsun? Seni tanımıyorum. Çekil yolumdan." Onun bu anlık direnişi... Bu, beni daha da çok çekti. Boyun eğmeyen bir ruh. Tıpkı bir Alfa`nın ihtiyacı olduğu gibi. Bir adım yaklaştım. Aramızdaki mesafe, bir kurdun sabrının sonuydu. "Senin arayışın bitti, Eliza. Sen bana aitsin. Sen benim ruh eşimsin."

“Binlerce yıl önce, gök ile yerin birleştiği o karanlık çağda bir ejderhanın kalbi, ateşle taş arasında mühürlendi. O taşa Ejderha Kayası dendi. Onu elinde tutan, dünyanın kaderini değiştirebilirdi: ya sonsuz ışık ya da ebedi karanlık. Ama taş kayboldu. Zaman, onun izlerini küllere gömdü. Sadece rüyaları kâbuslarla dolu olan bazı seçilmişler, hâlâ onun varlığını hissedebiliyordu. Ve şimdi, fırtınalar geri dönüyor…”

Günahkar Tanrılar serisi 1.kitap

Bizim yaşadığımız, sıradan sandığımız bu dünyada… anlam verilemeyen, tüyler ürpertici olaylar yaşanmaya başlar. Karanlık Orman’da, bedenleri paramparça olmuş, üzerlerinde tuhaf ısırık izleri taşıyan insanlar art arda bulunur. Herkes panik içindedir. Uzmanlar, yetkililer ve halkın büyük bir kısmı, bunun doğaüstü bir varlık belki de bir vampir saldırısı olduğuna inanmaya başlar. Ancak toplum ikiye bölünür: Bazıları bunun gerçek olduğunu savunurken, bazıları da bunun geçen yıl yaşanan benzer olaylar gibi bir kurmaca, bir dikkat dağıtma planı olduğuna inanır. Onlara göre bu dehşet senaryosu, ülkede büyüyen kaosu perdelemek için hazırlanmış bir oyundur. Fakat insanlar gerçeğin tamamını bilmektedir. Çünkü ormanın içinde sadece dişler değil, pençeler de kol gezmektedir. Isırıklar sadece vampirlerden değil… Ay ışığında şekil değiştiren, kurt adamlardan da kalmıştır. Ve asıl gerçek... çok yakında, herkesin gözlerinin önünde ortaya çıkacaktır.

Asrın " Beni bekleme Deniz " Bu bana ve sevdama yazılmış bir sondu. Sonumuzu yazan ise aşık olduğum, sevdiğim adamdı. Vatanım ve sen diyen Asrın Karlıdağ, beni ardında bırakıp gitmişti. Sadece benden değil, herkesden gitmişti. O gideli tam tamına iki yıl , 3 ay ,on gün oldu. Ne ailesini bir kere aramış . Ne de sevdiği kadını.. Ve ben Deniz Bozbey artık sadece Deniz Bozbey değilim. Ben artık Dr. Deniz Bozbey `im. Kendi ayakları üzerinde duran ve yeğenine anne olan bir kadınım. Ve artık yeni bir şehire , yeni arkadaşlara ve hayata adım atıyorum. Başlıyoruz ♥️

⏳Eczacı Hâle aylar süren baş ağrısı için tomografi çektirir.. ⏳Ama o tomografi cihazı değil zaman makinesidir.. ⏳Gözlerini açtığında kendisini Osmanlı sarayında şifacı olarak bulur..

Ben ayende üniversite son sınıf öğrencisi yetim bir kızım. Ve ben Ayende sadece masallarda okuduğum diyarın kaybolmuş mucizesi

Annesini takip eden yavru bir ördek gibi o nereye giderse ben de arkasından oraya gidiyordum. Aynı zamanda çenem de boş durmuyor, sürekli ismini üst üste söyleyip duruyordum. O ise beni hiç tınlamıyor, yoluna devam ediyordu. "Minho?" "Minho?" "Minho?" Artık bezsin de arkasına dönsün, yüzüme baksın diye bu gıcıklığı yapıyordum ama ne kadar kırgınsa artık yüzüme bile bakmıyordu. Sanki ben yoktum. "Minho?" "Minho?" "Minho?" Artık bu yaptığıma ben bile daha fazla dayanamadım. "Ahh, yeter ama!" diye bağırarak onu takip etmeye devam ettim. "Hangi tür insan böyle bir işkenceye dayanabilir ki? Nasıl tepkisiz kalabiliyorsun? Ben olsaydım şeytanı dinler, çakardım ağzının ortasına cidden!" -Der demez durdu. Onun durması üzerine başımı sırtına tosladım. "Ah!" dedikten sonra anında geri çekildim. Bu sefer bana döndü. Evet, döndü! Ama nasıl bakıyordu biliyor musunuz? Tek kaşını havaya kaldırmış bana az önceki söylediklerime nispeten, "Şeytan öyle mi dermiş?"der gibisinden bakıyordu. Sadece bakışlarından bile bana bunu sorduğu belli oluyordu. Anlayınca hemen sırıttım. "Aaaa... Şey... Şeytanı dinlememek lazım. Evet evet, kesinlikle şeytanı dinlememeliyiz! Ne öyle ağzına çakmak falan? Onun yerine sakin kalıp, sabredip duymamazlıktan gelmek en iyi- " Ne diyorum ben ya? Resmen şu an kendi ağzımla kendime kapak yaptım. Sustum ama geciktim tabii ki. Başını bir sağa bir sola sallayan Minho derin bir nefes alıp verdi. Bu zamana kadar hiç konuşmamıştı ama nefes verdikten hemen sonra: "Baş belası." dedi. Gıcık işte, ne olacak?! O kadar konuşmaya çalıştım ama tek kelime dahi etmedi. Şimdi ağzından çıkan bu iki kelime de neyin nesiydi böyle? Gözlerimi devirdim ve klasik esprilerden birini yaptım. "Memnun oldum. Ben de Alya." "Ciddi olamaz mısın?" "Olamam ciddi falan. " "Çocuk gibisin." Yeter ama artık bu kadar. Benim de sabrımın bir sınırı var ve bu sınırı aşınca her insan gibi ben de sinirleniyorum. Dayanamadım. Biraz sesimi yükselttim ve karşımda dikilen Minho`ya bakarak konuşmaya başladım. "Ben miyim çocuk gibi olan? Seninle insan gibi oturup sadece 2 dakika konuşmak istedim! Seninle konuşup yanlış anlaşılmaları düzeltebilmek için Amerika`dan, babamdan kaçtım! Ama sen... Beni takmıyorsun bile! Sadece 2 dakika ya, 2 dakika! 2 dakika konuşacak kadar dahi hiç mi hatırım yok üzerinde?! Asıl çocuk gibi davranan sensin!" "Sence de... Sana böyle davranmaya hakkım yok mu Alya? Geçmişimizi, bizi sen mahvettin. Hem de bir hiç uğruna! Yıllar sonra çıkıp geliyorsun ve benimle konuşmak istiyorsun. Neden? Ünlü oldum diye mi?! Ne değişti ha? Söyle!" "Saçmalama! Ünlü olman beni neden ilgilendirsin?! Babamdan dolayı yeterince şana, şöhrete, paraya sahibim zaten!" "O zaman neden?!" Sustum. Gözlerimden aşağı süzülen gözyaşlarını hisseder hissetmez hızla sildim ve Minho`ya arkamı döndüm. Bu soruya cevap vermek kadar zor bir şey yoktu şu an hayatımda. Evet, her şeye sahiptim. Ama tek bir şey hariç. Ölüyorum Minho... Ölüyorum... Son defa seni görmek için geldim. Belki aramızdaki yanlış anlaşılmayı da düzeltebilirim diye geldim. Ama... Ama yapamıyorum. Bunu sana nasıl söyleyeceğimi bilemiyorum. .. GX2936QR

Ölüm bana bir nefes kadar yakın, yaşam bir aşk kadar uzaktı..

yıllarca üvey olan ailesi tarafından şiddete maruz kalmış olan ela`nın gerçek ailesiyle yaşanan olayları anlatan bir kitaptır bu kitaptaki fark ela kendini asla ezdirmeyen,gerektiği yerde sözünü esirgemeyen,boşboğaz biridir.Aşk olucaktır.Ela hatalarından asla ama asla ders çıkarmayan bir kızdır geri kalanını zaten kitabı okurken öğreniceksiniz.