6.bölüm Aile evi

yukarıda gördüğünüz kişi kitaptaki karakter yağmur eser...

" Bazen hayallerimiz ve çocukluğumuzu
en çok ailemiz öldür..."

İki hafta önce, İstanbul Bağcılar.

Yağmur eser...

" Yağmur çıkı artık şu odadan saat henrdeyse sabahın altı bucuğu sana diyorum yağmur uyanan artık."

babanın yüksek sesle yurkardan bana bağırıyordu uyanmam için ve işe geç kalmamam için oysaki ben herkesten önce uyanmıştm ve bugün ise çalışmak istemiyorum işe gitmek istemiyorum.

Uzandğım bu güzel ve harat yataktan çıkmak istemiyorum kedimi halsiz ve yorgun hissediyordum.

Gözlerimi öylece odamı tavanına dikmiş boş beyaz Tavan bakıp duruyordum acaba annem ve babama ne yalan söyleyeyim diye düşünüyordum bugün işe gitmek için.

gözlerimi kapatıp derin bir nefes alıp verdim gözlerimi tavandan ayırtıp Uzandğım yatağın diğer tarafına sırtımı döndüm ve üstümdeki yorganı biraz daha üzerime çekip yatağıma iyice gömüldüm ve tam gözlerimin kapatmış uykuma geri dalacaken o sırada büyük bir ses duydu kulaklarım.

Babam pat diye odama girdi onu sinirli ve hızlı nefeslerin duya bilyordum ama sırtımı ona dönüktü ve bağırarak konuşmaya başladı babam.

" Yarım saat tir aşağıda seni çağırıyorum yağmur neden cevap vermiorsun sen."

Baba dedim sesim biraz hasta çıkartarak, ben bugün işe gitimicem dedim hala sırtımı ona dönük den.

hastayım ve hiç halim yok o yüzden odamdan çıkı baba anneme de söyle ben kavaltıya gelmicem haberin olsun birden onu sinirli sesini duydum.

" Nedeni nedenin işe gitimicem mi dedin sen yoksa ben mi yanlış duyduğum yağmur kalk artık dedim sana."

" bana bağırma baba sana az önce nedenini söyledim hastayım hasta."

Dedim onun gibi sesimi yükselterek

ve birden babamın adım adım ayak seslerin yakınlaştı duydum hem yatağının yan başımda dikildiğini hisetim onu hızla aldığı nefeslerin duyuyorum ve sonra büyük bir çığlık koptu dudaklarım dan.

ve Babam dediğim insan her iki ellerin saçlarıma dolanıp başımı yukar doğru kaldırdı ona bakacak şekilde yüzünü iyice bana yaklaştırdı canım o kadar çok acı yordu ki

ama artık bu acılara ve şiddetler alışmıştım yavaş yavaş.

"Sana kal dedim yağmur anlamadın mı."

"Bırak saçımın Yeter artık ya"

"yetmez yağmur sen calışçaksın dedim sana anladın mı beni yağmur."

"Tamam baba işe gidicem bırak artık şu saçlarımı."

"Ha şöyle yağmur ben şimdi aşağa inyorum ve senden şu yatakta kalkıyorsun üzerini deyiştirip aşağa inyorsun ve hemen doğruca işe gidiyorsun tamam mı."

"Tamam dedim sana baba bırak artık saçlarım tütfen baba." Dedim hala canımı yakmak çalışırken.

ve babam ellerini saçlarımdan hızlıca çekip yüzüme sert bir tokat attı.

Öyle sert tiki atığı tokat yüzümün her yerinide bir deprem ve ölüm oluşturmuştu yüzümde ve üzerimde.

Konuşmaya başladı tekrar.

" Bir daha benimle bağırarak konuşursan yağmur her seferinde daha kötü olur senin için anladın mı."

Diyip nefret dolu bakışlarla bana tekrar bakıp odamdan çıkıp gitti, baba dediğim insan.

her gün iş gitmeyi çalışmayı mesayi yapmayı istemiyorum artık ve ailem dediğim insanlara çalsmak istemiyorum artık.

sakiz yaaşımdan beri aileme çalıyorum dum ve şuan on yedi yaşındayım

hayalerimi ve çocukluğumu tek katlileri ailemdi.

Bugün sonra dedim kedi kedime hayallerim peşinden gidicem ben yeter artık

kimseye çalışmicam ne bu yaşadığım eve ne babama nede anneme.

Sadece kendim için yeni bir hayat kurucama ama öncelikle bu evden kaçmam lazım ve bu için de paraya ihtiyacım var

ama neyse ki her zaman başım sıkıştığında yanımda olan arkadaşlarım var ve bana büyük yardımları çok dokunuyordu.

onlar bana yardımcı olurlar.

Şimdilik bu kadar canlarım umarım sever misiniz oy vermeyi unutmayın sizleri çok seviyorum 💞