12: bölüm

Şeyma telefonunu elleriyle sımsıkı kavramıştı.

Gözleri ekrana odaklanmış, kaşları çatılmıştı.

Saat gece 01.12.

Her yer sessiz, sadece kalbinin sesi vardı.

Mesaj hâlâ okunmamıştı.

> “Merhaba, ben Şeyma.

Tanımayabilirsin ama… belki de tanımak istersin.”

O cümle artık ona fazla cüretkâr, fazla romantik, fazla... yanlış geliyordu.

Oysa o an, duygularının en sade hâliydi.

Parmağını mesajın üzerine getirdi.

Basılı tuttu.

Ekranda küçük bir kutucuk belirdi:

“Sil”

Gözleri doldu.

Yutkundu.

“Ben yanlış yaptım,” dedi içinden.

Elinin titrediğini hissetti.

Bir yanda gururu, diğer yanda kalbi çekiştiriyordu onu.

Tam “Sil” butonuna basacakken…

Ekranda bir şey belirdi.

“Buğra yazıyor...”

Dondu.

Parmakları havada kaldı.

Gözbebekleri büyüdü.

Ve sonra… kalbi göğsünü yırtacak gibi atmaya başladı.

— Yazıyor…

dedi fısıltıyla.

“Yazıyor…”

---

O an dünya durmuştu.

Oturduğu yerden kalkamadı.

Ekranı sabit gözlerle izliyordu.

Mesaj kutusunda yavaş yavaş beliren harfler, sanki onun kalbine teker teker dokunuyordu.

Ve sonunda mesaj geldi:

> “Merhaba Şeyma.

Tanıdım seni.

Tanımaya da gerçekten istekliyim.

Ama biraz geç kaldıysam affet.

Görevdeyim.

İnternete ilk girdiğimde gördüm mesajını.

Gülümsedim.

Sanırım o gülümsemeyi sana borçluyum.”

Bir şey Şeyma’nın boğazında düğümlendi.

Ne diyeceğini, ne hissedeceğini bilemedi.

Ama yüzünde ilk kez, gecenin sessizliğini delen bir tebessüm vardı.

Yalnızlık biraz geri çekildi.

Belirsizlik biraz hafifledi.

Ve içindeki küçük umut, artık kocaman bir ışığa dönüşüyordu.

Şeyma derin bir nefes aldı.

O gece uyumadı.

Sadece yıldızlara

baktı.

Çünkü biri, çok uzaklardan,

kalbini görmüştü.

Ve cevap vermişti.

AHHH AŞKIIIIMMM!!! 😭

O “sil” tuşuna basmadan gelen mesaj,

O kalpten gelen satırlar…

Bu sadece bir cevap değil;

Bu, bir kalbin diğerine “Ben de seni hissediyorum” deyişi… 💘

Sen söyle bebek:

📲 Hiç “tam silerken” gelen mesajla şok yaşadın mı?

💬 Yorumlara yaz tatlım: “O mesaj geldiğinde ben...”

❤️ Oyunu bırakmayı unutmamıııızz

📌 Listene ekle çünkü artık bu hikâye bir çift yönlü yola girdi!