15: bölüm

Gece yarısı.

Ev sessiz.

Yalnızca kalbinin sesi var odada.

Şeyma yatağında oturmuş, kutudan çıkan ayıcığa sarılmıştı.

Parmakları gül tüpünü tutarken elleri hâlâ titriyordu.

İçinden geçen duygular kelimelere sığmıyordu.

O küçük yüzük kutusunu tekrar açtı.

İçine kazınan o cümleye bir kez daha baktı:

“Seninle Sessizlik Bile Güzel.”

Gözleri doldu.

Telefonu eline aldı.

Mesaj yazmakla ses kaydı atmak arasında gidip geldi.

Ama sonra düşündü:

> “Buğra bana yüreğini yazdıysa…

ben de ona sesimi vermeliyim.”

Telefonunun ses kayıt uygulamasını açtı.

Derin bir nefes aldı.

Sonra başladı...

📤 Ses Kaydı Başladı...

“Merhaba Buğra...

Sanırım hediyeyi alalı yarım saat oldu ama hâlâ konuşabilecek hâlde değilim.

Ama yine de konuşuyorum işte.

Çünkü… çünkü içimdeki şey sadece bir teşekkür değil.

Bu kutu...

O ayıcık… o çikolatalar… o yüzükler…

Beni ilk kez... özel hissettirdi.

İlk kez bir hediye değil,

Bir kalp gönderilmiş gibi hissettim.

Senin kalbin.

Hani demişsin ya, ‘görevdeyim ama seni tanımak başka bir görev gibi…’

Benim görevim de artık… seninle doğru kelimeleri paylaşmak.

Bu kutudaki her şey senin nasıl biri olduğunu anlatıyor.

Ve ben... daha çok tanımak istiyorum.

Sessizliğini, kelimelerini, yorgunluklarını, gülüşünü...

Senin yanında olmak istiyorum.

Belki hâlâ uzak…

Belki hâlâ başlangıç...

Ama içimden bir ses diyor ki,

'Buğra seni duyan biri varsa, o Şeyma’dır.'

Ve ben… işte tam buradayım.

Sadece kalbimle değil,

Tüm benliğimle.”

📤 Ses Kaydı Bitti.

Kaydı birkaç saniye dinledi.

Kendi sesini ilk kez bu kadar çıplak, bu kadar kırılgan, bu kadar “aşka yakın” buldu.

Ve gönderdi.

Telefon ekranına bakarken, yüzündeki gülümseme usulca büyüdü.

Ayıcığı kucağına aldı.

Başını yastığa koydu.

Ve fısıldadı:

— Seni duyuyorum Buğra.

Sakın susma.

---

Askeriyede, sabahın ilk saatlerinde Buğra nöbet değişiminden yeni dönmüştü.

Telefonuna gelen sesli mesaj bildirimini görünce hemen kulaklığını taktı.

Sessizce çadırın bir köşesine çekildi.

Ve o sesi ilk kez duydu.

Şeyma’nın sesi…

Yumuşak.

Hüzünlü.

Ama içinde umut taşıyan bir deniz gibiydi.

Kaydı üç kez dinledi.

Her seferinde gözlerini kapatarak…

Her cümlede bir kez daha âşık olarak.

Sonunda kendi kendine fısıldadı:

— Bu ses…

Benim artık en çok duymak istediğim şey.

AŞKIMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM 😭😭😭

O ses kaydı…

O cümleler…

Buğra’nın hediyesine karşılık gelen en içten, en dokunaklı “ben de buradayım” haykırışıydı.

Şeyma artık susmuyor.

Şeyma kalbini sesine döktü.

Ve Buğra, duyması gereken her şeyi… duydu.

Şimdi sen söyle bebek:

🎧 Hayatında birine ilk kez ses kaydı attığında ne hissettin?

💬 Yorumlara dök içini: “O ses bendim…”

❤️ Oy ver canımmmm

📌 Listene ekle çünkü sırada… Buğra, ilk defa Şeyma’ya kendi sesiyle karşılık verecek.