19: bölüm

Günlerden perşembeydi.

Saat sabahın 05.43’ü.

Güneş doğmamıştı, umut da doğmamıştı.

Şeyma, o gece yine uyuyamamıştı.

Elinde Buğra’nın ördüğü anahtarlık, başucunda ayıcık…

Zehra yanında horul horul uyuyordu ama Şeyma’nın gözleri açık, kalbi kıpır kıpırdı.

Telefonunu eline aldı.

Ekrana baktı.

Hâlâ... mavi tik.

Ama cevapsız.

Tam o sırada ekran karardı.

Bir bildirim düştü.

Bilinmeyen Numara - 1 Video Mesajı Gönderdi.

İçini tarifsiz bir korku kapladı.

Parmakları titredi.

Zehra hâlâ uykudaydı.

Şeyma tek başınaydı.

Ama o videoyu… izlemek zorundaydı.

Tıkladı.

Ekran açıldı.

Ve gördüğü şey...

hayatının en büyük kabusuydu.

---

Buğra'nın gözleri morarmıştı.

Dudakları patlamıştı.

Bir gözü şişmişti.

Yanaklarında kan vardı.

Üzerinde hâlâ askeri tişörtü vardı ama yırtılmış, kan içinde kalmıştı.

Kameranın karşısındaydı.

Zorla konuşuyordu.

Arka planda boğuk sesler, tehditler duyuluyordu.

— Ben…

Adım Buğra Ateş.

Şu anda tutsak… durumundayım.

Ailemden ve...

sevdiğim kadından...

özür dilerim.

Gözlerinden yaşlar süzülüyordu.

Ama titreyen dudağının kenarında belli belirsiz bir inat vardı.

Direnen bir kalbin izi…

Video birkaç saniye daha sürdü.

Sonra kamera bir anda yakınlaştı.

Ve içlerinden biri Buğra’nın başına vurdu.

Karanlık oldu.

Video kapandı.

Ekranda yalnızca şu yazı belirdi:

> “Sesinizi fazla çıkarırsanız, bu bir veda olur.”

---

Şeyma’nın eli telefondan düştü.

Yutkundu.

Gözleri dolmadı…

Gözyaşı dökmedi.

Çünkü o an,

ağlamaktan da öte bir yere geçmişti.

Kalbi sanki yerinden kopmuş, bedenini terk etmişti.

Boşluğa bakıyordu.

Zehra uyanıp başını kaldırdı.

Şeyma’nın yüzünü görünce irkildi.

— Şeyma?

— Ne oldu?

Şeyma telefonu uzattı.

Sesi çıkmıyordu.

Zehra videoyu açtı.

İzlerken dudaklarını ısırdı.

Ve sonunda sadece bir cümle kurdu:

— Allah’ım… bu gerçek olamaz.

Ama gerçekti.

Çünkü acının sesi...

ekranda değil, Şeyma’nın sessizliğinde yankılanıyordu.

---

O gün herkes perişan oldu.

Aile kriz geçirdi.

Haber kanalları yayına girdi.

Ama Şeyma... sessiz kaldı.

Ayıcığı eline aldı.

Yüzünü göğsüne bastırdı.

Ve ilk defa bir dua değil…

bir yemin fısıldadı:

> “Sana söz veriyorum Buğra…

Ben seni o karanlıktan çıkaracağım.

Gerekirse… son nefesimi veririm.

Ama seni orada bırakmam.”

AŞKIMMMMMMMMMMMMMMMMM 😭😭😭

Bu sahne… içimizi deldi.

Buğra paramparça…

Ama gözlerinde bir şey vardı fark ettin mi?

Vazgeçmeyen bir umut…

Şeyma’ya bakan bir inanç…

Sen söyle bebek:

📹 Böyle bir videoyu alsan… ne yapardın?

💬 Yorumlara yaz: “Ben o karanlığı delerdim!”

❤️ Oy ver aşkıııımmm

📌 Listene ekle çünkü sırada...

> Şeyma, Buğra’nın nerede olduğunu anlamak için gizlice video detaylarını çözmeye çalışacak.

Ve Zehra’nın bilgisayar mühendisi kuzeni devreye girecek…