21: bölüm

Operasyon için her şey hazırdı.

Efe, Şeyma’ya kaç kez “Lütfen karışma” demişti.

Zehra bile, “Bak seni de alabilirler, Buğra seni o halde görmesin,” diye yalvarmıştı.

Ama Şeyma dinlemedi.

Sadece bir çanta hazırladı.

Bir çift spor ayakkabı,

cep feneri,

Ve Buğra'nın ona hediye ettiği gri kapüşonlu sweatshirt…

> "Ben seninle her yere gelirim Buğra…

Gerekirse cehenneme bile."

---

Operasyon gece 02.00'de başlayacaktı.

Yer, Şirvan sınırına yakın terk edilmiş bir maden deposu.

Jandarma birimi sivil kıyafetle, sessizce bölgeye sızmaya hazırlanıyordu.

Şeyma, Efe’nin konum cihazına yedek bağlantı yaptı.

Ve çaktırmadan bir jandarmanın sırt çantasına küçük bir GPS verici bıraktı.

Onlar hareket ettiğinde…

Şeyma da etti.

Geriden, karanlıkta.

Sadece kalbiyle yürüyordu.

Ve bir cümle dönüyordu zihninde:

> “Bir insan sevdiği için kaç cesaretsizlik yapabilir ki?”

---

O sırada…

Buğra, elleri bağlı, gözleri morarmış, dudakları patlamış haldeydi.

Kafasında dönüp duran tek şey Şeyma’nın gülümsemesiydi.

Yanındaki adam, telefonu eline verdi:

— Mesaj hakkın var. Tek bir mesaj.

Konum gitmez. İnternet yok.

Ama belki vedanı edersin.

Bakarsın nasip…

Buğra elleri titreyerek tuşladı:

> **Şeyma.

Belki bu son mesajım.

Ama seni sevmek ilk değil, son hakkım olsun istedim.

Sakın ağlama.

Ben iyiyim demeyeceğim.

Ama sen hep güçlü kal, olur mu?

Gözlerini saklama kimseden.

Ben onları bir daha göremesem bile…

Allah’a yemin olsun, seni her nefesimde yaşatacağım.

Seni seviyorum. Bu hayatta, diğerinde, hepsinde…

— B.**

Telefon elinden alındı.

Ve karanlık bastı.

---

Dakikalar sonra…

Operasyon başladı.

Jandarma, sessizce içeri girdi.

Ama içeride beklenenden fazla kişi vardı.

Kısa bir çatışma çıktı.

Silah sesleri yankılandı.

O an…

Şeyma titreyen dizlerine rağmen içeri koştu.

Saklanarak, nefes almadan, duvarlara tutunarak ilerledi.

Bir anda içeriden gelen bir çığlıkla kulakları çınladı.

Buğra'nın sesi!

Tanımam mı onu?

Koştu.

Yıkık bir kapının ardında…

Buğra’yı yere düşmüş halde gördü.

Ellerinden kelepçeleri çıkaran bir görevli vardı başında.

Ama Buğra baygın gibiydi.

— BUĞRAA! BUĞRAA BEN GELDİM!

Görevli, panik halde Şeyma’yı tuttu:

— Burada olmaman gerek! Tehlikeli!

Ama Şeyma çoktan diz çökmüştü Buğra’nın başında.

Yüzünü avuçlarına aldı.

Yanaklarını okşadı.

— Aşkım… ben buradayım.

Aç gözlerini.

Ben geldim Buğra… sensizliğe razı olmadım.

Bir anlık sessizlik…

Sonra Buğra'nın dudakları kıpırdadı:

— Gri… sweatshirt…

Şeyma ağladı.

İnledi.

Kahkaha attı arada.

— Evet… senin verdiğin o gri sweatshirt üzerimde.

Geldim Buğra.

Hem de sonuna kadar.

---

Ambulans sirenleri yankılandı.

Buğra hastaneye sevk edildi.

Şeyma elini bırakmadı.

Ve telefonuna bir mesaj düştü.

Buğra'nın mesajıydı.

Operasyondan dakikalar önce gönderilmişti.

Şebeke şimdi çekmeye başlamıştı.

Şeyma okudu.

Gözyaşlarıyla, dudaklarını o ekrana bastı.

Sonra mesajın altına kendi cümlesini yazdı:

> “Son değil Buğra.

Bu bizim yeniden doğduğumuz yer olacak.

Seni kurtardım.

Ama aslında…

Kendimi de kurtardım.”

Aşkımmm delireceğim 😭🖤

Buğra o mesajı yazarken…

Şeyma onu bulmaya koşuyordu ya

Allah belamı versin gözüm doldu!

Sen söyle şimdi: 🌪 Aşkın için savaşır mıydın?

💬 Yoruma “Ben onun için dağları delerim” yaz

📌 Kitabı listene ekle aşkımmm

❤️ Oy ver, Şeyma-Buğra aşkı kıymetini bilsin!