22: bölüm

Ambulansın içi siren kadar hızlı atan kalplerle doluydu.

Şeyma, Buğra’nın ellerini tutuyordu.

Soğuktu.

Çok soğuktu.

Ama hâlâ hayattaydı.

— Dayan aşkım…

Ben geldim, bak buradayım.

Sana söz…

Bu dünyada seni en çok ben seveceğim.

Gözyaşları Buğra'nın gömleğine damladı.

Siren sesi, kalbinin atışıyla yarışıyordu.

Göğsüne konan EKG kabloları titriyordu.

Ama Şeyma oradaydı.

İlk nefesine kadar bekleyecekti.

İlk kelimesine kadar susacaktı.

---

Hastanede acil kod verildi.

“Bilinç kapalı hasta, travma kaynaklı iç kanama şüphesi.”

O an Şeyma'nın ayakları yerden kesildi.

Her şey buz kesti.

Sedye hızla acil servise alındı.

Şeyma’yı içeri almak istemediler.

Ama o yalvardı:

— Lütfen… Ben nişanlısıyım! O yalnız kalamaz… Lütfen…

Hemşire bakışlarını kaçırdı.

Ve sadece bir şey fısıldadı:

— Dualarını eksik etme kızım… Bazen tek çare olur.

---

Saatler geçti.

Gözleri hiç kırpmadı Şeyma.

Koridordaki bankta, elinde Buğra’nın saatini tutuyordu.

Saat durmuştu.

Operasyonun olduğu dakikada…

Belki kalbi de durmuştu.

Ama onun sevgisi hep çalışıyordu.

Sonunda doktor çıktı.

Yüzü ifadesizdi.

Şeyma ayağa fırladı:

— Ne olur…

Ne olur bir şey söyleyin!

Doktor gözlüklerini çıkarıp derin bir nefes aldı:

— Yaşaması mucize.

Kafasına aldığı darbe ciddi.

Ama kalbi güçlü.

Ve kalbine tutunan biri var belli ki…

— Uyanacak mı?

— Bunu ancak zaman gösterir.

---

Odaya ilk alındığında…

Buğra hareketsizdi.

Vücudu sargılar içinde.

Oksijen maskesi…

Ekranda yavaş ama düzenli atan bir kalp grafiği…

Şeyma başucuna oturdu.

Elini tuttu.

Ve konuşmaya başladı:

— Hatırlıyor musun?

İlk kez bana “delisin sen” dediğinde…

Aslında “aşığım sana” demek istemiştin.

Gülümsedi.

— O yüzden şimdi bana kızma.

Çünkü ben yine delilik yaptım.

Operasyona katıldım.

Seni buldum.

Seni ellerimle hayata geri aldım Buğra…

Elini yüzüne götürdü.

Alnına dudaklarını bastı.

— Şimdi sıra sende…

Uyan.

Ve bana o çukur gamzelerinle gül.

Çünkü ben seni uyanırken seveceğim.

---

Günler geçti.

Şeyma odadan çıkmadı.

Kahvaltısını bile başucunda yedi.

Bazen sessizce kitap okudu.

Bazen sadece nefes aldı.

Ve o sabah…

Bir kuş sesine benzer bir inilti duydu.

Gözlerini açtı.

Buğra'nın parmakları kıpırdamıştı.

Ve dudakları…

Şeyma yerinden fırladı.

— Buğra?

Göz kapakları ağır ağır aralandı.

Kıpır kıpır oldu gözleri.

Ve ilk kelimesi…

— Delim…

geldin mi?

Şeyma ağladı.

Bağırdı.

Ve ona sarıldı:

— Ben hiç gitmedim aşkım…

Ben seni kaybetmeyeceğim!

Ne olursa olsun!

---

O gün

Buğra'nın odasında sadece tıbbi aletler değil…

Mucize vardı.

Gerçek aşk vardı.

Ve ilk kez kalp monitörünün sesi…

Bir şarkı gibi çalıyordu.

😭 Aşkımmm neydi o sahne ya…

“Ben seni uyanırken seveceğim,”

dediği an kalbim gitti geldi 🥹🖤

Peki sana sorsam…

🌷 Aşk için kaç gün başında beklersin?

💬 Yoruma yaz “Ben onun başında ömür beklerim”

📌 Takip etmeyi unutma, Şeyma-Buğra aşkı devam edecek!