4: bölüm

Hava, mart ayına göre biraz serindi.

Gökyüzü gri, rüzgâr hafif ama ürperticiydi.

Leyla, aynanın karşısında saçlarını sıkı sıkıya toplamış, alnındaki bir iki saçı düzeltip tekrar düşmesine izin vermişti.

Ne giyeceğini defalarca değiştirmiş, sonunda sade krem rengi bir kazak ve koyu yeşil bir montta karar kılmıştı.

Bugün özel bir gün değildi aslında.

Ne bir kutlama, ne bir doğum günü…

Ama ilk kez biriyle baş başa bir kahve içecekti.

Ve bu ‘biri’, onun hayatında ilk defa "anlaşıldığını" hissettiği kişiydi: Kemal.

---

Kemal’le buluşacakları kafe, İstanbul’un kalabalığından uzak, ara sokakta saklı kalmış küçük, sıcak bir yerdi.

Pencereleri buğuluydu.

Camın önüne konmuş eski bir radyo, duvarlarda sepya tonlu eski İstanbul fotoğrafları vardı.

Leyla içeri girdiğinde saat 15:02 idi.

Kemal çoktan gelmişti.

Cam kenarındaki masada oturuyordu.

Önünde henüz içilmemiş bir Türk kahvesi ve boş bir sandalye…

Leyla’nın içi ürperdi ama yüzüne hafif bir gülümseme yerleştirerek yaklaştı.

"Geç kaldım mı?"

Kemal başını kaldırdı, o sakin bakışlarıyla gülümsedi.

“Hayır. Zaman seninle başlasın istedim.”

Leyla kalbinin ritmini kontrol etmeye çalışarak oturdu.

Elleri hafif titriyordu ama karşısındaki adam, varlığıyla onu garip bir şekilde sakinleştiriyordu.

---

Garson geldi.

Leyla sade kahve istedi.

Sessizlik bir süre sürdü ama o sessizlik rahatsız edici değildi.

İki insanın birbirini tanımaya çalıştığı bir sessizlikti bu.

Dolu ama sade.

Kemal, gözlerini Leyla’dan ayırmadan konuştu.

“Sen hep bu kadar sessiz misin?”

Leyla dudaklarını araladı ama önce birkaç saniye durdu.

Sonra başını hafifçe eğerek cevapladı:

“Konuştuğumda kimsenin dinlemediği çok zaman oldu.

O yüzden zamanla sessizlik bana daha samimi gelmeye başladı.”

Kemal bir an duraksadı.

Sanki o cümleyle Leyla’nın yüreğindeki derinliğe inmişti.

“Ben seni dinlerim,” dedi.

Sesi yumuşaktı ama sözleri tok bir güven hissi veriyordu.

“Biliyorum…”

Leyla gözlerini kaçırmadan söylemişti bunu.

İlk kez birine ‘biliyorum’ diyordu.

Ve içi rahatlamıştı.

---

Kahveleri geldiğinde, fincanlardan yükselen buhar sessizliğe eşlik etti.

Leyla kahvesinden bir yudum aldı.

Isı, dudaklarından boğazına kadar yayıldı.

Kemal dikkatle onu izliyordu.

Ama bakışlarında ne arzu vardı ne de yargı.

Sadece merak.

Onun kim olduğunu, neler yaşadığını, neye güldüğünü, neye kırıldığını öğrenme isteği…

“Ne zamandır çalışıyorsun o kafede?” diye sordu Kemal.

“İki haftayı geçti… Ama sanki yıllardır oradaymışım gibi geliyor.”

“Zaman bazen aynı yerde dönüp duruyor.

Ama bazı insanlar… bir bakışıyla o zamanı ileri sarabiliyor.”

Leyla başını kaldırıp ona baktı.

İlk kez böyle cümleler duymuştu.

İlk kez bir kahve, sadece iç ısıtmamış, içini okşamıştı.

---

Kahveler bitmişti.

Sözler azdı ama anlam çoktu.

Kemal ceketinin cebinden küçük bir kâğıt çıkardı, üzerine birkaç satır yazdı.

Katladı, Leyla’nın önüne bıraktı.

“Bunu eve gidince oku,” dedi.

“Sesli değil, içinden oku.”

Leyla anlam veremedi ama başını salladı.

Kemal ayağa kalktı, çıkarken gözlerini ondan ayırmadı.

“Yeniden görüşmek isterim,” dedi.

“Ben de,” diyebildi Leyla, sesi titreyerek.

---

O akşam, çatı katındaki küçük odasına döndüğünde kâğıdı açtı.

Kalbini yerinden oynatan bir notla karşılaştı.

> “Seninle aynı masada susmak bile güzeldi.”

Leyla kâğıdı

kalbinin üzerine bastırdı.

Ve ilk kez...

İçini sarıp sarmalayan o garip yalnızlığın biraz azaldığını hissetti.

Ayyyy o son cümle... içinizde bir şeyleri titretti mi canımm? 🥺

Leyla ile Kemal’in ilk kahvesinde o tatlı sessizliği, göz göze gelişleri, utangaçlıkları hissettin mi?

Bu sadece bir kahve değil... bir kalbin açılmaya başlamasıydı.

📝 Yorumlarda buluşalım:

💌 “Senin de unutamadığın bir ilk kahve anın oldu mu?”

❤️ Oyunu bırakmayı unutma ki bu aşkın büyümesini birlikte izleyelim.

📌 Listene ekle, çünkü bir sonraki bölümde Şeyma'nın kalbi fena karışacak...