7: bölüm

17 Ağustos.

Gökyüzü maviye çalan beyazla kaplıydı.

Güneş kendini yakmadan parlatıyor, rüzgar nazlı nazlı saçlara dokunuyordu.

Kuşlar bile daha neşeli cıvıldıyordu sanki.

Leyla o sabah erkenden uyandı.

Ama gözleri uyku mahmurluğuyla değil; heyecanla, umutla doluydu.

Aynaya baktığında gözaltındaki yorgunlukları görmedi, sadece gülümseyen bir kadını fark etti.

Bir zamanlar yetimhanede sessizce perdeyi aralayıp dışarıyı izleyen küçük kız yoktu artık.

Şimdi o kız, bugün gelin oluyordu.

---

Şeyma, saçını örerken heyecandan sürekli tokaları elinden düşürüyordu.

“Ben senden çok gerildim,” diyerek gülse de gözleri nemliydi.

Gelinlik yatakta dikkatlice seriliydi.

Leyla yanına yaklaştı, kumaşa dokundu.

Eli titredi.

“Hazır mısın?” diye sordu Şeyma.

Leyla gülümsedi.

“Sadece onun gözlerini görmek istiyorum.

Gerisi önemli değil.”

---

Kemal ise sabahı Buğra’yla geçirmişti.

Ayna karşısında kravatını bağlayamıyordu bir türlü.

Buğra kahkaha atarak yanaştı.

“Abi sen savaşmaya giderken bile bu kadar gerilmedin.”

Kemal gülümsedi.

“Savaşın kazananı yoktu.

Ama bu...

Bu bir barış hikâyesi.”

O gün ilk defa Kemal’in gözleri buğulandı.

Çünkü bir adam ilk kez tamamdı.

Leyla’yla tamamlanan, eksiklerine merhem sürülen, yorgunlukları sarılan bir adamdı artık.

---

Öğle saatlerinde düğün salonunun bahçesi süslenmişti.

Sade beyaz sandalyeler, uçuşan tüller, çiçekli bir tak.

Güneş, Leyla’yı görmek için bile bir an bulutların arasından çıkıyordu sanki.

Ve sonra…

O an geldi.

Leyla beyazlar içinde, Şeyma’nın tuttuğu duvakla bahçeye adım attı.

Misafirlerin arasında fısıltılar yükseldi.

Ama Leyla sadece bir kişiye baktı.

Kemal.

O da gözlerini hiç ayırmadan, kalbinden gülümseyerek onu izliyordu.

Göz göze geldiklerinde, dünyadaki tüm sesler sustu.

Nikâh memurunun sesi arka planda kalmıştı artık.

Onlar sadece birbirlerine odaklanmıştı.

“Leyla Yıldız’ı eş olarak kabul ediyor musunuz?”

“Evet.”

“Kemal Yıldız’ı eş olarak kabul ediyor musunuz?”

“Bin kere evet.”

Ve o an...

Alkışlar yükseldi.

Kuşlar kanatlandı.

Gözler doldu.

Bir kalp, bir kalple resmen buluştu.

---

İlk dans zamanı geldiğinde, salonun hoparlörlerinden bir şarkı çalmaya başladı.

Leyla tanıyamadı önce.

Ama sözler geldiğinde yutkundu:

> “Ben seni bir ömür değil,

Her nefeste seveceğim.”

Leyla başını kaldırdı.

“Sen seçtin...”

Kemal gülümsedi.

“Çünkü sen nefesimsin.”

Dans ederken, kimse yokmuş gibi sarıldılar.

Geçmişleri, yaraları, korkuları...

Hepsi o kucaklaşmada eridi gitti.

Ve o gün...

Sadece bir düğün değil,

İki kalbin sonsuza “evet” deyişi kutlandı.

Ayy canıııımm bu nasıl içimizi eriten bir düğündü böyle?! 🥺

O ilk bakışlar, o “evet” anı, o şarkı sözleri…

Bu bölümde sadece bir düğün değil, bir geçmişin kapanışı, yepyeni bir sayfanın başlangıcı vardı.

Sen olsaydın, nikâhta hangi şarkı çalsın isterdin? 🎶

💌 Hadi yoruma yaz aşkııımm!

❤️ Oyunu bırakmayı unutma,

📌 Listene ekle ki balayında neler olacak birlikte görelimmmm! 🌙