Bölüm 4= Anlaşma

•Birkaç hafta sonra•

Klasik bir pazartesi günüydü. Ne zamandır oldukça yoğun çalışmaktan iyice yorulmuş, kendime bugün için izin vermiştim. Sabah yine annem tarafından uyandırılınca oflayarak mecburen kalktım. Gözlerimi ovuşturarak pijamalarımla aşağı indim. Sofraya oturmadan önce durup annemle babama baktım. Babam her zamanki gibi gazeteye bakarak çay içiyor, annem de yemeğini yiyordu. İç çektim, "Hayır yani gören de sanır ki biricik kızınız olmadan yemek yiyemiyorsunuz falan. Ben niye uyandırıldım şimdi?" Babam kafasını kaldırıp bana baktı, "Söylenme de otur. Bir şey konuşacağım." Yerime oturup bari uyanmışken bir şeyler yiyeyim diye düşünüp tabağıma bir şeyler doldurmaya başladım. Yemeğimi yerken babam, "Evet. Size bir haberim var. Ama önce-"

Tam o sırada Emma babamın çalan telefonunu getirmişti. Babam iç çekti, "Acil miydi? Bir şey konuşuyorum şurada." Emma, "Üzgünüm, yine de getireyim dedim. Bay Kim arıyor da." Babam Bay Kim'in adını duyunca ayaklanıp telefonunu aldı. "Geliyorum hemen." dedi ve telefonunu açıp konuşmak için salondan çıktı. Evet, şimdi de bu çıkmıştı. Aylardır neredeyse her anlaşmamızın altında Bay Kim'in de imzası vardı. Kısa sürede babamla her anlamda çok iyi anlaşır olmuşlardı. Karşımda oturan anneme baktım. Biraz ona doğru eğildim, "Hayır yani senin aşkınla yanıp tutuştuğuna emin olmasam şu Kim'e aşık falan diyeceğim yani. Şimdi telefonda 'Ya hayır sen kapat.' da diyorlardır bunlar." Annemle güldük. O sırada babam gelip yeniden yerine oturdu, "Neye gülüyorsunuz bakayım?" Babama baktım, "Ne bu senin Kim ailesi aşkın bakayım? Bence sen söylemelisin." Babam parlayan gözlerle bana baktı. Gülümsedi, "Konumuz da onunla alakalı zaten." dedi. Gözlerimi kıstım, "Şirketi Bay Kim'in üstüne yapıyorum deme sakın." Babam gözlerini devirip anneme baktı, "Bugün çocukları ara, çağır. Tüm aileyi ilgilendiren bir konu konuşacağım. Onların da olması gerek. En kısa sürede gelsinler." Annemle önce şaşkınlıkla birbirimize baktık. Babamın ağzından bunu duymak annemi çok mutlu etmişti tabii. "Kahvaltıdan sonra arayayım." dedi.

Ayaklandım, "Neyse neyse. Ben uzuuunn bir uykuya daha dalacağım. Bu sefer kaldıran olursa tüm gün surat sallarım haberiniz olsun."

Birkaç gün içinde abimler gelmişti. Babam ne zamandır ilk defa abimlerin geldiği gün erkenden hevesle eve gelmişti. Sofrada hep birlikte yemek yerken babam boğazını temizleyip konuştu, "Evet. Dikkatinizi verdiyseniz önemli bir şey konuşacağız." Çok umursamadan yemeğimi yemeye devam ettim. Babam, "Adel." dedi ciddiyetle. Yutkunup ona baktım. Yine ne yaptım acaba diye düşünürken konuştu, "Uzun uzun düşündük. Karar verdik. Bu ortak alınmış ve son derece ciddi bir karar. Evleniyorsun. Won'un oğluyla." Şaşkınlıkla donakalmış şekilde babama baktım, "Anlamadım?"

İçeriye büyük bir sessizlik çökmüştü. Herkes şaşkınlıkla babama bakıyordu. Annem hariç. "Gayet net. Biliyorsunuz, Bay Kim'le pek çok anlaşma imzaladık. Aramız oldukça iyi. Amaçlarımız, isteklerimiz, beklentilerimiz aynı. Üstelik iki taraf da yaptığı bu kadar anlaşmayı bir güvenceye almak istiyor." Dayanamayıp hafifçe güldüm, "Hadi oradan." Babam ciddi bir şekilde bana bakıyordu. Abime, yengeme baktım. Onlar da şaşkınlıkla bakıyorlardı. "Komikmiş. Her neyse, eee baba? Sen önemli bir şey anlatacaktın." İçeceğimden bir yudum aldım. Babam sert bir tonla, "Adel, sabrımı zorlama. Duydun işte. Uzatma. Birkaç ay içinde ciddi anlamda görüşmelere başlarız zaten. Sen de yarın şirkete geliyorsun. Bay Kimle oğlunu görmeni istiyorum." dedi. Hışımla ayağa kalktım. Şaşkınlık ve öfkeyle herkese baktım. "İyi misiniz siz?! Baba?! Ne dediğinin farkında mısın?!" dedim. Babam bunun olacağını tahmin etmişti hatta emindi. İç çekerek şakaklarını ovuşturdu, "Otur şuraya sözümü dinle-" "Başlarım böyle söze!" diye bağırdım, "Ne evliliği baba?! Ne evliliği?!" Babam da ayağa kalkıp öfkeyle bana baktı, "Park Adel! Sana otur dedim! Haddini aşma!" Ağzımı açamadan abim ayağa kalkıp kolumu tuttu, "Adel.. Otur bir önce. Sakin olun ikiniz de."

Önce abime, sonra sırayla herkese baktım. "Babamın dediklerini sadece ben mi duyuyorum? Anne? Rosa? Abi? Size göre gayet normal mi bu durum, ben de mi sorun var?!" Annem, "Kızım bir otur.. Bir konuşalım." diyince şaşkınlıkla ona baktım. "Biliyor muydun?!" Annem gözlerini yere eğdi. "Biliyordun bir de bunu öyle mi?! Siz?! Siz de biliyor muydunuz bari?! Abi?! Rosa?!" Abim iç çekti, "Bilmiyorduk, Adel. Sakin ol bi.." Öfkeyle kolumu abimden çekip salondan ayrıldım. Kapıya yürüdüm. Arkamdan gelen annemi, babamın bağırışlarını dinlemeden kendimi dışarı attım. Kapıdaki çalışanlardan anahtarı alıp arabaya bindim ve düşünmeden evden uzaklaştım.

Bir süre son hızla sürüp uzaklaştım. Nereye gittiğimi bile bilmediğim için bir süreden sonra kenara çekip durdum. Sinirden gözlerim dolmuştu. Kafamı arkamdaki koltuğa yaslayıp iki elimin altındaki direksiyonu sıktım. İç çektim. Yapacağım tek şey vardı, Arya'yı aramak.