F:22

Keyifli okumalarrrr

Şarkı ~Boş bedenler 🎶

***

Ölüm her zaman vardı onu yalnızca yaşamımızın ardına gizliyorduk. Yaptığımız meslekten dolayı Yavuz Komutan yemekhanedeki sohbetlerimizde derdi ki "Mesele ölmek değil, uğruna ölebileceğin şeylere sahip olmaktır." Çok uzun zamandır yalnızca bu söze tutunarak hayattan hiçbir beklentiye girmeden vatanımı korumaya adadım kendimi.

Çünkü yaşama sebebim yıllar önce beni terk etti. Yalnızlığımı paylaştığım o erkek çocuğu beni kocaman bir yalnızlıktan alıp derin bir hiçliğe attı.

Yalnızlığı halledersiniz otobüslerde tek kişilik koltuklar da vardır. Tek kişinin kalabileceği kadar küçük evler, tek kişilik yataklar... ama hiçlik için çare yoktur çünkü otobüs yoktur, ev yoktur, yatak yoktur. Ne demek olduğunu bile bilmezsiniz. Anlatabilir misiniz görmeyen birine gökkuşağını?

Hiçtir.

Koca bir hiç.

Karanlıktır.

Ta ki hiçliğin sahibi gelip onu anlamlı kılana kadar...

Aile kavramı benim için hiçlikti o çocuktan önce. Belli bir dönem hayatıma girdi hiçliği anlamlı kıldı. Sözleriyle sevgiden bir yuva inşa etti yüreğime...

Ve sonra gitti öylece bırakıp gitti. Haber bile vermediği terk edişin sonucunda yuva kendini dipsiz kuyulara bıraktı.

Çıkmak için debelendikçe daha da karanlığa battım. Daha da yalnızlaştım

Ve şimdi
Yıllar geçti aile kavramı artık hiçlik değildi. Aile dediğim insanlar beni ölümün kıyısından alan Kara Mambaydı artık. O dipsiz kuyuya sağlam bir halat atıp ölümden çekip aldılar özellikle yaşarken öldüğüm yalnızlıktan.

***
Gözlerimi monitör sesi eşliğinde aralarken yanımda bir hareketlilik sezdim. Kafamı sağa çevirince şiş göz altlarıyla yüzüme bakan onu gördüm.
"A-Asena iyi misin?"
Dedi endişeli sesiyle oturduğu yerden kalkarak.

Ses derinden geliyordu ama başımı aşağı yukarı bir kez salladım.

"Çok korkuttun bizi. Ben gidip doktoru çağırayım."

Tamam dercesine gözlerimi kapatıp açtım.

Doktorla birlikte geldiğinde yüzünde aydınlanma vardı kim bilir kaç gündür bekliyordu.

"Evet, Asena Hanım gün geçmiyor ki sizi hastanemizde ağırlamayalım nasıl hissediyorsunuz?"

Doktorun esprisine dudaklarımı kıvırdım önceki gelişimde de bu doktor vardı adamın başına bela gibi bir şey olmuştum.

"İyiyim. Sağ olun."

"Çok şükür hayati riskin kalmadı ama biraz daha geç kalınsaydı sonu iyi olmazdı. Mesleğiniz gereği zor biliyorum ama çok dikkat etmen gerekiyor. Bir kez daha başına darbe alırsan geri dönüşü olmaz."

"Dikkat ederim."

"Birkaç gün daha misafir edip taburcu edeceğim geçmiş olsun."

"Teşekkür ederim."

Doktor çıkarken Burak'a dönüp "Sen de git dinlen biraz yoksa senin sonunda Asena'nın yanı." diyip gitti.

"Kaç gündür buradayız?" diye güçlükle sordum.

Sesimin kısık çıkmasını fark eden Burak baş ucumda duran sürahiyi alıp bardağa su doldurunca içmem için elini ağzıma yaklaştırıp diğer eliyle kafama destek verdi.

"4 gün 2 saat 40 dakika. Ve inan bana hayatımda hiçbir zaman dilimi bu kadar boktan geçmemişti."

Dakikasına kadar hesaplamasına kaşlarımı çattım.

"O kadar zaman uyumadın mı?"

"Hiçbir zaman uyku meraklısı olmadım Gök Gürültüsü."

Gözlerini devirmesine güldüm.

"Neyse bırak şimdi onu nasılsın daha iyi misin?"

"İyiyim. Alışkınım ben siz flashı alabildiniz mi?"

"Aldık tabi ki ben sadece sana yenilirim hala öğrenemedin mi?"

Dönüp uzun uzun baktı ve oluşan derin sessizliği içeri giren tim bozdu.

"Komutanım çok korkuttunuz bizi?" koşar adım ilk içeri giren Cengiz oldu.

"Allah'a şükür iyisiniz." diyerek Cengiz'in arkasından çaylak girdi.

"Adadığım Kurbanı keseceğim." onun ardından Hafız geldi.

"Çok geçmiş olsun." Ekibe yeni katılan Yazel hala biraz çekingendi.

Onun ardından diğerleri girdi ve teker teker geçmiş olsun diyip ilk defa kalabalık hissettirdiler. İşte o zaman anladım ki hiçlik yoktu. Varlık vardı.

BÖLÜM SONU