F33:Tanışma

"Ne işin var senin burada?" dedim

"Arkadaşımın evine izinle mi geleceğim?"

"Ben. Senin. Arkadaşın. Değilim." kelimelerini üstüne basarak konuşmam onu bıyık altından gülümsetti.

"Arkadaşımsın."

"Değilim!"

"Öylesin." benim aksime o gayet rahat ve sakindi.

"Değilim!"

"Bu döngüyü sonsuza kadar sürdürebiliriz biliyorsun değil mi?"

"Neyse ne!" dedim elimi havada sallayarak.

"Niye geldin onu söyle?"

"Böyle kapı önünde mi bekleteceksin beni?"

Cevabım basitti.

"Evet."

Söylediklerim çok da umrunda olmadan yanımdan geçip içeri girdi.

"Cık. Cık. Cık. Ben sana böyle mi yaptım. Bir kuş sütün eksikti eve bile almıyorsun."

Gözlerinı kıstı.

"Nankör!" alaycı sesi dudaklarımı kıvırsa da kendimi durdurdum.

"Meleğim, bu kim?"

Kardelen'in evdeki varlığına alışmam zaman alacaktı.

İkimiz de dönüp sesin geldiği yere bakınca Burak'ın bakışları taş oldu.

"Uyandın mı Çiçeğim?"

Kafa salladı.

"Çok fazla ses geldi. Uyuyamadım."

Burak'a ters ters baktım.

"Bak gördün mü kızımı uyandırdın!"

Bakışları uzay kadar boş bakıyordu.

"K-kızın mı? Ne ara? Kimden?"1

Elimi ağzıma kapattım.

"Aa aşkımızın meyvesini nasıl hatırlamazsın?"2

"Ne! Hangi ara?"1

Ciddiye almıştı. Tüm apartmanı ayağa kaldıracak gürültüde bir kahkaha attım.

"Of Asena! Yüreğime iniyordu."

"Ya cidden böyle bir şeye nasıl ihtimal verdin hiç mi mantık yok sende?"

"Söz konusu sen olunca bütün mantık uçup gidiyor."

"Abla bu kim?" diye yineledi sorusunu Asena.

"Burak Abin çiçeğim. Kara Mamba'nın Komutanı."

Son cümleden sonra yüzünü buruşturmasına güldüm.

"Merhaba fıstık. Ben Burak memnun oldum."

"Ben olmadım Kara Mamba'yı sevmiyorum."

Kollarını gövdesinde çiçek yapınca Burak'ın uzattığı eli havada kaldı.

"İlk defa duyuyorum bunu."

"Her şeyin bir ilki vardır." göz devirince Burak'ın ağzı hayretle açıldı.

"Sen söyle Asena o zaman. Kim bu Junior Asena."

"Artık ev arkadaşım. Birlikte yaşayacağız."

"Kan bağı falan olmadığına emin misin?"

"Can bağı bizimkisi canım. Kan bağından daha önemli."

Bana döndü.

"Değil mi abla? Sen hep öyle dersin."

"Öyle çiçeğim."

Benden onayı alınca Burak'a döndü.

"Ayrıca bana fıstık deme. Kuru yemiş değilim ben insanım."

"Tamam o zaman demem."

Hayatında hiç bu kadar azarlandığını düşünmüyordum. Çok bozulmuştu ben ise onun aksine sevinmiştim.

Bu Kardelen'in savunma mekanizmasıydı. İlk görüşte sevdiği insanlara kötü davranırdı alışmamak için. Eninde sonunda gideceklerini bilirdi çünkü. Bana da öyle yapmıştı. Demediğinin bırakmamış gitmeyeceğimi anlayınca içine almıştı beni.

Burak'ı benden çok sevdiğine emindim ama korkuyordu gitmesinden. Haklıydı da kendileri gitmeleri çok severdi.

"Telefonda sesin kötü gelince mersk edip bakayım dedim ama daha sonra yine gelirim. Hoşçakal."

Arkasını dönüp gitti.2

BÖLÜM SONU