2. Bölüm

Eve geçmeden önce alt katta oturan annemin yanına uğradım. Her sabah evime gelir, temizlik ve yemek yapardı. Bu yüzden sabah fark edebilmiş eve gelmediğimi. Kapıda kızgın bakışlarıyla beni karşıladı. Söylenerek içeri aldı. Kafam o kadar doluydu ki ne söylese kafamı sallayıp onu ikna etmeye çalışıyordum. Artık hiç odaklanamaz hale gelince gidip sarıldım gönlünü aldım ve eve çıktım. Saat daha erken olmasına rağmen üzerimi değiştirip direk yatağa geçtim. Kafam susmasa da vücudum yorgun düşmüştü. Bir süre sonra gözlerim ağırlaştı ve uykunun sessiz şarkısına kapılıp rüya kapısından içeri girdim. Rüyam çok karışıktı. Tıpkı kafamın içi gibi. Kendimi bir kamera olarak gördüm. Yönümü nereye çevirsem ayrı bir olaya tanıklık ediyordum. İlk olarak patronumu bir dev olarak gördüm. Nazan ve diğer arkadaşları yemeye başladı. Beni fark edince yönümü değiştirdim. Annemi gördüm, doğum yapıyordu. Çığlık çığlığaydı ve bütün akrabalar başındaydı. Bir an bana baktı ve gözlerinden kan gelmeye başladı. Korktum hemen yönümü çevirdim. Abim ve beni gördüm, çocuktuk. Abim sopayla her yerimi kan edene kadar vuruyordu. Bana bakıp “İbne!” diyerek üzerime yürüyordu. Çocukluk halimin nasıl korktuğunu görünce içimi bir acı kapladı. Sonra tekrar yönümü çevirdim. Bu sefer Tekin’i gördüm. Yatakta yatıyordu. Bir an iyi hissettim. Sonra kapıdan başka biri içeri girdi. Tekinin yanına uzandı. Sonra hakkımda konuşup gülmeye başladılar. Sanki cehenneme düşmüş gibiydim. Dünya başıma yıkılmış gibiydi. Sanki herkes hastalanmıştı ve korkunç bir zebaniye dönüşmüşlerdi. Uyandım gece 5’di. Saatime baktım. Uykum kaçmıştı. Telefonuma baktım. Ne yapacağımı bilmiyordum? Bir günde allak bullak olmuştum. Kafamın içinde sadece bir an vardı. Ona dokunup utandığım o vakit…

Günler birbirlerini kovalıyordu. Aklım hala Tekindeydi. Ama ne numarası vardı ne de onu bulacağım başka bir bilgi aklıma geliyordu. Niye bu kadar saplandım kaldım anlamıyordum. Hem iş hayatım hem ailemle ilişkim hem de kendimle olan bağım çok kötü hale gelmişti. Eskiden aklımın kıyılarında dolaşan kaçıp gitme isteği artık yüreğime saplanan bir duyguya dönüşmüştü. Nereye dönsem artık pişmanlık ve utanç duygusu kaplı düşüncelere çarpışıyordum. İyi bir şey olsa diyordum içimden. Bir şey olsa da eski halime dönsem…

İnsan bir kere birinin varlığını hissedince gerekirse kendini yok eder ama o hissi yok edemez yüreğinden. En azından benim için böyle olmuştu. Bir kere onu hissetmiştim. Artık utanç değil bir kabullenme oluşuyordu içimde. Onu tekrar görmek ve konuşmak istiyordum. Yanlış veya değil. İhtiyacım olan şey bu saçma ruh halinden kurtulup yeniden gülümseyişini görmekti. Kimse kusura bakmasın. Ben yoruldum artık sürekli köşesine çarptığım duvarların üzerime gelmesinden. Daha ne kadar sıkışabilirdim ki? Sığmıyordum beni çevreleyen bu döngüye. Demek ki bir şeyler eksikmiş hayatımda ve o bunu fark etmemi sağladı. Ben artık gülebilmek, fark edilmek, sevmek, sevilmek yani aslında nefes almak istiyordum. Evet, evet nefes almak. Ben boğuluyormuşum farkında değilmişim. Sıkışmışım görmemişim. Yokmuşum gibi yaşamışım ama varmışım. Peki bir güncük yaşanılan bir şeyin bu kadar derinde olan bir çatlağın patlamasına yol açmasını görmezden gelirsem ilerde kendime bunun hesabını nasıl vereceğim? Bir şey yapmalıyım. Bu şekilde olmuyor! Bir şey yapmalıyım…

Haftalar geçti ve kafamdaki mahkemeler son kararlarına imzalarını attılar. Bir şey yapılacaktı. O gün işten çıktım ve dolmuşla Kadıköy’e geçtim. Belki iki ay olmuştu. Yeri bulmaya çalıştım. Biraz kayboldum ama sonunda o kafeyi buldum. Yolun kenarındaki masaya oturdum ve bekledim. Bir saat geçmişti ve hava hafiften kararıyordu. Uzun zaman sonra ilk defa bir bira söyledim. Sanki o günü yad edercesine. Biraz daha bekledim. Saatler geçti ben sarhoşluğa yakın bir hale gelene kadar içtim. Ve sokağın başında Tekin göründü. Kolunda bir çocukla gülüşerek geliyorlardı. Kafam o kadar güzelken birden içimi kara bir bulut kapladı. Yüzüm düştü istemsizce. Gözüm başka bir yöne kaydı. Görmek istemedim. Çünkü aklımdaki kötü düşünceler gözlerime perde çekiyorlardı. Tekin beni fark etti. Gözlerinin beni süzüşünü hissettim. Garip bir şey ona bakmadan onun bana bakışını hissediyordum. Masama yaklaştı; “Rüzgâr! Sen misin?” dedi. Bir anda döndüm; “Aaa Tekin. Eeevet benim. Naasılsın?” kelimeleri toparlayamıyordum. Tekin fark etti durumu. Şaşıran gözlerle bana baktı. “İyiyim de sen Sarhoş musun? Oğlum sen sigara bile içmiyordun! Hayırdır?” dedi. Ben güldüm; “Evet ama çok iyi geldi şu an!” dedim. Gülmeye başladık. Yanındaki çocuğun kulağına bir şeyler söyledi oda kafasını tamam der gibi sallayıp gitti. Yanıma geldi; “Oturabilir miyim?” dedi. Kafamı salladım. Karşıma oturdu. Bir süre bana bakıp gülmeye devam etti. Sonra kendine de içki söyledi. Sanki hiçbir şey olmamış uzun zamandır geçmemiş gibi daldık sohbete. Ben saçma bir sarhoşlukla konuştukça o gülüyor ve arada taklidimi yapıyordu. Fark etmeden zaman hızlıca aktı gece vaktiydi. Hesabı ödedik. Koluma girdi; “Hadi bana gidelim. Bu kafayla o kadar yol gidemezsin.” Dedi. Hiç reddedilecek durumda değildim. Bir şeyde diyemedim. Yürümeye başladık.

Nasıl eve gittik bilmiyorum ama kafamı toparlarken Tekin’in beni soyduğunu fark ettim. Şortumu giydirdi. Üstüm çıplak bir şekilde yatağa yatırdı. Sonra hemen yanıma uzandı. “Oğlum özlemişim seni. Neden aramadın?” dedi. Bende numarasının olmadığını söyledim. Güldük. İkimizin de yüzü birbirine dönüktü. Birimiz güldükçe diğeri de gülüyordu. Çok saçma bir kafa yaşıyorduk. Tekin birden elini sırtıma attı. Biraz daha yaklaştı. Burunlarımız birbirine değiyordu. İkimizde de salak bir gülümseme vardı. “Neden geldin bu kafeye?” dedi kısık bir sesle. Sonra elimi beline attım. “Seni özledim. Aklımda saplandın kaldın. Ne yapacağımı bilemedim.” dedim. Biraz daha yaklaştık birbirimize. Yüzümüzün dışında gövdemiz iyice birbirine değmeye başladı. Gülümseyerek bana “Neden daha önce gelmedin?” dedi. Bir yandan da eliyle kalçamı kavradı. Bir an istemsizce irkildim. Bunu fark etti ve elini çekti. Sonra elini yavaşça yanağıma koydu; “Yanlış anladım galiba. Kusura bakma istiyorsun sandım” dedi. Ses tonunun naifliği ve düşünceli tavrı bir anda ona daha çok yükselmeme neden oldu. Daha fazla tutamadım kendimi ve dudaklarına yapıştım. Şaşırdı bir an durakladı. Sonra oda karşılık vermeye başladı. Dudakları yumuşacıktı. Belki üç yıldır kimsenin dudağına değmemişti dudaklarımı tutamıyordum. Hele bir erkeğin dudağına hiçbir zaman değmemişken nasıl kırk yıldır tanıyormuş gibi ateşlenebiliyordu anlayamıyordum. Kalbim daha önce hiç bu kadar hızlı çarpmamıştı. Bir an nefessiz kaldığımı hissettim. Ancak bırakamıyordum dudaklarını. Yavaş yavaş dillerimiz birbirine değme başladı. Eli hala yanağımdaydı. Eliyle yanağımı sıkıyor. Arada boğazımı kavrıyordu. Ben ise değişik hisleri bir arada yaşıyordum. Bu sefer benim elim onun kalçasına gitti istemsizce. İçimde artık engel olmak istemediğim ve gittikçe sertleşen bir şehvet vardı. Belim elimi hissedince kalçasını elime doğru itti. Bu hareketinden sonra bu sefer kalçasını sıkıca kavradım. Diğer elimi de belinin altından geçirip o elimle de kalçasını kavramaya başladım. Ben böyle yaptıkça o daha sert öpmeye başladı. Sonra kalçalarını sıkıca tutum bedenini kendime doğru çektim olabildiğince. Artık küçük yakınlaşmalarla başlayan bu durum bambaşka bir hal almıştı. İkimizde kendimizi tutamıyorduk. Ellerimi şortundan içeri soktum. Şortunu da hafifçe aşağı ittim. Bir elimle kalçasını tutuyor. Diğer elimle sırtında geziniyordum. Oda bir elini sırtımdan yavaşça kalçama doğru indirmeye başladı. Diğer elini ise önümdeki kabarıklığı sıvazlıyordu. Bir an öpüşmeyi bıraktı; “İleri gitmek ister misin?” dedi. Bende kafamla onayladım. Beni sırt üstü yatırdıktan sonra üzerime uzandı. Öpüşmeye tekrar başladık. Bir süre sonra yavaşça boğazımdan göbeğime kadar öptü. En sonunda eliyle şortumu aşağıya çekti. Elleriyle önümde duran şeyi kavradı. Daha sonra hayatımın en güzel seksi başladı. İkimizde her şeyden sıyrılmış bir şekilde bıraktık kendimizi birbirimize. O gece bambaşkaydı. İçimde huzur, mutluluk ve korku vardı. Sabah hiç olmasın istedim. O kadar çok istedim ki. Keşke o gece de kalsaydım. O günü ölünceye kadar tekrar tekrar yaşasaydım…

Sabahın erkeninden kalktım. Hemen duşa girdim. Üzerimi giyerken Tekin uyandı; “Nereye gidiyorsun erken değil mi?” dedi. Bir yandan giyinirken bir yandan da ona cevap verdim; “Annem akşam mesaj atmış rahatsızım diye” oda telaşlandı. Yataktan kalkıp gömleğimi iliklememe yardım etti. Ben yüzüne bakamadım. Ama gülümsüyordu. Hızla çıkarken; “Bekle! Numaralarımı vereyim. Yoksa bir dahakine yine kafede beklemek zorunda kalırsın.” dedi gülerek. Sonra numarasını kaydettim. “Ben seni ararım” dedim ve çıktım. Aslında annem mesaj atmamıştı. Annem zaten rahatsız olsa bana değil abime yazardı. Neden bir anda oradan gitmek istediğimi ben bile bilmiyordum. Sadece bir an önce işe gitmek istedim. İçim huzursuzdu ve kötü hissediyordum. Aklıma gece yaptıklarımız geldikçe iyice rahatsız oluyordum. Ama düşünmekten de kendimi alıkoyamıyordum. Onu hissetmek, başka birinin vücudunu keşfetmek ve bir an insanın içinden çıkan o dizginleyemediği coşku, anlatılamayacak kadar güçlü bir şehvet dürtüsü. İnsan hatırladıkça utanıyor doğrusu. Ancak hatırladıkça da daha çok ona çekiliyordum. Sarılırken, sevişirken ve öpüşürken sanki birbirimizi parçalayıp içerisine girmeye çalışıyorduk. Sanki bir ağacın kovuğuna girip onunla bir bütünmüş gibi hissettiriyordu. Evet insan insanla bütünleşir. Bu eksik olduğumuz için değil bütün olmanın daha güçlü hissettirmesiyle alakalı bir durum. İlk defa bu kadar güçlü hissetmiştim. Ona dokundukça derisine nüfus etmiştim adeta. Hiç bitmesin istedim. Ancak bitince farkına vardım ki bu kadar tutku benim için iyi değil. Kafamın içindeki düşünceler uzaklaşmazsam çok kötü şeyler olacağını söyleyip duruyordu. Ama nasıl yapacaktım. Nasıl uzaklaşayım ki? Peki ben bunları nasıl unutacaktım? Unutmalı mıydım?...